สวัสดีค่ะ เรารู้สึกดิ่งมากดิ่งทุกวันเลย ตอนนี้อยู่ม.3ค่ะ เริ่มรู้สึกดิ่งมาตั้งแต่ช่วงป.6 ตอนนั้นเราเครียดหลายๆอย่างสอบเข้าเอยอะไรเอยเรื่องสังคมที่โคตรจะtoxicตอนนั้นเราโดนบูลลี่หนักมาก เริ่มซาลงแล้วค่ะ เราเคยเล่าความรู้สึกของเราให้คนอื่นๆฟังบอกว่าเรารู้สึกว่าเป็นโรคซึมเศร้าไม่มีใครเชื่อเลยค่ะ แต่มีแนะนำให้ไปหาหมอก่อนค่อยมาบอก เราอยากไปค่ะตอนนั้นอยากไปมากแต่ไม่มีเงินบอกแม่แม่ก็ไม่เชื่อ ปกติเรามีนิสัยร่าเริงค่ะไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นแต่ส่วนใหญ่เราควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยร้องไห้ง่ายค่ะ แต่หลังจากม.2ถึงตอนนี้เราไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นเลยค่ะเวลาร้องไห้ก็มีแต่น้ำตาออกมาไม่มีเสียงอะไรเลยค่ะ(นอกจากเสียงน้ำมูก)ทำให้คนส่วนใหญ่ไม่สนใจ 
พอหลังๆมานี้เรารู้สึกดิ่งสุดๆค่ะดิ่งจนชินมากๆเลยค่ะ เราไม่เคยเห็นใจใครเลย เวลาหัวเราะกับเพื่อนก็ต้องฝืน เพื่อนๆก็เข้าใจภาพจำที่เราร่าเริงหมดแล้วเราไม่กล้าเล่าให้ใครฟังอีกเลยค่ะ ปัจจุบันนี้เราอยากให้ตัวเองดิ่งลงไปอีกค่ะเรารู้สึกว่าชีวิตมันไม่เหลืออะไรแล้ว  จนตอนนี้เราแทบไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ ยกเว้นรู้สึกกลัวอะไรแบบนี้ แต่เราไม่ค่อยมีความรู้สึกอยากตายแล้วค่ะเปลี่ยนเป็นอยากเห็นตัวเองดิ่งลงไปอีก แบบนี้แปลกมั้ยคะแล้วเราต้องไปพบหมออีกมั้ยอันนี้สงสัยจริงๆค่ะ