สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุได้ 15ปีแล้ว อีกไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบ ม.3 เรารู้สึกกลัวตัวเองค่ะ เพราะเรามีความคิดที่จะฆตต.อยู่หลายต่อหลายครั้ง เพียงเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของพ่อหรือเพื่อนๆ เช่น จะไปต*ยไหนก็ไป หรือ ทำไมไม่กินยาฆตต.ไปให้มันจบๆ เราเองพยายามที่จะไม่ใส่ใจคำพูดนั้น แต่สุดท้ายเราก็ดิ่งลงไปกับคำพูดเหล่านั้นแทบทุกครั้ง เกือบที่จะฆตต.ไปหลายครั้ง แต่เราก็พยายามจะหาเหตุผลที่เราจะอยู่ จนเราดีขึ้น แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่พ่อได้ไล่เราไปต*ย ในตอนนั้นเราพยายามไม่คิดมาก แต่ในหัวของเราก็มีแต่ความคิดที่ว่าขณะพ่อแท้ๆยังไม่ต้องการเราเลยแล้วเราจะเกิดมาทำไม ตอนนั้นเราเดินออกมาจากบ้านทั้งน้ำตา แล้วเดินไปบนถนนที่เต็มไปด้วยรถ ในหัวคิดที่กระโจนใส่รถไปซะเรื่องจะได้จบๆไป พ่อจะได้มีความสุขสักทีที่ไม่มีเรา แต่ในใจเราก็คิดว่ามันจะเจ็บหรือเปล่าแล้วคนอื่นที่เขาไม่รู้เรื่องกับเราล่ะเขาต้องมารับความผิดหรอ เราเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆบนถนน เดินจนไกลจากบ้านไปหลายร้อยกิโล เราก็ยังไม่สามารถขจัดอารมณ์ของตัวเองได้ จู่ๆตอนนั้นเราได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท ทันทีที่เพื่อนรับสายและได้ยินเสียงเราเขาก็ถามว่าเราเป็นอะไรมากหรือเปล่าเราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังพร้อมน้ำตาที่มันไหลออกมาอีกครั้ง เพื่อนพยายามที่จะปลอบเรา เราที่อารมณ์เย็นขึ้นแล้วก็ได้ไปหาเพื่อนที่บ้านของเขา พอเราเข้าไปในบ้านเขาแมวที่เขาเลี้ยงก็ได้เข้ามาอ้อนเรา ในตอนนั้นเราร้องไห้ไม่หยุดจะแมวตัวนั้นก็ยังคงอ้อนเราแล้วเข้ามาคลอเคลียร์เรา จนเราหยุดร้องไห้ เราอยู่บ้านเพื่อนเป็นชั่วโมงในหัวเราก็โล่งไปหมด แต่สิ่งที่น่าจะตลกคือ การที่เราหายออกจากบ้านไป 3-4 ชั่วโมง พ่อเราไม่แม้แต่จะตามหาเราสักนิด กลับนอนหลับอยู่เฉยๆ พอตื่นขึ้นมาก็ไม่แม้แต่จะสนใจเราสักนิด ทำให้เหตุการณ์ครั้งนั้นเราเกลียดพ่อจนมาถึงปัจจุบันนี้ แล้วที่ตั้งกระทู้ครั้งนี้เพราะเรามีความคิดที่จะฆตต.อีกแล้ว เหตุการณ์เกิดเพราะว่าเราแค่พิมพ์เตือนในกลุ่มเพื่อนว่าอย่าลืมเอาเอกสารที่ครูเขาให้เตรียมมาด้วยนะ ลืมบอกไปเราเป็นหัวหน้าห้องค่ะเลยต้องคอยเตือนเพื่อนๆหรือบอกงานในเรื่องต่างๆ ทีนี้เพื่อนคนนึงก็ถามว่าเอาไปเพื่ออะไร เราก็บอกดีๆแล้วก็ถามว่าจำไม่ได้หรอเขาก็มาบอกกับเราว่าไม่ต้องมาสั่งสอนหรือมาแสดงใส่เขา เราก็เลยถามเขาไปอีกว่าเราสั่งสอนเขาตรงไหนเราแค่บอกเขาก็ยังบอกอีกว่าไม่ต้องมาแสดงใส่เรา เราไม่เข้าใจแล้วไม่อยากเอาเรื่องเพราะตอนนั้นเราก็เริ่มมีอารมณ์โกรธแล้วเหมือนกันจึงกดออกจากกลุ่มแชทเพื่อปรับอารมณ์ตัวเอง แล้วพิมพ์ไปบอกเพื่อนอีกคนว่าค่อยดึงเราเข้ากลุ่มอีกทีวันพรุ่งนี้ แล้วระบายให้เพื่อนคนนั้นฟังว่าเราแสดงตรงไหน แล้วพิมพ์ไปประมาณว่าจะบล็อกข้อความเพื่อนคนนั้นแล้วจะไม่ตอบคำถามอะไรของเขาอีกเลย เพื่อนที่เราคุยด้วยก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกอย่าไปใส่ใจ ที่นี้ก็ได้มีเพื่อนสนิทของเราทักมาหาเราพร้อมกับส่งรูปภาพที่เพื่อนคนนั้นและเพื่อนอีกคนที่เราเพิ่งคุยด้วยแล้วเพื่อนในกลุ่มเมื่อกี้อีก 2-3 คนพิมพ์ด่าและนินทาเราเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะการนินทามันเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งเรามาสะดุดกับประโยคหนึ่งที่เขาพิมพ์ว่า ทำไมเราไม่กินยาฆตก.ไปเลย ถ้าจะบ้าขนาดนี้กับเลข 5ต่อท้าย ที่แสดงถึงการหัวเราะ ซึ่งอีกสองสามคนก็พิมพ์เลข 5 ต่อกันมา ราวกับเป็นเรื่องตลกแล้วเขาก็บอกอีกว่าช่างหัวเราที่ออกจากกลุ่มไปเพราะถ้าครูบอกงานมาแล้วเราไม่ได้บอกต่อพวกเขาคนที่โดนด่าก็คือเราไม่ใช่เขา แล้วบอกอีกว่าเพื่อนสนิทเราก็คงจะดึงเข้าเองปล่อยไปเถอะ และยังบอกว่าเราทำนิสัยเหมือนกับเด็กที่เรียกร้องความสนใจ เรารู้สึกเสียใจมากกับคำพูดเหล่านั้น เราพยายามไม่ใส่ใจ แต่สุดท้ายเราก็รู้สึกดิ่งลงไปเพราะคำพูดเหล่านั้นอยู่ดี เรามีความคิดที่จะฆตต.อีกแล้ว ครั้งนี้เรากลัวว่าจะไม่สามารถที่จะห้ามตัวเองได้อีกแล้ว เรากลัว เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงดี