มาแชร์ประสบการณ์การเป็นโรคซึมเศร้าระยะรุนแรงค่ะ T ^ T
เริ่มต้นที่ลักษณะนิสัยจริงๆเราปกติเป็นคนร่าเริงค่ะ ตัวตึงของกลุ่มเพื่อนๆ ชอบเล่นมุกตลก เสียงหัวเราะเป็นเอกลักษณ์
รู้ว่าตัวเองเป็นตอนอายุ 22 ค่ะ ช่วงทำงานใหม่ๆ พี่ที่ทำงานทักเราว่าช่วงนี้ทำไมดูซึม หน้าตาดูหมองๆ แต่เราก็บอกเขาไปว่าเราปกติดีนะ
ไม่ได้รู้สึกเป็นอะไร เป็นตอนนั้นคือทะเลาะกับแฟน(แฟนเก่า)ฉ่ำมากค่ะช่วงนั้น จนเหมือนอาการเราออกเรื่อยๆดูซึมกว่าเดิมจนเพื่อนสนิทอีกคนก็สังเกตุ
และแนะนำให้ไปหาหมอ เพื่อนคือบ้านอยู่คนละทิศเลยค่ะยอมลงมาหาลากเราไปหาหมอ พยาบาลเขาก็ให้เราทำแบบสอบถามที่เพื่อนๆน่าจะเคยเห็นกัน
ผลสรุปคือเราเป็นซึมเศร้าค่ะขั้นรุนแรง จนต้องรีบนัดหมอเพื่อนทำการรักษาด่วน จุดพีคคือตรงนี้ค่ะ เมื่อเรารู้แล้วว่าเราเป็นซึมเศร้า รีบบอกกับครอบครัว
บอกกับพ่อคำแรกที่ได้ยินคือ"จะไปคิดมากทำไม คิดให้มันน้อยๆสิ " พอเราได้ยินคำนั้นอยู่ๆน้ำตาเราไหลมาจากไหนก็ไม่รู้ค่ะ ความรู้สึกดิ่งลงไปเยอะเลยค่ะ
พ่อแม่ไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นมีใช้คำพูด toxic กลับมาตลอด กับแฟนยิ่ง toxic เลยค่ะ เราเริ่มเก็บตัวยิ่งกว่าเดิม เราอยู่คำพูดพวกนั้นซ้ำๆวนไปวนไป ปัญหาเข้ามาหาเราเรื่อยๆ เราทะเลาะเลิกกับแฟน แฟนพูดใส่ร้ายเรากับคนอื่นสาระพัด แม่เข้าข้างแฟน แฟนบอกแม่เราว่าการที่เราผูกคอ (โชคดีในตอนนั้นพี่ที่ทำงานมาหาแล้วเจอพอดี) การที่เรากรีดแขนตัวเองคือการ "เรียกร้องความสนใจ" ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตเราเลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใคร เราไม่สามารถพูดกลับใครได้เลยแม้กระทั่งคนที่ไว้ใจ เรารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นมันเจ็บปวดเจ็บที่หัวใจมากๆค่ะ ช่วงนั้น แล้วเราก็ซูบผอม หน้าเหมือนคนติดยาเลยค่ะ หมอนัดดูอาการถี่ขึ้นเรื่อยๆ เริ่มความแรงของยาขึ้นเรื่อยๆ ความจำของเราเองก็แย่ลงเรื่อยๆ อารมณ์เหมือนคนเป็นอัลไซเมอร์เลยค่ะ แต่ปัจจุบันตอนนี้อาการดีขึ้นนะคะมีสามีแล้วด้วยเฉพาะสามีเลยค่ะที่เป็นชุดดึงขึ้นมา แต่ปัจจุบันทางด้านอารมณ์เราก็ยังได้ปกติมากนะคะ ยังมีควบคุมไม่ได้บ้าง แต่ดีขึ้นเยอะแล้ว อยากให้กำลังใจเพื่อนๆพี่ๆที่กำลังสู้กับโรคนี้อยู่ อยากจะบอกว่าคุณไม่ได้อยู่ตัวเดียวนะคะ เป็นกำลังให้กันนะ
ปล.แฟนที่เล่าข้างต้นไปเป็นแฟนเก่านะคะ สาปหนักมากค่ะ ขอให้ตกนรกหมกไหม้ 55555
โรคซึมเศร้าโรคที่เหมือนตายทั้งเป็น!!!
เริ่มต้นที่ลักษณะนิสัยจริงๆเราปกติเป็นคนร่าเริงค่ะ ตัวตึงของกลุ่มเพื่อนๆ ชอบเล่นมุกตลก เสียงหัวเราะเป็นเอกลักษณ์
รู้ว่าตัวเองเป็นตอนอายุ 22 ค่ะ ช่วงทำงานใหม่ๆ พี่ที่ทำงานทักเราว่าช่วงนี้ทำไมดูซึม หน้าตาดูหมองๆ แต่เราก็บอกเขาไปว่าเราปกติดีนะ
ไม่ได้รู้สึกเป็นอะไร เป็นตอนนั้นคือทะเลาะกับแฟน(แฟนเก่า)ฉ่ำมากค่ะช่วงนั้น จนเหมือนอาการเราออกเรื่อยๆดูซึมกว่าเดิมจนเพื่อนสนิทอีกคนก็สังเกตุ
และแนะนำให้ไปหาหมอ เพื่อนคือบ้านอยู่คนละทิศเลยค่ะยอมลงมาหาลากเราไปหาหมอ พยาบาลเขาก็ให้เราทำแบบสอบถามที่เพื่อนๆน่าจะเคยเห็นกัน
ผลสรุปคือเราเป็นซึมเศร้าค่ะขั้นรุนแรง จนต้องรีบนัดหมอเพื่อนทำการรักษาด่วน จุดพีคคือตรงนี้ค่ะ เมื่อเรารู้แล้วว่าเราเป็นซึมเศร้า รีบบอกกับครอบครัว
บอกกับพ่อคำแรกที่ได้ยินคือ"จะไปคิดมากทำไม คิดให้มันน้อยๆสิ " พอเราได้ยินคำนั้นอยู่ๆน้ำตาเราไหลมาจากไหนก็ไม่รู้ค่ะ ความรู้สึกดิ่งลงไปเยอะเลยค่ะ
พ่อแม่ไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นมีใช้คำพูด toxic กลับมาตลอด กับแฟนยิ่ง toxic เลยค่ะ เราเริ่มเก็บตัวยิ่งกว่าเดิม เราอยู่คำพูดพวกนั้นซ้ำๆวนไปวนไป ปัญหาเข้ามาหาเราเรื่อยๆ เราทะเลาะเลิกกับแฟน แฟนพูดใส่ร้ายเรากับคนอื่นสาระพัด แม่เข้าข้างแฟน แฟนบอกแม่เราว่าการที่เราผูกคอ (โชคดีในตอนนั้นพี่ที่ทำงานมาหาแล้วเจอพอดี) การที่เรากรีดแขนตัวเองคือการ "เรียกร้องความสนใจ" ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตเราเลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใคร เราไม่สามารถพูดกลับใครได้เลยแม้กระทั่งคนที่ไว้ใจ เรารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นมันเจ็บปวดเจ็บที่หัวใจมากๆค่ะ ช่วงนั้น แล้วเราก็ซูบผอม หน้าเหมือนคนติดยาเลยค่ะ หมอนัดดูอาการถี่ขึ้นเรื่อยๆ เริ่มความแรงของยาขึ้นเรื่อยๆ ความจำของเราเองก็แย่ลงเรื่อยๆ อารมณ์เหมือนคนเป็นอัลไซเมอร์เลยค่ะ แต่ปัจจุบันตอนนี้อาการดีขึ้นนะคะมีสามีแล้วด้วยเฉพาะสามีเลยค่ะที่เป็นชุดดึงขึ้นมา แต่ปัจจุบันทางด้านอารมณ์เราก็ยังได้ปกติมากนะคะ ยังมีควบคุมไม่ได้บ้าง แต่ดีขึ้นเยอะแล้ว อยากให้กำลังใจเพื่อนๆพี่ๆที่กำลังสู้กับโรคนี้อยู่ อยากจะบอกว่าคุณไม่ได้อยู่ตัวเดียวนะคะ เป็นกำลังให้กันนะ
ปล.แฟนที่เล่าข้างต้นไปเป็นแฟนเก่านะคะ สาปหนักมากค่ะ ขอให้ตกนรกหมกไหม้ 55555