คือไม่รู้ว่าเราเป็นเด็กเก็บกดหรือเปล่านะคะ เราอายุ14ค่ะ ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กพูดมากๆค่ะ แค่เฉพาะคนที่สนิท คนอื่นคือไม่พูดด้วยเลยค่ะ แต่พอเริ่มโตมาเรื่อยๆ เอาเป็นว่าตั้งแต่โควิดมาระบาด ไปไหนไม่ได้ เลยทำให้อยู่แต่บ้านเป็นไม่ค่อยได้คุยได้เที่ยวกับครอบครัว เพราะเราอยู่กับปู่ย่าค่ะ ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กขี้งอนด้วย แต่ที่จำความได้ ไม่เคยมีใครมาคอยปลอบเวลาร้องไห้เลยค่ะมีแต่ตอกย้ำ ไหนจะการเลี้ยงดูแบบใช้อารมณ์และความรุนแรงมาแต่เด็ก แต่พอโตก็ไม่ใข้ความรุนแรงทางกายแล้วค่ะ ก็ยังมีทางวาจาบ้าง และเราก็เป็นคนที่มีอะไรไม่ชอบพูด รส.ว่าพอพูดแล้วไม่มีใครรับฟังหรือแนะนำอะไรดีๆเลย เราไม่ค่อยไว้ใจครอบครัวสักเท่าไหร่ คนรอบข้างก็ไม่เช่นกัน ไม่มีเลยสักคนค่ะ พอโตมารส.ทุกอย่างมันเครียดไปหมด อาจจะเพราะตัวเราเองก็มีส่วน ที่ดื้อเงียบและดูเอาแต่ใจ หัวแข็ง น้ำเต็มแก้ว แต่ก็เพราะสิ่งรอบข้างมันจูงใจให้เราเป็นแบบนี้ค่ะ เราชอบร้องไห้คนเดียว เราเศร้าอยากระบาย แต่ไม่รู้จะระบายเรื่องอะไร เราไม่รู้ว่าเศร้าเรื่องอะไร เครียดเรื่องอะไร เราแทบจะเครียดไปหมดเลย ทุกอย่างไม่มีแม้แต่สุข มันกดดัน ยิ่งคนรอบข้างเอาคำว่าเราเรียนเก่งมาใช้เรารส.ไม่อยากเก่งแล้ว แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราชอบคิดเล็กคิดน้อย เราร้องไห้ง่ายมากค่ะ แต่เก็บอาการเก่งมากๆ ชอบแอบมาร้องคนเดียวในพื้นที่ปลอดภันนั่นก็คือห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เรานอน มีตุ๊กตาเอามากอดเวลาที่เคว้ง เราชอบเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นแต่ปรึกษาตัวเองไม่ได้เลยสักเรื่อง เราบอกคนอื่นว่าเรารักตัวเองแต่จริงๆแล้วเราก็ลังเลบางครั้งเราดูคิดเล็กคิดน้อยมาใส่ใจมันก็ไม่ใช่การรักตัวเอง บางทีก็คิดไม่อยากอยู่บนโลกแล้วค่ะ คือถ้าไปพบจิคแพทย์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะระบายอะไร ตอนนี้แผลหัวใจของเรารส.จะลามไปทั่วแล้ว มันเคว้งมันดิ่ง แต่ไม่รู้ว่าสาเหตุใหญ่ๆสาเหตุหลักคืออะไร ทำยังไงดีคะ