ย้อนไปก่อนหน้านี้3ปีที่แล้ว ตอนเราม.4 เรามักจะทะเลาะกับที่บ้านบ่อย จนถึงขั้นเคยกินยาพาราเข้าไปหลายๆเม็ด แต่ดันไม่เป็นไร แค่หัวใจเต้นเร็ว แต่ก็ตื่นมาปกติ ไม่มีการไปโรงพยาบาลทั้งสิ้น เรากินยาละนอนร้องไห้จนหลับไป หลังจากตื่นมาเรามีความรู้สึกทั้งดีใจทั้งเสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่ หลังจากนั้นปีต่อมาเราเริ่มสุขภาพจิตดีขึ้นค่ะ ความคิดฆ่าตัวตายหายไป ยิ้มเยอะขึ้น มีความสุขมากขึ้น เพราะทะเลาะกับที่บ้านน้อยลงมากๆ แต่พอก้าวขึ้นม.6 ความรู้สึกเริ่มกลับมา ความเครียดเรื่องมหาลัย เรื่องครอบครัวกดดัน จนเราเครียดมาก ตกดึกเราจะดิ่งมากๆ มีความคิดอยากหายไป ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายค่ะ จนพอเราขึ้นมหาลัยช่วงแรกๆ เราก็โอเคขึ้นอีกครั้งค่ะ มีความสุข ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ จนเรามามีแฟน เรากะแฟนคบกันได้แค่3เดือน ตอนเดือนสุดท้ายที่ยังคบกัน เรามีอาการกลับมาค่ะ เวลาอยู่กับคนอื่น เราจะมีอาการปกติเหมือนคนทั่วไป แต่พอกลับมาบ้าน เราจะร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ เป็นอย่างนี้อยู่เป็นเดือน จนเราเลิกกับแฟน หลังจากนั้นอาการก็หายไป แล้วไม่กี่เดือนต่อมาเราก็เป็นอีก เป็นโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ได้ทะเลาะกับที่บ้าน ไม่ได้มีปัญหาเครียดเรื่องเรียนหรือเรื่องรัก แต่พอตกดึกเราจะรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเคว้ง และร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ เรากำลังกลัวว่าเราจะอยู่ในภาวะซึมเศร้ารึป่าว เพราะเราก็พอจะศึกษาอาการของโรคนี้มาบ้าง เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีคะ เราไม่อยากบอกพ่อแม่ กลัวเค้าไม่เข้าใจ เพราะที่บ้านเราค่อนข้างหัวโบราณ และเราก็ไม่กล้าที่จะไปหาหมอเองด้วย อีกทั้งเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าจะไปหาหมอเองจริงๆ

ปล.อีกจุดที่เราสังเกตตัวเองได้คือเรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตเพื่อรอความตายค่ะ ไม่มีเป้าหมายอย่างแน่ชัด รู้สึกว่าการตายเป็นเรื่องปกติที่ถ้าเกิดขึ้นก็พร้อมที่จะตาย