เราไม่มีเพื่อนผู้ชายให้ปรึกษาได้เลย

แฟนเราคนนี้คบกันมา4ปีเคยอยุ่กินด้วยกันเขาทำงานโรงพยาบาลเข้าเวรเช้าบ่ายดึกแทบไม่มีเวลา เขาบอกเขาหลับยากเลิกงานปุ๊ปเขาจะดื่มเหล้าจนหลับตื่นอีกทีไปเข้าเวร ไม่มีวันไหนไม่ดื่ม   (เราไม่ได้อยุ่ด้วยกันทุกเทศกาล) 

นิสัยส่วนตัวเราจะต่างกันมาก
เขาเย็นเราร้อน  เขาจิตวิทยาสูงมีวิธีพูดโน้มน้าวคนต่างจากเราไม่เคยเเคร์คนนอก"พร้อมฉะ" 

ตั้งเเต่คบกันมา ทะเลาะกันมานับครั้งไม่ถ้วน
เราเเรงถึงขั้นบุกไปถึงที่ทำงานเเฟน
ตอนนั้นคนไข้เยอะมากเราเรียกเขาออกมาด้านหน้าห้องฉุกเฉิน เขาออกมาปุ๊ป เราตบเลย ทั้งตบทั้งต่อย เเต่เราไม่ได้ทำเขาฝายเดียว สู้กันสักพักยามเข้ามาเเยก ตอนนั้นเราท้องเเท้งแล้ว

ที่ต้องเล่าคร่าวๆเพราะนิสัย+หน้าที่การงานผู้ชายแต่ละคนต่างกัน 

มีเหตุทำให้เราไม่ได้อยุ่ด้วยกันเริ่มห่างกัน เจอกันเดือนนึงนับครั้งได้ซึ่งเราเข้าใจที่ต้องห่างเพราะพ่อเราไล่เขาไปตายไล่เขาออกจากบ้านด้วยความเมาของพ่อลึกๆพ่อต้องมีอะไรในใจกับเเฟนเราเเหละ  เเต่ด้วยความที่แฟนเราเคารพพ่อเขาจึงไม่มาบ้านเราอีก

ความห่างเป็นอะไรที่น่ากลัว เรารักเขามาก
เรายังเหมือนเดิม เขาเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด
6เดือนที่ไม่ได้อยุ่ด้วยกัน
จากที่เจอกันเดือนละ3-2_1กลายเป็นแทบไม่เจอกันเลย เราเเชทคุยกันทุกวัน ไม่ค่อยโทรหากัน เราให้ความเป็นส่วนตัว ไม่จิกไม่จู้จี้ ไม่บ่นไม่ตามเหมือนตอนอยุ่ด้วยกัน "เรายืนยันว่าเรายังรักเขา" 
เราไม่ได้ยินเขาบอกรักเรานานมากเเล้ว
พอเราถาม รักเราอยู่มั้ย?
เขาไม่ตอบว่ารักหรือไม่รัก สิ่งที่ออกจากปากเขามีเเต่ประโยคที่บอกว่า
"พี่เอ็นดูหนูมากกว่า"  
เราก่ไม่ว่าอะไรเขา เรามีความสุขที่ได้นอนอยุ่ข้างๆเขา ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ (เเอบเคืองที่ทำงานเขาเรื่องตารางเวร เเต่ทำไรไม่ได้ )

ปัญหาที่ทะเลาะกันล่าสุดเราเป็นต้นเหตุทำให้เขามีปัญหากับที่ทำงาน  ไม่ใช่ว่าเราไม่ให้เกียรติเขานะค่ะ เราอยุ่เบื้องหลังของสาเหตุนี้
เรารุ้ว่าเขารักงานมั่นคง  เรามั่นใจด้วยว่าไม่มีใครไล่เขาออกเเน่นอน เดี๋ยวเหตุการก่จะกลับมาปกติ 

อยากรู้มากว่าเขาไม่รักเเค่สงสารเราจริงๆหรอแล้วเรื่องทะเลาะ กัน ทุกครั้ง
คือเขาจะเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนทุกครั้งที่เริ่มทะเลาะกัน จะรุนเเรงหรือเเค่คุยกันไม่รู้เรื่อง เช่น งั้นเราเลิกกันเลยมั้ย?
หรือ พอละต่างคนต่างอยุ่ หรือ เลิกกันเลยไม่ง่ายกว่าหรอ
เเทนที่เขาจะปรับความเข้าใจ เเต่เขาเลือกเดินหนี ไม่ฟัง แล้วทุกครั้งเราเป็นคนทักไปง้อก่อน 
"""""เขาไม่เคยง้อเราก่อนเลยสักครั้ง"“""
ไม่ว่าเขาจะผิดหรือถูกจะต้องเป็นเราที่ง้อเขาก่อน
น้อยใจนอนร้องไห้ทั้งคืนกี่รอบเเล้วเขายังไม่ง้อ  ไม่สนใจ นอนหลับเฉย
เราเข้าใจว่าเขาเหนื่อยจากที่ทำงาน
เป็นเเบบนี้ ตั้งเเต่เเรกที่คบกันมาเลย

เรายอมเสียความเป็นตัวเอง เพื่อรักษาความสัมพันธ์ เขารุ้ว่าเราขาดเขาไม่ได้ใช่มั้ย เขาเห็นเราเป็นของตายใช่ไหม?
ถึงบอกเลิกเก่งขนาดนั้น
  (เราไม่กล้าบอกเลิกเขาเเน่นอน เรากลัวเสียเขาไป คำนั้นจึงไม่มีทางออกจากปากเราเเน่นอน เพราะ รักไง ) 

22/06เราเลิกกันจริงๆ เขาเองเช่นเคยที่เป็นฝ่ายบอกเลิกก่อน เขาบล็อคเฟสบล็อคไลน์ เขาไม่อยากเห็นเราขนาดนั้นเลย 
เขาเลือกที่จะลบเราออกจากความทรงจำ 
03/07เรา ขี่มอเตอร์ไซค์สวนกัน ตอนเช้า
เเละเขาส่งข้อความมาหาเรา 
"บอกว่าให้เราดูเเลพ่อเเม่เราดีๆ เขาไม่มีไรเขาทำงาน" เราไม่ตอบไม่ติดติดต่อกลับ 
ปัจจุบัน12/07 เราไม่ง้อแล้ว รักแค่ไหนเราขอหยุดไว้เเค่นี้ ไม่อยากเป็นของตายอีก มันทรมาน 

สุดท้ายเราอยากถามผู้ชาย 
-ถ้าคุณรักเขา ไม่ว่าจะมีปัญหาทะเลาะกัน เเค่ไหน จะเลือกปรับความเข้าใจหรือเดินหนีเพื่อลดความรุนเเรงก่อน 
-ถ้าคุณรักเขาจริงๆ คุณจะบอกเลิกพร่ำเพรื่อไหม
-คุณจะทำให้แฟนเจ็บช้ำใจมั้ยหรือ คิดจะเถียงเอาชนะไม่สนใจอย่างเดียว (ไม่นับการนอกกายเพราะเหนมาเยอะละ ซื้อกินนอกบ้านสุดท้ายกลับไปตายรังที่บ้าน )

หรือทั้งหมดที่เขาทำคือ เขาไม่ต้องการเราจริงๆ 
ไม่ได้รักเราจริงๆ
 เราไม่ต้องการให้เขากลับมาแล้ว เเค่อยากรู้มันคาใจมากที่ผ่านมา ไม่เคยคิดจะฟัง ก็ตัดสินเราไปแล้ว ทำไมเขายอมให้ทุกคนได้ครับพี่ดีครับท่าน ไม่เคยขัด ช่วยคนอื่นทุกเรื่องรับฟังคนอื่นยกเว้นคนรัก
เขาจะทำดีกับคนนอกทำไม ต้องการให้คนอื่นยอมรับอะไรในตัวเขา 
คนที่เขาควรจะเเคร์คือคนในครอบครัวคือเราไม่ใช่หรือ