ผมเริ่มมีอาการแปลกๆตั้งแต่ตอนที่ฝึกสมาธิจริงจัง แบบว่ากำลังคิด
อะไรบางอย่างอยู่แล้วอยู่ดีๆมันก็ตัดหายไป ก็คิดว่าดีนะ คิดฟุ้งซ่าน
อยู่ดีๆก็หายไปเองได้
ช่วงหลังๆนี้บางทีก็ค่อนข้างน่ากลัว คือถ้าเป็นสั้นๆจะรู้สึกว่าใจ
สงบว่างดี แต่ถ้าค้างนานมันจะอึดอัดเพราะไม่ได้หายใจ

ความรู้สึกมันจะคล้ายๆว่าเรากำลังฟังวิทยุหรือดูโทรทัศน์อยู่
แล้วมันก็ดับหายไปเหมือนมีคนมาปิด อะไรประมาณนั้น
บางทีก็เป็นตอนกำลังอ่านกระทู้ มันเริ่มจากตายลายจนอ่านไม่ได้
ตัวแข็งอยู่ท่านั้น พยายามฝืนเพราะอยากจะอ่านต่อแต่ก็ทำไม่ได้ 
ก็เลยต้องยอมตามมันไปก่อน

จากนั้นก็มีความรู้สึกว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก ช่วงแรกยังรู้สึกว่า
ใจสงบดี ไม่เป็นไร อีกสักพักก็เริ่มอึดอัดเพราะไม่ได้หายใจ
แต่ก็ยังคิดว่าขออีกหน่อยเถอะทนต่อไป  
กระทั่งไม่ไหวแล้วก็บอกตัวเองว่าพอแล้ว หายใจได้แล้วนะเดี๋ยวจะ
ตายไปซะก่อน ต้องพยายามฝืนสักหน่อยถึงจะเริ่มหายใจได้ช้าๆ
แล้วความคิดก็ค่อยๆเกิดขึ้น จนกลับมาหายใจแบบปกติ
และคิดไปได้เรื่อยๆ

บางทีมันก็ดี ใจสงบนิ่งอย่างรวดเร็วเหมือนกับตอนที่เคยนั่งสมาธิ
นานๆถึงจะได้ แต่บางทีก็อึดอัดหายใจไม่ออก อยากทำอะไร
ก็ทำไม่ได้ตัวแข็งค้าง
ผมยังไม่แน่ใจว่าสาเหตุตั้งแต่เริ่มแรกเกิดจากอะไร จำได้ว่าเริ่มมี
อาการแบบนี้ตั้งแต่ตอนช่วงที่ฝึกสมาธิจริงจัง แต่ตอนนั้นจะเป็นแบบ
แป๊บๆก็หายไม่ได้ค้างนานๆ

วันนี้ทดลองตั้งใจทำให้เกิดขึ้นเองและสังเกตดู ก็ได้ข้อสันนิษฐาน
ว่า อาจจะเกิดจากจิตไปเพ่งส่วนที่มีอาการเกร็ง ชีพจร หรือ
ความรู้สึกยุบยิบเล็กๆตามร่างกายที่มันถี่กว่าการหายใจ
ก็เลยทำให้ละเลยกายหายใจไป
กลายเป็นหยุดหายใจ