ตอนนี้เราอายุ 17 ปี เราโตมาในครอบครัวที่ “ เหมือนจะสมบูรณ์ ” เรามีแม่ มีพ่อ มีพี่ชาย แม่เหมือนโลกทั้งใบของเรา ถ้าไม่มีแม่เราคิดว่าเราอยู่ต่อไม่ได้แน่ๆ แม่คือความสุข แม่คือคนให้กำลังใจ แม่คือแสงสว่างในการทำทุกๆสิ่ง เรารักแม่มากๆ เราอยากให้แม่มีความสุขในทุกๆวัน เราไม่อยากให้แม่มีความทุกข์ที่ เรียกว่า “ พ่อ ” พ่อคือคนที่ทำให้แม่เราเสียใจ แม่เล่าให้เราฟังตลอดว่า แม่ระแวงทุกครั้งที่พ่อมานอนด้วย แม่บอกว่าแม่อยู่กับพ่อแล้วไม่มีความสุข เราก็บอกแม่ว่าออกมาจากตรงนั้นมั้ย แต่แม่ก็ตอบว่า ไม่ เพราะอยากให้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ เราบอกตลอดว่าไม่เป็นไร ไม่มีพ่อเราก็เป็นครอบครัวได้ แม่คิดจะหนีจากพ่อตลอดแต่แม่ไม่เคยทำจริงๆเลย พ่อเรา“ นอกใจ ”แม่ตอนที่แม่ท้องเรา มันเป็นเรื่องที่ช้ำใจที่สุดสำหรับแม่ เราถามแม่ว่าตอนนั้นทำไมไม่ทิ้งพ่อ แม่บอกว่าอยากให้เป็น ” ครอบครัว “ แม่ใฝ่ฝันในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และมีเรื่องหนักใจยิ่งขึ้นคือ พ่อเรา “ ติดยา ” เราไม่รู้ว่าพ่อเราติดตอนไหนแต่แม่เรารู้มาตลอด แม่เริ่มเปิดใจคุยเรื่องพ่อให้เราฟังตอนเราอายุ 15 ตอนเรารู้เรื่องเราทำอะไรไม่ถูก แม่ให้โอกาสพ่อในการปรับปรุงตัวหลายครั้งมากๆ แต่พ่อไม่เคยทำได้เลย ตอนเราอายุประมาณ 6 ขวบ เราเห็นพ่อทุบโทรศัพท์เครื่องแรกของแม่ เพราะพ่อคิดว่าแม่ใช้คุยกับคนอื่น ตอนนั้นเรากลัวมาก แม่กอดเราแล้วร้องไห้ เราสงสารแม่ แม่ทนกับเรื่องแบบนี้มาตลอด ตอนเราเด็กๆ แม่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย แม่อดทนมาตลอด จนเราโตแม่ทนไม่ไหว เพราะพ่อเป็นหนักขึ้นทุกวัน พ่อชอบหาเรื่องทะเลาะกับแม่ ชอบหาว่าแม่เรามีคนอื่น พูดจาไม่ดีกับแม่เราตลอด พ่อเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น พ่อไม่เคยพาเราไปเที่ยว พ่อไม่เคยพาครอบครัวไปเที่ยวที่ไหน เวลาเราไปเที่ยวที่ไหนกับแม่ พ่อชอบบอกว่าแม่ไปหาสามีใหม่ ที่จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย ครั้งหนึ่งตอนเราอายุ 16 พ่อกับแม่เราทะเลาะกันหนักมาก เราได้ยินเสียงจึงเปิดประตูไปดู แม่วิ่งมาหาเราแล้วร้องไห้แล้วบอกว่า พ่อจะเอามีดมา ” แทง “ แม่ตอนนั้นเรากลัวมาก เราสั่นไปทั้งตัว เราล็อคประตูห้อง พ่อก็พยายามจะพังประตูเข้ามา พ่อพูดว่า “ คิดว่าล็อคห้องแล้วกูจะเข้าไปไม่ได้หรอ ” เรากลัวมาก เราร้องไห้ให้แม่เห็นเป็นครั้งแรก แม่เห็นเราร้องไห้ก็กอดเราแน่นขึ้นแล้วบอกว่าไม่ต้องกลัว ตอนนั้นเราสั่นทั้งตัวเราคิดอะไรไม่ออก เราเห็นแม่ร้องไห้แล้วเราโกรธพ่อมาก แม่พูดกับพ่อว่า “ หยุดได้แล้วลูกร้องไห้แล้ว “ พ่อเราจึงหยุด หลังจากนั้นเรามองหน้าพ่อไม่ได้อีกหลายอาทิตย์ แม่บอกตลอดว่า ไม่ให้เกลียดพ่อ เพราะ พ่อเป็นพ่อเรา  แต่เรารู้สึกเกลียดพ่อมากๆที่ทำกับแม่แบบนี้ ไม่รักกันทำไมไม่ปล่อยแม่เราไป ขังแม่เราไว้แบบนี้ทำไม พ่อพยายามเรียกร้องความสนใจจากแม่ ด้วยการหาเรื่องทะเลาะกับแม่เราทุกคืน แม่บอกว่า พ่อจะเข้ามาในห้องนอน แล้วหวังให้แม่หันไปกอด แต่แม่เราทำไม่ได้ เพราะรู้สึกไม่อยากทำ เรื่องจริงที่ว่าแม่ไม่รักพ่อแล้ว พอแม่ไม่ทำอย่างนั้นพ่อก็หาเรื่องมาทะเลาะจนแม่ไม่ได้นอน แม่อ่อนแอขึ้นทุกวัน เรารู้ว่าแม่เหนื่อยมากแต่แม่ก็ทนอยู่กับพ่อ เราไม่เข้าใจแม่เราจริงๆ พ่อเราทำงานมีเงินเดือนแต่ไม่เคยให้ครอบครัวเลยสักบาทเดียว พ่อเอาเงินไปเล่นยา และใช้จ่ายส่วนตัวจนหมด พอเงินหมดพ่อจะมาขอเงินแม่ แม่ไม่มีให้พ่อก็โวยวาย พ่อไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของแม่ แม่ต้องให้เงินพ่อตลอดเพราะแม่ไม่อยากทะเลาะด้วย เวลาอยู่บ้านพ่อชอบทำตัวหงุดหงิดทุกอย่างทำให้คนในบ้านไม่มีความสุข เวลาพ่อออกไปทำงานแม่เรามีความสุขมาก พ่อไม่มีความเป็นหัวหน้าครอบครัว แม่เราเป็นทุกอย่าง ค่าใช้จ่ายในบ้านแม่เราเป็นคนออกทุกอย่าง แม่เราเก่งมาก เราภูมิใจในตัวแม่ที่สุด แม่พยายามสอนให้เราเอาตัวรอดให้ได้ แต่เราเป็นคนขี้อาย เรากลัวว่าจะมีคนมาด่าเราตอนที่เราทำผิดพลาด เรากลัวว่าเราทำอะไรจะไม่ดีสักอย่าง เรารู้สึกแบบนี้ครั้งแรก ตอนป.3 เราเจอคุณครูที่ลงโทษเราด้วยการตบหัวตอนเราเขียนนามสกุลตัวเองผิด เราพูดเสียงเบาตอนตอบคำถามแล้วโดนครูว่า เราโดนตี100ทีเพราะลืมเอาสมุดมา เราต้องแอบทำการบ้านในห้องน้ำ เพราะว่ากลัวครูตี เราจำฝังใจมาตั้งแต่ตอนนั้น เรากลัวความผิดพลาด เราไม่กล้าแสดงออก แม่บอกเราว่าตอนเราอนุบาลเราชอบเต้นมาก แต่ไม่รู้ทำไมโตมาเราไม่ชอบทำอะไรเลย เราไม่รู้ว่าเราทำงานสายอาชีพไหน เรามีความคิดที่ว่าเรา “ อยากตาย ” ตอนที่เราจบม.6 เราไม่รู้ทำไมเราถึงคิดแบบนั้น แต่เรานึกภาพไม่ออกเลยว่าชีวิตหลังเราจบม.6จะเป็นอย่างไร เราอยากทำให้แม่ภูมิใจในตัวเราสักครั้ง อยากเป็นความสุขของแม่ อยากให้แม่มีความสุขมากๆในชีวิต แม่หวังดีกับเราและพี่ชายเสมอ ถึงพี่ชายจะทำให้แม่เราเสียใจเพราะว่าพี่เรียนไม่จบ แต่แม่ไม่เคยโกรธแม่ยังรักและหวังดีกับพี่เราเสมอ อยากให้พี่ชายเราได้ดี มีครอบครัวที่มีความสุข อยากให้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองให้ได้ ตอนพี่ชายเราติดทหารเกณฑ์แม่เราร้องไห้เพราะกลัวว่าพี่จะเอาตัวเองไม่รอด แต่พี่เราสามารถอยู่ด้วยตัวเองได้ แม่เราภูมิใจมาก แม่ทำทุกอย่างเพื่อเราและพี่ เราอยากกอดแม่ให้แน่นๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เราคิดออกแล้วตอนนี้หลังจากจบม.6แล้ว คือ เอาแม่ออกจากจุดจุดนี้ พาแม่ไปหาความสุข พาแม่ไปกินของอร่อยๆ พาแม่ไปเที่ยว ให้แม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง หวังว่าเราจะได้ทำมันสำเร็จ เป้าหมายในชีวิตของเรา คือ “ ทำให้แม่มีความสุขที่สุดในโลก ”