เรามาอยู่บ้านพ่อมีน่าอยู่ด้วยที่บ้านเดียวกันเรากับพ่อและย่า ไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่จำความได้เราอยู่กับยายตลอดและแม่ก็มาหาบ้าง  เราเลยจะสนิทกับทางฝังแม่มากกว่า มาอยู่นี้แรกๆก็ดี ย่าก็โอเครกับเราแต่หลังเราไม่สนิทกับเค้าเราเลยไม่ค่อยพูดกับเค้าช่วยเค้าบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไปช่วยเลยมั้ย และหน้าที่หลักที่เราทำคืองานบ้านเราตกลงกับพ่อไว้แล้วว่าจะทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ละครั้ง แล้วช่วงปิดเทอมใหญ่เราไปอยู่กับแม่ที่บ้านยายต่างจังหวัด พอกับมา พ่อขอให้กวาดใบไม้แต่เอาตรงเราไม่เคยอยากออกจากตัวบ้าน เพราะ จะมีพี่ชายพี่อยู่ตรงบ้านหลังบ้านบ้านเค้าชอบเดินเพ่นพ่าน และบ้างทีชอบมองแปลกๆ (ไม่ได้มองลวนลาม)  แต่มองยังไงเราอัดอธิบายไม่ถูก มันชวนอึดอัดใจ ไม่สบายใจ เราเลยชอบอยู่แต่ในบ้าน  และพี่ชายพ่อยังชอบตะโกนเสียงดังชอบพูดคนเดียว ด่าคนเดียว เรายิ่งไม่ชอบ เราเองก็ไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหน ด้วยความมาอยู่เราไม่มีห้องส่วนตัว เราเลยต้องนอนหน้าบ้านเค้าก็ชอบมานั่งหน้าบ้านเรายิ่งอึดอัด จะไปนั่งหลังบ้านก็เป็นเหมือนเดิม คือเค้าเดินไปทั่ว 
เราเลยบอกพ่อไปว่าไม่อยากทำ (คุยกันสองคน)  ผ่านไปเราก็ไปกับแม่บ้างบางครั้งไปนอนเล่นและกลับตอนเย็น จนกระทั้งวันที่แม่ได้งานและไปทำงานเราเลยต้องอยู่บ้านในช่วงปิดเทอม ปกติเราเราจะไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ เพราะ อยู่แค่เสาร์  วันที่ทำงานบ้าน อาทิตย์เราก็ไปกับแม่  วันที่แม่ไม่ได้มารับและติดปิดเทอมเราไม่ได้ไปรร.
เราก็เลยซักผ้าตัวเองตากผ้าทำอะไรเรียบร้อยก็เลยนั่งเล่นนอนเล่นตรงหน้าบ้านหรือห้องโถงนั้นแหละ วันี้เค้าไม่ได้มา แต่ช่วงประมาณ 4โมงเกือบ5โมงจะมียายมาขายผักเค้าสนิทกับย่าเค้ามาขายหน้าบ้าน แล้วทีนี้พี่ชายพ่อก็มาดูผัก อยู่เค้าก็ตะโกนเราจับใจความได้ประมาณว่า วันๆก็ไม่ทำอะไรไปอยู่กับแม่ไป ส่วนย่าก็ยิ้มหัวเราะ แต่เค้าไม่พูดอะไร (ที่เราฟังไม่ออกทั้งที่เค้าตะโกนเพราะเค้าพูดภาษาถิ่น) ตอนนั้นพ่อเรายังไม่กลับมาตอนเราได้ยินเราอยากถามมากเลยไม่ให้เราอยู่เพราะเราแค่นี้หรอ เราอยากร้องไห้แต่บอกตัวเองว่าอย่าๆร้องน้าอดทนไว้ ตอนเย็นแม่โทรมาเรายังไม่บอกแม่เพราะกลัวแม่จะเครียดตัวแม่เช่าบ้านเราเลยต้องมาอยู่กับพ่อ แล้วแม่เพิ่งไปทำงานวันแรกด้วย 

เราเลยมาถามทุกคนตอนนี้เราพิมพ์ไปเราก็ร้องไห้ไม่หยุดเราไม่อยากให้ใครได้เลยไปแต่ร้องไห้เงียบๆมั้นแย่มากๆ

ช่วยเราที