เราอยากย้ายโรงเรียนเพราะอยากอยู่โรงเรียนที่ค่อนข้างเปิดกว้างแล้วสามารถเข้ามหาลัยดีๆได้เยอะกว่าค่ะเลยตัดสินใจไปเรียนที่ไกลๆจริงๆเราไปกับเพื่อนอีกคนที่เรียนห้องพิเศษซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเค้าจะจับแยกมั้ยแต่พอเวลาใกล้จะไปโรงเรียนจริงๆจะไปวันศุกร์นี้ค่ะ แต่พอเรามานึกมันกลับร้องไห้ไม่หยุดเลยคะ ตอนนี้เราอยู่กับคุณย่าพอมานึกดูว่าจะไม่ได้อยู่กับยาตั้ง1เทอมกว่าจะกลับมาหาย่าก็ตอนปิดเทอมไม่ได้เจอหน้าพ่อ ไม่ได้เจอหน้าย่า ความรู้สึกเราตอนนี้คือทรมานอยากยื้อเวลาแต่มันก็ทําไม่ได้ พอแม่ไม่ได้บังคับเรื่องจะเรียนต่อที่ไหนเราเป็นคนเลือกเอง แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้รู้สึกจุกอกแบบนี้ ยิ่งพยายามคิดว่าต่อไปเราแาจจะไม่ได้ติดต่อกับย่าเลยเพราะแกไม่คอยเล่นโทรศัพ วันหยุด1สัปดา เราอาจจะไม่ได้กลับบ้าน
มันยิ่งทำให้คิดถง มันร้องไหไม่หยุดจริงๆคะ ทั้งๆที่คนที่เลือกคือเรา มันร้องโดยที่เราคิดถึงช่วงเวลาของการได้อยู่กับคุณย่าพ่อ มันทั้งมีความสุขแต่ในใจกลับรับไม่ไหวที่จะต้องไปแต่อยากเรียนที่นั่น
แต่ในใจมันกลับจกอกแล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด
มันทั้งเรื่องไม่อยากไปทั้ง อยากไป มันยิ่งคิดยิ่งปวดหัวยิ่งหลั่งน้ำตา อยากอยู่กับคุณย่าพ่อให้มากกว่านี้ิ ไม่รู้ทำเหมือนกันพแตะย้ายหอเอาเค้าจริง
ความรู้มันจุกอกสุดๆเลยค่ะ