คือผมต้องไปเรียนต่อระดับมัธยมปลายที่จังหวัดห่างไกลจากบ้านมากแล้วผมต้องอยู่หอ
ผมใกล้จะต้องไปแล้วในทุกๆคืนผมเลิกร้องไห้ไม่ได้เลยณตอนที่ผมเขียนกระทู้นี้ผมยังนํ้าตาไหล
ผมอยู่กับคุณย่ามาตั้งแต่ป.2พอผมขึ้นม.1แม่ผมพาผมไปเรียนโรงเรียนที่ไม่ไกลบ้านนัก ทุกอาทิตย์สามารถกลับบ้านได้แต่พอผมขึ้นม.4ผมต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนไกลบ้านมากๆเรัยกได้ว่า ที่เกิดมีหยุดยาว1อาทิตย์ผอาจจะไม่ได้กลับบ้านถ้าได้กลับอีกทีคงปิดเทอมแล้วพอผมมานั่งคิดแบบนี้ผมก็หยุดร้องไห้ไม่ได้เลยถึงคนจะบอกว่าม.4แล้วโตแล้วเรื่องแค่นี่เอง แต่สําหรับผมมันไม่ใช้ พอมาคิดว่าเราต้องห่างบ้านขนาดนี้พอนึกถึงหน้าย่าหน้าพ่อมันยิ่งร้องเพราะคิดถึงปิดเทอมมันสั้นมากสําหรับผมเพราะผมต้องไปตั้งแต่วันที่5 ไม่อยากไปจากน่าเลย โรงเรียนมัธยมไกล้ๆบ้านทําไมแม่ไม่ให้เรียนผมอดคิดถึงไม้ได้เลย รถตอนนี้มันมีแต่คําว่าคิดถึงบ้านคิดถึงย่าคิดถึงพ่อ อยากให้ปิดเทอมไวๆ อีกนานเท่าไหร่ถึงจะกลับมาหาท่านได้พอผมมานึกคุณย่าผมก็อายุ72ปีแล้ว กว่าผมจะเรียนจบคุณย่าก็น่าจะอายุ80ผมอยากทํางานไวๆมาดูแลท่านผมอยากเรียนจบไวๆๆ อยากกลับบ้านมาหาท่านทุกอาทิตย์ผมอยากให้ท่านได้เห็นความประสบความสำเร็จของผม ผมไม่อยากไปเลยจริงๆคับ
ทีต้องไปเรียนไกลๆ ยิ่งพูดก็ทำให้ยิ่งคิดถึงท่าน
ม1เทอม4เดือน17สัปดาห์ มันนานมากคับ 
ยิ่งคิดแบบนี้ผมก็ยิงไม่อยากไป