สวัดค่ะ หนูเป็นเด็กต่างจังหวัด
มาเรียนโรงเรียนอันไกลโพ้นจากบ้านมากๆ
บอกตามตรงมาอยู่ได้เป็นเวลา1เดือนแล้ว
ยังคิดถึงบ้านมากคิดถึงบ้านสุดๆ
พอลองมองกลับมาคิดไม่น่ามาเรียนไกลบ้านเลย
ที่เดิมก็ดีอยู่แล้ว ต้องบอกก่อนนะคะว่าทางนี้ตอนมัธยมต้น 1-3 เคยอยู่หอมาก่อนคะแต่เป็นโรงเรียนเก่า พอขึ้น ม.4 คนที่ตัดสินใจย้ายโรงเรียนก็ตัวหนูเองพอมาคิดทีหลัง หลังจากได้มาเรียนที่ใหม่ เอาจริงไม่น่ามาเรียนเลย อยู่หอแน่นอน โรงเรียนประจำมันไม่มีความเป็นส่วนตัวอยูแล้ว คิดถึงบ้านทุกวันมากจริงๆ ปกติหนูอยู่โรงเรียนเก่าจะไม่ค่อยได้ฟิวคิดถึงบ้านมากนัก แต่พอมาอยู่โรงเรียนนี้ คิดถึงบ้านแทบจะทุกวัน ไม่มีความเป็นส่วนตัว เวลาจะโทรคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ก็ต้องออกไป ข้างนอกตลอด เพราะเราไม่อยากร้องไห้ในหอ แต่พอเวลาวันไหนเราไม่สบาย เราหยุดโรงเรียน
พี่ๆเค้าไปโรงเรียนวันนั้นจะเป็นวันที่เราปลดปล่อย
ในความหมายนี้คือร้องไห้มันออกมา
คงเป็นเพราะยังไม่มีเพื่อนมั่งคะ
ทั้งคิดถึงบ้านด้วย หนูจะชอบร้องไห้ ในห้องน้ำมากๆคะ เพราะไม่มีใครได้ยินเรา ห้องน้ำ จะอยู่ชั้นล่างใต้อาคารหอ คงเป็นฟิวลิ่ง ที่ท้อแท้กับชีวิต ไม่มีความสุขทั้งตอนไปเรียนไม่มีความสุขทั้งตอนอยูหอ ตอนไปเรียนหนูเป็นคนคุยเก่งนะคะ
สนิทกับเพื่อนได้ง่าย แต่ว่าตอนอยู่โรงเรียน
พอสนิทกับเพื่อนกลุ่มนึง จู่ๆ พออยู่ด้วยกันไป
มันก็กลับเปลี่ยนแปลง พวกเคาขอบทิ้งหนูไว้ด้านหลังเสมอ เวลาไปไหนมาไหน มีแต่หนูที่ชวนพวกเราไปพอถึงคิวหนูไม่เคยมีแม้แต่คําว่าบอกว่าจะไปไหน ชวนก็ไม่เคยชวนไปไหน
วันนึงรู้สึกแย่มากๆ หนูไม่เคยมีความสุขออกมาจากใจตัวเองจริงๆเลยสั้งครั้งตั้งแต่มาที่นี้
เซฟโซนเดียวของหนูก็คงจะเป็นครอบครัว
คุณแม่-คุณย่า พวกท่านก็กังวล เสมอเลยนะคะเวลาที่หนูโทรไปแล้วร้องไห
แต่ในสาธารณการณ์นั้น
มันร้องไห้ออกไปเอง มันเป็นฟิลลิ่งประมาณ
วันนี้ท้อมาวันนี้หนูเหนื่อยมากเลย
พอเราได้คุยกับคนที่เรารักแล้วที่บ้านตะชอบถามทุกครั้งว่า วันนี้เป็นไงบ้าง
ทันไดนั้นนํ้าตามันก็ไหล
มันไม่สามารถหยุดนํ้าตาได้จริงๆค่ะ
ทุกวนทุกๆครั้ง หนูจะโทรหาแม่คุณย่า
ไม่มีสักครั้งที่หนูไม่ร้องไห้
เพราะในใจหนู มันมีแต่
ความเศร้า ิ เหงา คิดถึง
มันไม่เคยมีความสุขเลยจริงๆ
ชีวิตในหอก็ลําบาก อยู่แบบไม่มีความเป็นส่วนตัวจะร้องไห้ก็ไม่ได้ได้แต่อดกลั้น
พอคุยกับที่บ้าน แบบนี้ทุกครั้ง มันเลยชอบร้องไห้
หนูพยายามเลิกเป็นคนที่คิดมากแล้วนะ พยายามทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย
มันไม่สามารถเลิกได้จริงๆคะ
ไม่อยากคิดฟุ่งซ่านเลย แต่มันไม่ไหวจริงๆ
หอในโรงเรียนประจำไม่มีความเป็นส่วนตัว+คิดถึงบ้านมาก
มาเรียนโรงเรียนอันไกลโพ้นจากบ้านมากๆ
บอกตามตรงมาอยู่ได้เป็นเวลา1เดือนแล้ว
ยังคิดถึงบ้านมากคิดถึงบ้านสุดๆ
พอลองมองกลับมาคิดไม่น่ามาเรียนไกลบ้านเลย
ที่เดิมก็ดีอยู่แล้ว ต้องบอกก่อนนะคะว่าทางนี้ตอนมัธยมต้น 1-3 เคยอยู่หอมาก่อนคะแต่เป็นโรงเรียนเก่า พอขึ้น ม.4 คนที่ตัดสินใจย้ายโรงเรียนก็ตัวหนูเองพอมาคิดทีหลัง หลังจากได้มาเรียนที่ใหม่ เอาจริงไม่น่ามาเรียนเลย อยู่หอแน่นอน โรงเรียนประจำมันไม่มีความเป็นส่วนตัวอยูแล้ว คิดถึงบ้านทุกวันมากจริงๆ ปกติหนูอยู่โรงเรียนเก่าจะไม่ค่อยได้ฟิวคิดถึงบ้านมากนัก แต่พอมาอยู่โรงเรียนนี้ คิดถึงบ้านแทบจะทุกวัน ไม่มีความเป็นส่วนตัว เวลาจะโทรคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ก็ต้องออกไป ข้างนอกตลอด เพราะเราไม่อยากร้องไห้ในหอ แต่พอเวลาวันไหนเราไม่สบาย เราหยุดโรงเรียน
พี่ๆเค้าไปโรงเรียนวันนั้นจะเป็นวันที่เราปลดปล่อย
ในความหมายนี้คือร้องไห้มันออกมา
คงเป็นเพราะยังไม่มีเพื่อนมั่งคะ
ทั้งคิดถึงบ้านด้วย หนูจะชอบร้องไห้ ในห้องน้ำมากๆคะ เพราะไม่มีใครได้ยินเรา ห้องน้ำ จะอยู่ชั้นล่างใต้อาคารหอ คงเป็นฟิวลิ่ง ที่ท้อแท้กับชีวิต ไม่มีความสุขทั้งตอนไปเรียนไม่มีความสุขทั้งตอนอยูหอ ตอนไปเรียนหนูเป็นคนคุยเก่งนะคะ
สนิทกับเพื่อนได้ง่าย แต่ว่าตอนอยู่โรงเรียน
พอสนิทกับเพื่อนกลุ่มนึง จู่ๆ พออยู่ด้วยกันไป
มันก็กลับเปลี่ยนแปลง พวกเคาขอบทิ้งหนูไว้ด้านหลังเสมอ เวลาไปไหนมาไหน มีแต่หนูที่ชวนพวกเราไปพอถึงคิวหนูไม่เคยมีแม้แต่คําว่าบอกว่าจะไปไหน ชวนก็ไม่เคยชวนไปไหน
วันนึงรู้สึกแย่มากๆ หนูไม่เคยมีความสุขออกมาจากใจตัวเองจริงๆเลยสั้งครั้งตั้งแต่มาที่นี้
เซฟโซนเดียวของหนูก็คงจะเป็นครอบครัว
คุณแม่-คุณย่า พวกท่านก็กังวล เสมอเลยนะคะเวลาที่หนูโทรไปแล้วร้องไห
แต่ในสาธารณการณ์นั้น
มันร้องไห้ออกไปเอง มันเป็นฟิลลิ่งประมาณ
วันนี้ท้อมาวันนี้หนูเหนื่อยมากเลย
พอเราได้คุยกับคนที่เรารักแล้วที่บ้านตะชอบถามทุกครั้งว่า วันนี้เป็นไงบ้าง
ทันไดนั้นนํ้าตามันก็ไหล
มันไม่สามารถหยุดนํ้าตาได้จริงๆค่ะ
ทุกวนทุกๆครั้ง หนูจะโทรหาแม่คุณย่า
ไม่มีสักครั้งที่หนูไม่ร้องไห้
เพราะในใจหนู มันมีแต่
ความเศร้า ิ เหงา คิดถึง
มันไม่เคยมีความสุขเลยจริงๆ
ชีวิตในหอก็ลําบาก อยู่แบบไม่มีความเป็นส่วนตัวจะร้องไห้ก็ไม่ได้ได้แต่อดกลั้น
พอคุยกับที่บ้าน แบบนี้ทุกครั้ง มันเลยชอบร้องไห้
หนูพยายามเลิกเป็นคนที่คิดมากแล้วนะ พยายามทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย
มันไม่สามารถเลิกได้จริงๆคะ
ไม่อยากคิดฟุ่งซ่านเลย แต่มันไม่ไหวจริงๆ