เป็นเนื้อเรื่องที่ผมอยากจะระบายนะครับ โดยพ่อผมเขาเป็นคนแบบว่า เวลาอารมณ์ไม่ดี หรือโมโหเรื่องอะไรสักอย่างเขาจะชอบพูดเสียงดัง เหมือนประจานชาวบ้านเขาอะครับ บางครั้งในอดีตเขาก็เคยเตาะแม่ไปทีนึ่งทำให้พ่อกับแม่ต้องแยกจากกัน ซึ่งผมเป็นคนกลาง ลำบากมากครับตอนนั้น แต่ก็ผ่านมาได้ โดยมีเหตุจำเป็นที่พ่อกับแม่ต้องเจอกัน หลังจากนั้น ตั้งแต่พ่อออกจากงานเพราะพิษโควิค เลยทำให้พ่อไม่มีงาน เคยย้ายไปทำงานกับญาติพี่น้องกับพ่อก็เหมือนอยู่ด้วยกันไม่ได้ พอมาอยู่กับแม่ ก็เหมือนชอบจับผิดยายผมตลอดไม่รู้ทำไม ผมเลยให้พ่อไปอยู่ที่สวนที่ดินของแม่ผม ผมต้องขี่รถมาส่งข้าวส่งน้ำมาให้พ่อทุกอาทิตย์ บางอารมณ์พ่อก็ขึ้นๆลงๆเดียวดีเดียวร้าย เหมือนผีเข้าผีออก ส่งช้าก็บ่น เลยทำให้ผมทะเลอะกับพ่อบ่อย บางทีอยู่สวนแล้วเดินไปทำสวนนู่นนี้ก็ล้มบ้าง อะไรบ้าง พ่อก็ชอบบ่นด่าเจ้าที่แถวๆนั้นซึ่งก็ไม่รู้มีจริงไหม ผมว่าเป็นเรื่องของเวรกรรมที่พ่อทำกับผมและแม่ไว้เยอะมากกว่า ต่อมาเหมือนป้าผมเขาจะทำสวนผักที่หนองบัว เลยมารับพ่อไปสวนของป้า ล่าสุดก็เหมือนจะโทรมาระบายกับผมและแม่ทุกอาทิตย์เลยครับ อาจจะใช้งานหนักหรือไงไม่ทราบ รู้สึกเบื่อ รู้สึกไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร ทั้งผมและแม่เคยคิดอยากตายไปเลย รู้สึกเหนื่อยที่มีพ่ออารมณ์นิสัยแบบนี้ แต่เวลาพ่อเขาดีก็ดีมาก เวลาไม่ดีก็อยากจะไล่ไปเลย ปล.พ่อผมไม่ได้กินเหล้า ไม่เสพยา ไม่สูบบุหรี่แต่อย่างใดนะครับ
ควรจะแก้ไขยังไงกับพ่อแบบนี้ดีครับ