การมีพี่น้องแล้วแม่ให้ความสำคัญกับน้องมากกว่า วันนี้เราพึ่งกลับจากมหาลัยมาเหนื่อยๆยังโดนใช้ทำงานบ้านทุกอย่างแล้วน้องเราที่พึ่งกลับจากโรงเรียนนี่คือไม่เคยทำงานบ้านสักอย่างคือเราผิดเหรอแค่ตอนระหว่างทำเราบ่นของเราไปเรื่อยเปื่อยแค่แบบกินก็ไม่ได้กินยังต้องทำเราไปมหาลัยตั้งแต่ตี5ต้องนั่งรถไฟแล้วก็ต่ออีกหลายสายตอนกลับก็กลับมาช่วงค่ำๆคือเราผิดเหรอแค่เราบ่นคนเดียวแต่เขามาได้ยินเอง เราแค่อยากระบายความเครียดเราไม่เคยโวยใส่ใครเลย เราโดนตลอดบางเรื่องเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเรายังโดน พ่อเราเสียนานแล้ว เหลือแค่แม่กับน้องและเรา ครอบครัวฝั่งพ่อก็ทำเหมือนรักเราแค่การกระทำคำพูดเขาไม่เคยมีอะไรดีเลยแค่เขาโมโหเรื่องบางเรื่องเขาก็สามารถพูดจาทำร้ายเราได้ ส่วนแม่เราก็ชอบพูดอะไรประชดเราญาติฝั่งแม่ก็ไม่รักเราไม่มีคนที่จริงใจเลยเราผิดรึเปล่าทเกิดมาเป็นพี่หน้าเราเหมือนพ่อญาติฝั่งแม่เลยไม่รักเรา เราต้องทำเป็นคนสดใสพูดเยอะเพียงเพราะแม่บอกให้เอาใจป้า เราเป็นคนที่ไม่ชอบพูดแต่เราก็ต้องสร้างภาพให้พวกเขาสบายใจ เราอยากทำอะไรเขาก็ไม่ให้เราทำ แล้วเขายังบอกว่าเราขี้เกียจเราแค่พูดแต่เราทำตลอดเราแค่ชอบพูดติดปากว่าขี้เกียจอ่ะแต่เราทำตลอด ทำไม ทำไม ทำไม เราผิดเหรอที่เกิดมา สิ่งรอบตัวไม่เคยมีคำว่ารักจากครอบครัว ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาถามเราก่อน ว่าเป็นไงบ้างวันนี้ เหนื่อยไหมเดินทาง เรียนวันนี้หนักรึป่าว ไม่เคยเลยเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่างานมัธยมเราทำไรบ้าง งานมหาลัยเราทำไรบ้าง เรามีของชอบคืออะไร เราเกลียดอะไร มีแต่เราที่คอยเป็นห่วง คอยทำตามคำสั่งเขา เหนื่อยจัง อยากพักสายตาแบบสบายๆบ้าง