สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกที่เขียน เราเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น ชีวิตง่ายๆ ไม่ได้กดดันอะไร แต่รู้สึกเหนื่อย ไม่มีแรงทำอะไรบ่อยมากเลยค่ะ แค่ซักผ้าเฉยๆ ยังรู้สึกเหนื่อย ไม่ค่อยอยากทำ ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะเพราะขี้เกียจ แต่เป็นแบบนี้มานานแล้ว ปกติก็ไม่ได้เป็นคนแบบนี้นะคะ คิดว่าตัวเองออกจะกระตือรือร้นด้วยซ้ำ เรื่องการเรียนก็ถือว่าพอใช้ได้อยู่ระดับกลางๆ ก็เลยคิดว่าเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้ งานอดิเรกที่ชอบก็มีทังวาดรูป เล่นเกม อ่านหนังสือ ไม่ก็เขียนนิยายค่ะ แต่ลองทำดูแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยมีแรงกระตุ้นเลย เราเป็นคนนอนประมาณ 3-4 ทุ่มตลอด มีบ้างที่นอนเที่ยงคืนแต่ก็ไม่กี่ครั้ง แต่ช่วงนี้นอนดึกมากเลยค่ะ ประมาณเที่ยงคืน-ตีสาม เพราะรู้สึกว่าใช้เวลาไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ แล้วก็เป็นคนนอนหลับยากด้วย คุยเรื่องนี้กับใครไม่ได้เลยค่ะ จำได้ว่าเคยเล่าให้เพื่อนฟังว่าเราน่าจะมีปัญหาสุขภาพจิต แต่เพื่อนบอกว่าเบียว กับพ่อแม่ก็ไม่ค่อยได้คุย เคยเล่าให้พ่อฟังว่าเรามีปมในใจแต่พ่อก็ปัดไปเรื่องอื่น เราก็เลยไม่ได้เล่าให้ฟังค่ะ เพราะพ่อเป็นคนที่ชอบพูดเกทับใส่บ่อยๆ เหมือนเราบอกว่าเรียนเหนื่อยมาก เจตนาก็คือบ่นเฉยๆแหละค่ะไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น แต่พ่อก็จะตอบกลับมาประมาณว่า สมัยพ่อลำบากกว่านี้ เรียนหนักกว่านี้ กับแม่ก็ไม่ค่อยสนิทด้วย รู้สึกไม่สะดวกใจที่จะเล่าให้ฟัง พี่สาวก็ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ค่ะ เคยพูดประมาณว่ากลัวหนอนกลัวแมลงให้พี่ฟัง พี่ก็บ่นมาว่าจะไปกลัวทำไมมันทำอะไรเราไม่ได้ ซึ่งมันก็จริงแหละค่ะ แต่มันก็ควบคุมไม่ได้ เลยคิดว่าไม่ไปพูดเรื่องนี้ให้ฟังดีกว่า กลัวโดนหนัก แล้วก็ที่ไม่ค่อยอยากพูดเรื้องนี้กับคนรู้จักเพราะกลัวว่าจะเผลอทำให้เขาลำบากใจน่ะค่ะ จะว่ายังไงดี แต่เราก็รู้ตัวว่าตัวเองน่าจะมีปัญหาเรื่องสุขภาพจิตอยู่นิดหน่อยเลยไม่พูดเดี๋ยวคนรอบข้างจะมีตามไปด้วย 

มีพี่ๆ คนไหนเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ ถ้ามีอาการแบบนี้แล้วทำยังไงให้หายหรือไม่ก็ดีขึ้นก็ได้ค่ะ 

ป.ล. จริงๆ อยากจะถามอย่างเดียวแต่เขียนไปๆ มาๆก็เผลอบ่นไปเยอะเลย แต่รู้สึกโล่งมากเลยค่ะ ไม่เคยเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟัง