ทำไมเราต้องมานั่งดูแลย่าที่ไม่เคยได้เลี้ยงดูเราเลยด้วยหรอคะ เรากัดฟันทนแค่เพราะว่าเค้าเป็นแม่ของพ่อเราแต่เราอึดอัดใจสุดๆ คำพูดที่ไม่ดีเอาไปว่าเสียๆหายๆให้คนอื่นฟังว่าเราที่เป็นหลานดูแลไม่ดี ญาติพี่น้องก็เอาแต่ตำหนิไม่เคยมีใครคิดที่จะช่วยดูแลแทนนอกจากมาบ่น เครียดค่ะ ไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่าการต้องมาคอยดูแลย่า ทำตามที่แกขอร้อง เพราะโดยส่วนใหญ่ทุกคนก็จะบอก ทำไปเถอะแกแก่แล้ว เป็นคนที่ไม่เคยให้ความเป็นส่วนตัวกับลูกกับหลานเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยฟังความเห็นว่าเราเหนื่อยเหมือนกัน มันจะทำเราคิดมากจนไม่อยากต้องมานั่งเจอชีวิตแบบนี้ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้ต้องมาเจอกับคนแบบนี้เราคิดซ้ำๆในหัวเลยค่ะ ว่าเค้าไม่เคยเลี้ยงเราเลยตั้งแต่เด็กจนโต เค้าเกลียดเด็กมากๆ แต่พอเค้าแก่ตัวลงทำไมเราถึงต้องมานั่งเลี้ยงดูด้วยหรอคะ ถ้าจะพูดถึงบาปบุญความกตัญญูเราเตือนใจตัวเองตลอดเลยค่ะ ท่อง 1 ถึง 100 เค้าคือแม่ของพ่อเราซ้ำๆๆๆๆ เรารักพ่อมาก แต่ไม่ชอบแม่ของพ่อเลย เราเสียใจที่มีความคิดแบบนี้ค่ะ แต่แบบนี้ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเหมือนกัน ขอโทดที่คำพูดของเราอาจจะทำให้คนอื่นรู้สึกใจดำนะคะแต่เราเครียดค่ะ