เรามีน้องทั้งหมด4คนแต่เราก็เข้าใจว่าเราเป็นพี่คนโตต้องยอน้องแม่เราไม่ค่อยคุยกับเราเลยคุยแต่กับน้องคนที่2เพราะคุยกันเรื่องเม้ามอยแล้วก็การแต่งตัวแต่งหน้าแต่เราไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เลยไม่ได้คุยด้วยแม่จะรักน้องมากกว่าเราเรามีควารู้สึกว่าทุกครั้งที่เรามำผิดสายตาที่แม่มองเราจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆแม่ใช้คำที่รุนแรงด่าเราเสมอเช่นเราอ่านนิยายเค้าก็ว่าเราหรือซื้อนิยายด้วยเงินเราเค้าก็ว่าเราไม่เหมือนน้องที่ทำอะไรเค้าด่าแปปเดียวก็คืนดีกันหรือเวลาที่เค้าทำผิดต่อเราเช่นวันนั้นเค้าด่าเราที่อ่านนิยายวายว่า
"อ่านแต่อะไรไร้สาระไม่เอาไหนเวียนมากเลยหรออ่านแต่อ่านแต่การ์ตูนโป๊"แล้วก็ด่าเราสาระพัดพอถึงร้านก๋วยเตี๋ยวกลับมาลูปหลังขอโทษเราเป็นแบบนี้ตลอดหรือบางที่ไม่ขอโทษปล่อยเลยตามเลยเค้าด่าเซฟโซนเราตลอดสำหรับเราบ้านไม่ใช้เซฟโซนสำหรับเราถ้าแม่ไม่ทะเลาะกับน้องเค้าจะไม่มีทางคุยกับเราดีๆเลยเราเหนื่ิอยมากกับที่บ้านน้องก็ไม่เชื่อฟังเราสักคนฟังแต่คนที่2แล้วเราหละที่เป็นพี่คนแรกเหมือนอากาศไม่ฟังไม่พอด่าเราด้วยแล้วเรื่องล่าสุดที่เรามีปัญหากับแม่เราแบบเรื่องใหญ่ก็คือเราลาออกจากมหาลัยเพราะว่าเราเรียนแล้วรู้สึกไม่โอเคแล้วที่นี้เราเลยย้ายมาอีกม.หนึ่งพร้อมเปรียนคณะเรียนเราเครียดเรื่อวนี้เสมอเพราะน้องคนที่2ชอบเหน็บแนบเราว่า"ที่แม่ต้องเสียเงินเปล่าประโยชน์เพราะ"และ"ต้องขอบคุณกูนะที่ทำให้มีเพื่อน(คือเราเป็นพวกอินโทรเวิดเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเลยสนิดกับเพื่อนน้อง)"พูดตลอดที่ทะเลาะกันเรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินของบ้านตลอดมีอยู่วันหนึ่งแม่ด่าเราว่า"คนอย่างไม่หน้าเกิดมาเล่นเป็นภาระของบ้านเป็นพี่แท้ๆแต่ทำตัวเป็นภาระ
สันดานก็แย่"เรารู้สึกแย่เสมอเลยเพราะไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหนเราก็ไมเคยดีพอเค้าชอบพูดว่า"ทำไมถึงเปรี่ยนไปเอาแพราวที่ขยันคืนมาได้ไหม"แต่คือเราก็ขยันเหมือนเดิมนะช้วยงานก็ไม่เคยบ่นเลยแค่เรามาเริ่มอ่านนิยายเพราะต้องการเซฟโซนจากความเครียดแต่เค้าก็ว่าเราตลอดเรารู้ดีว่าเรามันไม่มีอะไรดีเลยจนอย่ากหายไปจากโลกเลยเราพยามอย่างมากเพื่อให้แม่รักเราแต่ไม่เลยมันไม่เคยพอเสียงของเราเค้าบอกไม่อยากฟังไม่อยากได้ยินมันจุกในอกทุกครั้งเลยที่เค้าด่าเรา..เราคิดเรื่องฆ่าตัวตายเสมอแต่เรามันขี้ขลาดคิดว่าแม่กับพ่อต้องมาจัดงานศพให้เราเสียเงินอีกแล้วไหนจะคำพูดที่เค้าต้องมาพูดกับเราในงานศพของเรา
แต่เราก็คิดนะแม่อาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ถ้าเราตาย
เค้าพูดว่าเค้ามีเราตอนไม่พร้อมแค่นั้นเราก็รู้ตัวแล้วว่าเค้าไม่ได้รักเราเท่าคนอื่นเราเคยคิดว่าเราไม่ควรเกิดมาตามที่เค้าว่าจริงๆเรามันหน้าตายจริงๆไร้ค่าเราไม่มีที่ระบายเลยมักจะใช้เฟสใหม่ทักไปเฟสเก่าแล้มพิมระบายกับวันที่ไม่ไหวแล้วที่นี้น้องคนที่2มาเจอแชดเลยด่าเราว่าปัญญาอ่อนพิมแชดด่าคนอื่นคือเราแค่หาที่ระบายความอึดอัดในใจเราแต่ก็อย่างว่าเรามันส่วนเกินของบ้านพวกเค้ามีความสุขกันนะเวลาไม่มีเรานั้งอยู่นั้งคุยนั้งขำกันทั้งบ้านแต่พอเราอยู่กลับไม่มีเลยเราพยามคิดในแง่ดีแต่มัน..มันเจอทุกวันจนคิดไม่ไหวเรามักถูกตีถูกด่าประจำเวลาอธิบายอะไรเค้าบอกไม่ต้องพูดรู้อยู่แก่ใจตัวเองแล้วเค้าก็เริ่มพูด"ต้องให้กูตายก่อนใช้ไหม"เสมอเราพยามเสอมเพื่อให้เค้ารักเราแต่ไม่เลย
เค้าไม่รักพอเราพูดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากันเค้าก็โวยวายด่าเรา
แม่เค้ารักน้องคนที่2มากเช่นน้องเราเป็นดัเมเยอร์ซ้อมกลับ2ทุ่ใเค้าไม่ค่อยว่ามันส่วนเราก็นั้งรกลับพร้อมกันเพราะ
ทั้งเพื่อนเราและแม่บอกให้รอเพราะเป็นพี่เราก็รอทึกวันแต่มีวันหนึ่งเราไม่อยากรอเราอยากกลับบ้านแม่กลับด่าเรา
แต่เรารอทุกวันนะแค่วันเดียวกลับมีเรื่องทำไมกันนะหรือควรตายๆไปซะจะได้ให้เค้าจ่ายให้เราครั้งสุดท้ายคืองานศพงานเดี่ยวแม่จะได้เอาเงินไปเลี้ยงน้องคนอื่นๆเค้าพูดเสมอว่าใช้เงินไรสาระแต่เราใช้กับความสุขเราแต่ที่น้องๆใช้เงินแม่กับไม่ว่าพร้อมให้เงินเสมอแต่ทีกับเรามันไมใช้เราเก็บเงินซื้อเองตลอดเะราะถ้ามีอะไรที่ไม่ใช้เงินเราเค้าจะทวงหรือยึดเช่นโทรศัพเราที่แม่ซื้อให้แต่เวลาเราจะซื้อคือรอให้โทรศัพหมดสภาพการใช้งานก่อนค่อยซื้อเครื่องปัจุบันคือเครื่องที่2เองแถมใช้รุ้นแค่หลักพันไม่ได้ใช้แพงเค้าก็บ่นแต่ทีกับน้องร้องขอซื้อไอโฟนเต้าไม่บ่นน้องขอดัดฟันไม่ว่า
ออกเงินให้ด้วยแต่กับเรานี้ตรงข้ามทั้งหมดเราขอแค่เงิน100ซื่อนิยายหรือหนังสือการ์ตูนเค้ากับด่าเรา..เราผิดมากหรอที่เกิดมาเราแค่อยากได้ความรักสักเสี้ยวหนึ่งก็ดีแต่ตอนนี้มันกลับไม่ค่อยอยากได้แล้วเพราะว่าเวลาที่จะได้คือรอเค้าทะเลาะกับน้องมันเหนื่อยอยากตายมากจะได้จบๆ
เค้าจะได้มีความสุขบ้านจะได้หมดภาระอย่างเราเค้าจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเราส่วนวันนี้คงโดนพ่อตีเพราะทะเลาะกับแม่
เรารู้เราผิดเราขอโทษแต่เค้ากลับด่าเราเรื่อยๆแถมจะปากระปุกหมูกระเบื่องใส่เราอีกดีที่เค้าไม่ปาเค้าไล่เรา
เค้าโทรฟ้องพ่อให้กลับมาตีเรา...
แม่กับพ่อไม่รักเราเลย#ระบายความรู้สึก
"อ่านแต่อะไรไร้สาระไม่เอาไหนเวียนมากเลยหรออ่านแต่อ่านแต่การ์ตูนโป๊"แล้วก็ด่าเราสาระพัดพอถึงร้านก๋วยเตี๋ยวกลับมาลูปหลังขอโทษเราเป็นแบบนี้ตลอดหรือบางที่ไม่ขอโทษปล่อยเลยตามเลยเค้าด่าเซฟโซนเราตลอดสำหรับเราบ้านไม่ใช้เซฟโซนสำหรับเราถ้าแม่ไม่ทะเลาะกับน้องเค้าจะไม่มีทางคุยกับเราดีๆเลยเราเหนื่ิอยมากกับที่บ้านน้องก็ไม่เชื่อฟังเราสักคนฟังแต่คนที่2แล้วเราหละที่เป็นพี่คนแรกเหมือนอากาศไม่ฟังไม่พอด่าเราด้วยแล้วเรื่องล่าสุดที่เรามีปัญหากับแม่เราแบบเรื่องใหญ่ก็คือเราลาออกจากมหาลัยเพราะว่าเราเรียนแล้วรู้สึกไม่โอเคแล้วที่นี้เราเลยย้ายมาอีกม.หนึ่งพร้อมเปรียนคณะเรียนเราเครียดเรื่อวนี้เสมอเพราะน้องคนที่2ชอบเหน็บแนบเราว่า"ที่แม่ต้องเสียเงินเปล่าประโยชน์เพราะ"และ"ต้องขอบคุณกูนะที่ทำให้มีเพื่อน(คือเราเป็นพวกอินโทรเวิดเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเลยสนิดกับเพื่อนน้อง)"พูดตลอดที่ทะเลาะกันเรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินของบ้านตลอดมีอยู่วันหนึ่งแม่ด่าเราว่า"คนอย่างไม่หน้าเกิดมาเล่นเป็นภาระของบ้านเป็นพี่แท้ๆแต่ทำตัวเป็นภาระ
สันดานก็แย่"เรารู้สึกแย่เสมอเลยเพราะไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหนเราก็ไมเคยดีพอเค้าชอบพูดว่า"ทำไมถึงเปรี่ยนไปเอาแพราวที่ขยันคืนมาได้ไหม"แต่คือเราก็ขยันเหมือนเดิมนะช้วยงานก็ไม่เคยบ่นเลยแค่เรามาเริ่มอ่านนิยายเพราะต้องการเซฟโซนจากความเครียดแต่เค้าก็ว่าเราตลอดเรารู้ดีว่าเรามันไม่มีอะไรดีเลยจนอย่ากหายไปจากโลกเลยเราพยามอย่างมากเพื่อให้แม่รักเราแต่ไม่เลยมันไม่เคยพอเสียงของเราเค้าบอกไม่อยากฟังไม่อยากได้ยินมันจุกในอกทุกครั้งเลยที่เค้าด่าเรา..เราคิดเรื่องฆ่าตัวตายเสมอแต่เรามันขี้ขลาดคิดว่าแม่กับพ่อต้องมาจัดงานศพให้เราเสียเงินอีกแล้วไหนจะคำพูดที่เค้าต้องมาพูดกับเราในงานศพของเรา
แต่เราก็คิดนะแม่อาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ถ้าเราตาย
เค้าพูดว่าเค้ามีเราตอนไม่พร้อมแค่นั้นเราก็รู้ตัวแล้วว่าเค้าไม่ได้รักเราเท่าคนอื่นเราเคยคิดว่าเราไม่ควรเกิดมาตามที่เค้าว่าจริงๆเรามันหน้าตายจริงๆไร้ค่าเราไม่มีที่ระบายเลยมักจะใช้เฟสใหม่ทักไปเฟสเก่าแล้มพิมระบายกับวันที่ไม่ไหวแล้วที่นี้น้องคนที่2มาเจอแชดเลยด่าเราว่าปัญญาอ่อนพิมแชดด่าคนอื่นคือเราแค่หาที่ระบายความอึดอัดในใจเราแต่ก็อย่างว่าเรามันส่วนเกินของบ้านพวกเค้ามีความสุขกันนะเวลาไม่มีเรานั้งอยู่นั้งคุยนั้งขำกันทั้งบ้านแต่พอเราอยู่กลับไม่มีเลยเราพยามคิดในแง่ดีแต่มัน..มันเจอทุกวันจนคิดไม่ไหวเรามักถูกตีถูกด่าประจำเวลาอธิบายอะไรเค้าบอกไม่ต้องพูดรู้อยู่แก่ใจตัวเองแล้วเค้าก็เริ่มพูด"ต้องให้กูตายก่อนใช้ไหม"เสมอเราพยามเสอมเพื่อให้เค้ารักเราแต่ไม่เลย
เค้าไม่รักพอเราพูดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากันเค้าก็โวยวายด่าเรา
แม่เค้ารักน้องคนที่2มากเช่นน้องเราเป็นดัเมเยอร์ซ้อมกลับ2ทุ่ใเค้าไม่ค่อยว่ามันส่วนเราก็นั้งรกลับพร้อมกันเพราะ
ทั้งเพื่อนเราและแม่บอกให้รอเพราะเป็นพี่เราก็รอทึกวันแต่มีวันหนึ่งเราไม่อยากรอเราอยากกลับบ้านแม่กลับด่าเรา
แต่เรารอทุกวันนะแค่วันเดียวกลับมีเรื่องทำไมกันนะหรือควรตายๆไปซะจะได้ให้เค้าจ่ายให้เราครั้งสุดท้ายคืองานศพงานเดี่ยวแม่จะได้เอาเงินไปเลี้ยงน้องคนอื่นๆเค้าพูดเสมอว่าใช้เงินไรสาระแต่เราใช้กับความสุขเราแต่ที่น้องๆใช้เงินแม่กับไม่ว่าพร้อมให้เงินเสมอแต่ทีกับเรามันไมใช้เราเก็บเงินซื้อเองตลอดเะราะถ้ามีอะไรที่ไม่ใช้เงินเราเค้าจะทวงหรือยึดเช่นโทรศัพเราที่แม่ซื้อให้แต่เวลาเราจะซื้อคือรอให้โทรศัพหมดสภาพการใช้งานก่อนค่อยซื้อเครื่องปัจุบันคือเครื่องที่2เองแถมใช้รุ้นแค่หลักพันไม่ได้ใช้แพงเค้าก็บ่นแต่ทีกับน้องร้องขอซื้อไอโฟนเต้าไม่บ่นน้องขอดัดฟันไม่ว่า
ออกเงินให้ด้วยแต่กับเรานี้ตรงข้ามทั้งหมดเราขอแค่เงิน100ซื่อนิยายหรือหนังสือการ์ตูนเค้ากับด่าเรา..เราผิดมากหรอที่เกิดมาเราแค่อยากได้ความรักสักเสี้ยวหนึ่งก็ดีแต่ตอนนี้มันกลับไม่ค่อยอยากได้แล้วเพราะว่าเวลาที่จะได้คือรอเค้าทะเลาะกับน้องมันเหนื่อยอยากตายมากจะได้จบๆ
เค้าจะได้มีความสุขบ้านจะได้หมดภาระอย่างเราเค้าจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเราส่วนวันนี้คงโดนพ่อตีเพราะทะเลาะกับแม่
เรารู้เราผิดเราขอโทษแต่เค้ากลับด่าเราเรื่อยๆแถมจะปากระปุกหมูกระเบื่องใส่เราอีกดีที่เค้าไม่ปาเค้าไล่เรา
เค้าโทรฟ้องพ่อให้กลับมาตีเรา...