เป็นโรคซึมเศร้าเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ  คบกับแฟนคนปัจจุบันได้ 1 ปีแล้ว มีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่กับเขา พอเขาไม่อยู่รู้สึกเหมือนโรคทั้งใบหายไปเลยค่ะ ไม่มีที่ไหนที่เรามองเป็นที่ปลอดภัยนอกจากการอยู่กับเขาแล้วจริงๆ ดีมากในทุกๆอย่าง ดูแล คอยปลอบใจ

  บ่อยครั้งที่เราจะร้องไห้ตอนอยู่กับเขา ไม่ใช่เพราะเขา แต่เป็นตัวเราเองที่รู้สึกดิ่ง ประกอบกับที่มองเขาเป็นเซฟโซนก็เลยให้เขาเห็นด้านที่อ่อนแอ

  จนบางครั้งเขาก็บอกว่าเราบีบน้ำตา  ค่อนข้างเสียความรู้สึกเลย ที่ชักสีหน้าก่อนจะร้องไห้ไม่ได้พยายามบีบน้ำตา แต่พยายามที่จะไม่ร้องไห้ต่างหาก แค่ไม่อยากให้เขาเหนื่อยที่ต้องมาคอยปลอบ ทำไมต้องพูดให้กันแบบนี้ด้วยนะ

  แต่เขาก็ยังคงเป็นเซฟโซนของเราเสมอ เหมือนในทุกๆวันเราเป็นตัวภาระที่เขาต้องมาคอยโอ๋ จนเขาเริ่มทนไม่ไหวแล้วแหละมั้ง

  ต่อจากนี้เลยสัญญากับตัวเองว่าจะร้องไห้ให้น้อยที่สุด เพราะ ถ้าเรากำลังรู้สึกแย่แล้วไประบายให้ใครฟังคงไม่ต่างจากการเอาพลังลบไปให้อีกฝ่าย

  เอาจริงๆ ยากมากเลยนะ เรามีเรื่องหลายอย่างที่ทำให้คิดมาก ยิ่งไม่มีเขาให้ระบายคงจะแย่เลย กลัวว่าตัวเองจะเผลอทำเรื่องสิ้นคิดในตอนดิ่งๆคนเดียว ไม่อยากทำให้เขาโทษตัวเองว่าเป็นเพราะเขาเราถึงตาย เราพยายามจะไม่เป็นคนเห็นแก่ตัวโดยการไม่แชร์ด้านลบๆให้เขา ไม่รู้จะทำได้อีกนานไหม เราเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน

  อาการทุกวันนี้ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ เป็นทั้งภาระครอบครัว ภาระแฟน ท้อมากกับชีวิตตอนนี้ ถ้าครอบครัวไม่ต้องมาจ่ายค่ายารักษาเราก็เอาเงินทำอะไรได้อีกเยอะแท้ๆ แฟนก็จะมีอิสระในชีวิตมากกว่านี้มาก ไม่ต้องมาคอยห่วงเรา บางทีก็ท้อจนอยากหายไปแต่แฟนเราก็เป็นคนที่ดึงเราขึ้นมาจากความคิดแบบนั้นเสมอเลย ขอบคุณครอบครัว แฟน ที่คอยอยู่กับเราในวันที่เรากำลังแย่จริงๆ