รู้สึกคิดมากบ่อยรู้สึกเศร้าจิตตกอยากตายไม่มีแรงท้อไปหมดคุยกับใครก็ไม่ได้เพราะกลัวว่าจะโดนซ้ำเติมพอโดนแบบนี้มันไม่ได้มีกำลังใจหรือเอามาเป็นแรงผลักดันได้เลยมีแต่จะดิ่งขึ้นเลยเลือกที่จะไม่เล่าให้ใครฟังต้องมาระบายในนี้ 

ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรว่าจะไม่สนใจกับคำพูดของใครแต่มันก็หยุดคิดไม่ได้ทำไม่ได้เลยพอเศร้าก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแม้แต่ทำอาหารกินหรือทำงานบ้านจนปล่อยรกไว้แบบนั้นไม่มีแรงทำอะไรเลยซึมไปหมดอยู่ในบ้านก็อยู่คนเดียวพอออกไปข้างนอกก็เจอกับน้าอีกระแวงตลอดว่าเขาจะพูดอะไรไม่ดีอีกไหมแค่ไม่อยากได้ยินมันดิ่งมากๆไม่มีใครช่วยอะไรได้เลยไม่มีใครคอยพูดห้ามปรามพวกเขาให้หยุด ยายก็เป็นแม่ของน้าอีกเขาก็รักลูกเขาเลยไม่คิดจะห้ามอะไร ส่วนแม่เราก็ไม่ได้มาสนใจอยู่แล้ว
อยากระบายจะแย่รู้สึกท้อแท้อยากตายทำไมชีวิตถึงไม่มีครอบครัว​ที่อบอุ่น​ ทำไมทุกคนถึงเกลียดกัน ทำไมต้องคอยอิจฉา​หรือกลั่นแกล้ง​กันอยู่เรื่อยๆมันไม่เหมือนครอบครัว​เลย พวกเขาเห็นใครได้ดีกว่าไม่ได้ต้องคอยขัดขวางแล้วมันก็สำเร็จด้วยนะ พัง พังหมดชีวิตไม่มีอะไรดีๆเลย ต้องจมอยู่กับความทุกข์​แบบนี้ไปจนตาย