ตามหัวข้อเรื่องครับ ช่วงนี้ผมยกให้เลยว่าเป็นช่วงชีวิตที่ดิ่งที่สุดเลย เกริ่นก่อนว่าผมเป็นนักเรียนมปลายที่เป็นโรคซึมเศร้ามา 3 ปี ฐานะปานกลาง แต่ว่าพักหลังๆมาผปคของผมออกจากงานเพราะเงินที่ไม่มั่นคง ทำให้รายรับรายจ่ายต้องลดลงมามาก แล้วตอนนี้ผปคของผมก็ยังเครียดกับสถานการณ์ปัจจุบัน บวกกับที่ผมที่ภูมิคุ้มกันร่างกายช่วงนี้ต่ำกว่าปกติ ในบางวันที่ต้องไปโรงเรียนผมตื่นมาก็มีไข้ขึ้นบ้าง มีปวดหัวเวียนหัวบ้างจนทำให้ต้องหยุดเรียนไปเลยและมันเป็นอย่างงี้บ่อยมากจนผปคของผมเริ่มไม่เห็นด้วยกับการกระทำที่ลาโรงเรียนบ่อย ทำให้เขาคุยกันและตัดสินใจลงโทษผมด้วยการไม่ให้ผมใช้คอมพิวเตอร์เนื่องจากงานอดิเรกของผมชอบเล่นคอมพิวเตอร์ทำให้ผมต้องอยู่ในห้องทั้งวัน ไม่มีอะไรทำ ใจจริงๆก็อยากออกไปข้างนอกนะครับ แต่บางเรื่องมันก็ต้องมีการใช้จ่ายซึ่งผมไม่มีเงินเลย และพักหลังๆมาผมก็เริ่มถูกต่อว่าหนักมากๆ จนทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆกับตัวเองที่ทำให้พ่อแม่ต้องเครียดเพิ่มจากเรื่องงานเพราะผมแต่อีกมุมนึงก็เสียใจมากๆ ใจนึงอยากจะอธิบายแต่อีกใจก็ไม่อยาก ทุกครั้งที่ผมโดนว่าผมต้องแอบร้องไห้ในห้องตลอดเพราะด้วยที่ผมเป็นซึมเศร้าอะไรนิดหน่อยๆก็แทงใจดำมากแล้ว ผมยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ ปกติผมจะมีคนระบายด้วยคือแฟนของผมที่คุยกันตลอด คอยบอกเล่าระบายเรื่องที่เจอมันทำให้ผมสบายใจขึ้นมามากๆในทุกครั้งที่ได้ระบาย เพราะว่าผมก็รู้สึกได้ว่าอย่างน้อยก็มีเซฟโซนของเราอยู่ตรงนี้ และช่วงนี้ผมรู้สึกว่าผมยิ่งอ่อนแอลงไปทุกทีจากที่โดนว่าแล้วไประบาย ไปร้องไห้จะดีขึ้นแต่ว่าช่วงนี้ผมไม่ดีขี้นเลย ผมรู้สึกผิดกับตัวเองกับคนรอบตัว กับครอบครัวที่คาดหวังผม ผมคิดบ่อยมากๆว่าตายไปคงดีกว่า ไม่อยากอยู่ให้เหนื่อยไม่อยากเป็นภาระแล้ว และวันที่ผ่านมา ผมทะเลาะกับแฟนเรื่องที่เราทะเลาะกันบ่อยจนเขาทนไม่ไหวแล้วเลยเลิกกันไป ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมมืดแปดด้านมากๆเลยครับ จากที่เคยมีคนรับฟังตอนที่ผมไม่ไหวตอนที่ผมเหนื่อย ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว จากที่เข้มแข็งได้ก็ไม่ได้อีกแล้ว ผมหันไปทางไหนก็ไม่เจอเซฟโซนแล้วครับ เพราะตอนนี้พ่อกับแม่ของผมก็ดูเหมือนเสียความเชื่อใจกับผมไปมากๆแล้ว ทำให้คำพูดของผมไม่ค่อยมีน้ำหนักแล้ว ผมรู้สึกว่าชีวิตไร้ทิศทางมากๆเลยครับ เหมือนกับว่าไม่ต้องมีมันอยู่แล้วก็ได้ ผมควรทำยังไงดีครับ