ตามที่บอกไปว่าอยู่ในบ้านที่เน่าเฟะคือ แม่กับพี่สาวของเราชอบทะเลาะกันและเราก็อยู่ตรงกลางเสมอเราต้องคอยรับฟังความรู้สึกทั้งฝั่งของแม่และของพี่สาวแต่พอถึงคราวเราบ้างไม่มีใครฟังความคิดเห็นฝั่งเราเลย แล้วก็มารุมด่าว่าเรา บางครั้งก็เรื่องเล็กๆ เราไม่มีโอกาสที่จะได้อธิบายด้วยซ้ำ คือเราเบื่อมากเลย ทั้งพี่ทั้งแม่ แม่เรามักจะด่าพี่เขยแล้วพี่เราก็จะรับหน้าแทน เราก็จะต้องมารับฟังพี่บ่นด่าแม่ พอขึ้นบ้านไป(บ้านเราแยกเป็น2หลังเราอยู่กับพ่อแม่ พี่อยู่กับครอบครัวของเขา) แม่ก็มาบ่นของพี่ต่อ เราใช้ชีวิตอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เด็กอย่างว่าแหละ เราพูดออกไปไม่ได้ถ้าเราพูดนะเราจะผิดทันที แล้วพอ2คนนั้นดีกันเราจะกลายเป็นหมาหัวเน่าทันที แล้วก็มารุมด่าเราถ้าเราทำผิดแม้เป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม แล้วแม่เราก็ชอบบูลลี่เรา บางครั้งเราก็คิดว่าแกจะเกิดเรามาทำไมถ้าแกจะเกลียดเราขนาดนี้ เราขอเงินแค่นิดหน่อยแกก็ด่าต่างจากพี่ที่โตแล้วมีครอบครัวแล้วมาขอเงินพ่อกับแม่กี่ครั้งก็ได้เสมอ แม่กับพ่อให้ทุกครั้งอยากได้อะไรก็ได้ ถึงโดนบ่นก่อนแต่ก็ได้ทุกครั้ง เราเจ็บปวดมากเลย พอมองพี่แล้วย้อนกลับมามองเรา มันต่างกันมากเลย เราพยายามคิดโลกในแง่ดีมาตลอด พยายามปลอบใจตัวเอง ว่าคิดไปเอง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่ทำให้พี่มันก็คอยตอกย้ำเรา แกชอบบ่นว่าเราไม่ช่วยทำงานบ้าน ทั้งๆที่เรานี่แหละเป็นคนช่วยแกตลอด พี่ไม่เห็นจะมาช่วย แต่ก็ไม่เคยโดนด่า (ตอนที่พี่ยังไม่มีครอบครัว) แล้วแต่ละวันแม่ก็จะสรรหาคำด่าที่ทำให้เราเจ็บมาด่าเรา บางครั้งเราก็อยู่เฉยๆของเรา แกก็มาด่าเฉย ไม่กี่วันที่ผ่านมา เรานอนดูยูทูปอยู่ในห้อง แกก็เปิดประตูมาแล้วพูดว่า รู้มั้ยถ้าแฟนเจอเค้าจะพูดว่าไง แล้วก็หัวเราะเรา หัวเราะแบบเหยียด หัวเราะแบบสะใจ ตอนนั้นเราอึ้งมากคือแบบเราไม่คิดว่าคนที่คลอดเรามาจะเป็นได้ขนาดนี้ ดูถูกเรา ถ้าเราล้ม แกก็จะคอยซ้ำเติมเรา เราไปทำอะไรให้แกเกลียดขนาดนั้น ถ้าแกไม่อยากมีเราขนาดนั้นแกน่าจะฆ่าเราให้ตายไปตั้งแต่เด็กๆ จะเลี้ยงให้เราโตมามีความรู้สึกแล้วให้มาปวดใจเล่นแบบนี้ทำไม เราว่าเราก็ทำดีมากๆแล้วเราอาจจะเรียนไม่เก่งแต่เราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางที่แกบอกให้ทำ เราไม่เคยได้เที่ยวเหมือนเพื่อนๆคนอื่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวคาเฟ่ ไม่เคยได้ไปเปิดหูเปิดตา ยิ่งเที่ยวกลางคืนก็ยิ่งไม่ได้ไป ชีวิตของเรามีแค่ห้อง4เหลี่ยมเล็กๆที่เป็นเซฟโซน เราเหนื่อยใจ เราท้อมากเลย เราพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เราจะคิดว่าชีวิตมีค่านะจะจบแค่นี้หรอ แต่พอนึกถึงเรื่องแบบนี้มันก็อยากหายไปนะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ครอบครัวของเราจะรู้บ้างมั้ย ว่าคำพูดของทุกคนทำร้ายจิตใจเรามาก เราก็เป็นมนุษย์มีความรู้สึกเหมือนพวกเค้าแท้ๆ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังนะ เราแค่หาที่ระบาย มันอั้นอยู่ในใจ นี่คงเป็นวิธีฮีลที่ดีที่สุด