คือเราอยากระบายความในใจค่ะ อึดอัดมากๆๆๆ เป็นเรื่องของครอบครัว คือเราอายุ17จะ18แล้ว เราเบื่อมากเพราะชีวิตเราไม่เคยเป็นอิสระเลย ใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขไปวันๆ พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจ เราไม่สามารถเล่าอะไรให้เขาฟังได้ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราไม่สนิทกับใครเลยในบ้าน ชอบเก็บตัวเงียบคนเดียว เราเบื่อเสียงบ่นที่เป็นเรื่องไร้สาระ เบื่อความจู้จี้จุกจิกของคนเป็นแม่ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักพวกเขา แต่เราเพียงแค่ไม่เคยได้รับอิสระไม่เคยพบเจอความสุขเลยตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ อาจจะเป็นเพราะว่ามีช่วงนึงเราน่าจะเรียนอยู่ประมาณป.1เท่าที่จำได้ เราได้ยินคำพูดจากปากคนเป็นแม่ว่า จะเกิดมาทำไม เราจำฝังใจ เลยทำให้เราเริ่มตีตัวออกห่าง เราเคยไปเที่ยวกับครอบครัวครั้งนึงตอนอยู่ป.3และเป็นครั้งเดียว ไม่เคยได้ไปอีกเลย เราไม่มีความสุขสักนิดกับครอบครัว พ่อแม่เราพูดอะไรด้วยไม่ได้ มีช่วงตอนม.1-2 พ่อด่าเรารุนแรงมาก ทั้งๆที่เรารู้การกระทำของตัวเราเอง ทุกคนอาจจะเข้าใจว่าถ้าเราไม่ผิดเขาก็ไม่ด่าไม่ว่าหรอก ใช่ค่ะเราผิด เรารู้ตัวแต่คำด่าออกมานั้นมันเกินความผิดเราไปมากนะจากใจคนเป็นลูก พ่อแม่จะสอนอะไรพร้อมรับฟังถ้าเป็นพ่อแม่ที่ดีกว่านี้อ่ะ พวกเขาชอบคิดเองเออเองไม่เคยฟังเรา ชอบตัดสินทุกอย่างให้ เราเกลียดมากๆ บางทีเรื่องที่ทำให้เด็กฝังใจอาจไม่ใช่การที่พ่อแม่ทะเลาะตบตีกันเสมอไป แต่มันอยู่ที่ตัวพ่อกับแม่จะเข้าใจคนเป็นลูกมากแค่ไหน ให้อิสระ สอนเรา ให้เราได้คิดได้ลงมือทำ ไม่ใช่มาคอยบงการทุกอย่าง เธอต้องทำตามความคิดชั้นงั้นงี้ ชั้นวางแผนชีวิตให้เธอแบบนี้เธอต้องไปตามแผนนั้น เธอต้องหาเงินมาเลี้ยงฉันเหมือนที่ฉันให้เธอ คือเราเข้าใจนะคะพ่อกับแม่ทำงานหาเงินส่งเราเรียนเขาหวังให้เราเลี้ยงเขาในวันที่เราโตขึ้นประสบความสำเร็จในชีวิตมีหน้าที่การงานที่ดี แต่สิ่งนี้มันจะมาจากการที่เราได้เลือกทำเอง ใช้ชีวิตเอง เรียนในสิ่งที่เราชอบและโอเคกับมัน และเรามั่นใจว่าจะต้องประสบความสำเร็จได้จากการร่ำเรียนมาในทางที่ตัวเองรัก ไม่ใช่การที่พ่อแม่จะมาบังคับว่าต้องทำตามที่บอกแล้วจะได้เอาเงินมาให้ มาเลี้ยงพ่อกับแม่เราเหนื่อยกับความคิดเขามาก เรารู้หน้าที่ของคนเป็นลูกดี เราได้แค่อดทน ไม่รู้จะคุยกับใคร ทำได้แค่ระบายความในใจ แต่ยังคงรอคอยวันเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโฟนที่ดีที่สุดสำหรับเรา เรารักครอบครัวมากนะ แต่เราก็อยากหนีออกไปจากครอบครัวบ้าๆนี้มากเหมือนกัน