ง่ายๆเลยนะคะ เรารู้สึกเบื่อครอบครัวตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโตมาเราไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ คือเรื่องภายในครอบครัวแหละ พ่อแม่ที่มีลูกไม่พร้อมแยกทางกัน เลี้ยงลูกแบบใช้อารมณ์ แม่ที่ไม่มีวุฒิภาวะจะเป็นแม่คน เรารู้เราเห็นมาจนโต จนเรารู้สึกเกลียด (ทุกวันก็เหมือนเริ่มจะปล่อยวางได้แล้วแหละค่ะ) เราเกลียดที่คนที่เหลือในครอบครัวไม่เคยจะปกป้องเราเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นตาหรือยาย จนเราโตอายุบรรลุนิติภาวะแล้วเขายังทำใส่เราเหมือนไม่ใช่ลูก ตากับยายก็ไม่เคยว่าลูกเขาเลยนะคะเราก็ว่าไม่แปลกหรอกที่ลูกเขาจะโตมาเป็นแม่ที่ยอดแย่แบบนี้ นับแต่นั้นมาเราเริ่มรู้สึกอึดอัดกับครอบครัว เบื่อ อยากหนีไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เราก็กลัวจะเอาตัวไม่รอด ประเด็นที่เราไม่ชอบก็มีหลายเรื่อง เราคิดว่าเราโชคไม่ดีเหมือนคนอื่น ทั้งเรื่องสีผมทั้งๆที่เป็นหัวของเรา แต่เราจะย้อมสีตามใจชอบ ก็ดูที่บ้านจะไม่โอเค เราก็คิดว่ามันก็หัวเราอ่ะ เรื่องก็แค่ยอมสีผม เราต้องย้อมสีกลับเพื่อความพอใจของครอบครัว เราว่าไม่โอเคมากๆ รู้สึกรำคาน
บางทีก็ยุ่งวุ่นวายกับมือถือเรางี้ แอบเล่นของเราตอนเราไม่อยู่ เรารู้สึกเราไม่ชอบมันดูไม่มีมารยาทแล้วมันก็เป็นของส่วนตัวเรา เรื่องอาชีพในอนาคตนี้จะให้เราเป็นนั่นเป็นนี่ ไม่เคยถามว่าเราโอเคมั้ย มีแต่กำหนดให้เรียนนั่นนี่ตามความพอใจของพวกเขา ทั้งๆที่มันก็ชีวิตเรา วันนึงเราโตไปเราก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง เราโครตจะรำคาญเลยที่เขามากำหนดแทนเรา คิดแทนเรา ทั้งๆที่ตัวเขายังเอาตัวเองไม่รอดเลยเป็นประเภทดีแต่ปากอ่ะ แถมบางทีก็จุกจิกจู้จี้เรื่องส่วนตัวมากไปจนเรารำคาญ เรื่องมีใครมาจีบมีแฟนไรงี้ เราพูดตรงๆนะ ชีวิตเราเนี่ยไม่เคยมีแฟนเลย แทบจะไม่สนใจด้วยซำ้ แล้วเราก็คนถ้ามันจะมีแล้วมันก็ปกติมั้ย นิสัยเราไม่ใช่คนทำอะไรเสียหายแบบนั้นอ่ะค่ะ แล้วเขาก็ชอบพูดจาแบบว่าติดตลกแบบเสียดสีค่ะ เรารำคาญมากๆเลย กลัวถ้าวันนึงโมโหแล้วเผลอด่าออกไป เราว่าคงมองหน้ากันไม่ติด เผลอๆอาจจะไม่ได้อยู่บ้านอีกต่อไป เราเป็นคนโมโหแล้วพูดแรงนะ ที่ผ่านมาเราเก็บมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต จนกลายเป็นคนเก็บกดอ่ะ เราอึดอัดใจมาก เราเหมือนไม่มีที่พึ่งเลยค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดี