เรื่องราวของสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักเนี่ยก็อยากจะมีแบบนั้นบ้างจัง ทั้งที่ตัวเราก็ชื่อน้ำแต่เรื่องราวกลับต่างกันมากไม่น้อยก็เยอะ คงเหมือนกับในนิยายเรื่องหนึ่งได้ เรื่องราวของเราหรือน้ำก็ว่าได้ มันอาจจะไม่โดดเด่นเหมือนของคนอื่นแต่ก็อยากมาเล่าสู่การฟังค่ะ ทางนี้เป็นคนลาวนะคะเลยอยากมาเล่าสู่การฟังบ้างค่ะ 
(ม1-ม4ของลาวคือป6-ม3ของไทยค่ะ)(ม5-ม7คือม4-ม6)
กระสบการแอบรักข้างเดียวค่ะ ชีวิตนี้เราเคยตกหลุมรักคนมาก็มากแต่ก็รู้ว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่เมื่อตอนที่น้ำขึ้นมต้น ตอนนั้นอยู่ม1ข้างแรกที่เจอพี่เขาคือวันสอบกลางภาค อาจารย์เขาให้นักเรียนมต้นสอบกับนักเรียนมปลายเพื่อไม่ให้พวกเราได้ลอกข้อสอบกัน เรากับพี่ต่างอยู่เลขรำดับเดียวกันจึงต้องนั่งข้างกัน ตอนแรกก็ไม่เคยคิดจะสนใจพี่เขาที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนอยู่แล้ว จนกระทั่งพี่คนนั้นเขาสะกิดเราพร้อมกับกระดาษคำตอบก็ไม่ได้คิดอะไรมากตอนสอบด้วยกันยังจำหน้าเขาไม่ค่อยได้ด้วยช้ำ แต่ก็จำได้ลางๆว่าพี่เขามีรอยยิ้มที่สดใสมาก กระทั่งหลังสอบเสร็จก็ย่างเข้าวันแห่งความรัก จุดเริ่มต้นของความรักมันเกิดขึ้นที่วันนั้นกับความหน้าทนของเรา วันแห่งความรักด้วยความที่เป็นเด็กเลยอยากจะมีดอกไม้กับเขาบ้าง พอซื้อมาก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครไปที่ไหน สายตาก็ดันไปหยุดที่สนามวอลเลย์บอลที่มีพวกพี่เขาเล่นอยู่ ตอนนั้นที่ในหัวคิดอะไรไม่ออกนอกจากเดินไปหาพี่เขาแล้วบอกกับพี่เขาว่า เราเอาดอกไม้ให้ แม้สุดท้ายพี่เขาจะปฏิเสธก็เหอะ แต่เราก็ไม่ได้ถือสาจนวันรุ่งขึ้น ขณะที่เรากำลังเดินข้ามถนนเพื่อเข้าโรงเรียนอยู่นั้นเอง เราก็สัมผัสได้ว่ามีคนผลักเราเบาๆพอหันไปมอง ตอนนั้นเองที่รู้ว่าใบหน้าเริ่มร้อนขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่หยุด บอกได้เลยว่าตอนนั้นเราโคตรเขินพี่เขา ไม่รู้ทำไมว่าเป็นแบบนั้นได้ยังไงทั้งที่เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่แตาพอรุ่งขึ้นกลับกลายเป็นเหมือนตัวเราถูกสาปให้รู้สึกใจเต้นกับพี่เขา 
พี่คนนั้นแม้ไม่ได้ชื่อพี่โชน ไม่ได้หล่อหรือฮอตแต่พี่เขากลับมีรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาที่เมื่อหัวเราะกับเพื่อนก็จะโค้งราวพระจันเสี้ยวทำให้รอบข้างของพี่เขาคนนั้นเต็มไปด้วยความสดใส ตั้งแต่วันนั้นไม่ว่าเวลาไหนที่เจอพี่เขาก็มักจะเขินและเหม่อมองพี่เขาตลอด พี่เขาเป็นคนสดใสเป็นนักเรียนม5ที่ย้ายมาใหม่ พี่เขาราวกลับพระอาทิตย์ที่เหมือนกับชื่อของพี่เขา 
เรามีน้องฝาแฝดที่คอยล้อเราว่าเราคือน้ำที่พี่เขาไม่เอา5555 น่าเศร้ามากเลยที่ไม่เคยได้เข้าไปคุยหรือทำความรู้จักเพราะเราขี้ขลาดเกินไป เป็นเด็กหน้าปลวกที่ไม่มีแม้แต่เพื่อนเลย กระทั่งขึ้นม2พี่เขาอยู่ม6 ปีนี้เราได้ทำเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยให้กับตัวเองได้เลย ตอนนั้นเราเริ่มแสดงความกล้ายอมทักหาเขา แต่ก็ยังโง่ใช้ชื่อคนอื่น เล่นบทเป็นคนอื่นไปคุยกับพี่เขาได้มากกว่าเดือนหนึ่งทำให้พี่เขาคุยหัวเราะกับแชทที่ไม่ใช่ตัวเราจริงๆ จนกระทั่งเรามาบอกความจริง ตอนนั้นเราและพี่ก็เลิกคุนกันอีกเลย ทุกอย่างมันย่ำแย่มาก จนถึงตอนนี้เราอายุ16แล้วก็ยังรู้สึกแย่อยู่เลยตอนวันแห่งความรักช่วงม2 เราก็ยังหน้าด้านฝากบอกให้น้องสาวเอาดอกไม้ไปให้เขา ตอนนั้นน้องเราเขียนทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราแนบไปกับดอกกุหลาบแล้วส่งให้เขา 
พี่เขาก็บุกมาห้องเรียนเราพร้อมกับเพื่อนเป็นโขยงเลย ตอนนั้นอายมากเลยแกบบอกกับตัวเองว่าดีแล้วที่ไม่ได้อยู่ในห้องแต่ไปอยู่ห้องเพื่อนแทน ช่วงม2เราเริ่มมีเพื่อน วันนั้นเราไม่กล้าเข้าห้องเรียนเพราะกลัวเพื่อนในห้องล้อเลยโดดไปนั่งร้องไห้คนเดียว หลังได้ข่าวว่าพี่เขาเอาดอกไม้มาคืน ร้องไห้จะเป็นจะตาย จำได้ด้วยว่าตอนที่เพื่อนปลอบเรา ผมเราหยุ่งเหยิงมากช่วงม2เรายังมัดผมต่ำทำให้ยุ่งได้ง่ายมาก พอเงยหน้าขึ้นเราสบตากับพี่เขา และ เราก็มองออกว่าพี่เขารู้ว่าเราคือคนเจ้าของดอกไม้แต่ก็ไม่ได้ทัก 
แม้เราจะถูกปฏิเสธแต่เราก็ยังคงหลงรักพี่เขาอยู่เหมือนเดิม จำได้ดรว่าพี่เขาเกิดวันไหนปีไหน มีน้องกี่คน แม้มันจะดูบ้าก็ตาม 
หลังจากวันนั้นเราก็พักฟื้นใจแต่ทุกครั้งที่เข้าโรงอาหารเราก็ยังมองหาพี่เขาอยู่ตลอด 
พอช่วงขึ้นม3พี่เข้าก็อยู่ม7แล้ว ตอนนั้นที่เป็นปีสุดท้ายของพี่เขา ช่วงนั้นคือช่วงที่เราเริ่มพยายามทำให้ตัวเองดูดีที่สุด ผมที่เคยมัดต่ำและยาวโครงเครงที่ไม่เข้ากับเราเลย ก็เริ่มตัดออกพร้อมกับมัดผมให้สูงขึ้น ครั้งที่มัดผมสูงและตัดผมไปโรงเรียนเพื่อนก็ทักว่าหน้าตาเราดูสะอาดขึ้น แต่พี่เขาก็ยังไม่สนอยู่ดี 5555
ไม่รู้ทำไมเราถึงไม่หลาบจำกับความรักช่วงม2เลย แม้จะไม่เคยเข้าหาพี่เขาเลย แต่ช่วงม3นั้นจำได้ดีเลยว่าพี่เขาก็มองเราบ้าง ส่วนมากจะเป็นช่วงตอนบ่ายที่พี่เขามักจะมาเล่นวอลเลย์บอลที่สนามมต้น ส่วนเรื่องที่ได้คุยกับพี่เขาทางการสนทนานับคำได้เลยว่ามีกี่คำ ช่วงสงการนต์เราได้พูดกับพี่เขา ตอนนั้นเราขอรดน้ำให้พี่เขาได้มัเยเพราะที่โรงเรียนปล่อยให้นักเรียนเล่นสงการนต์กันได้ และ พี่เขาก็ตอบตกลงพร้อมกับผินหน้ามองเราด้วยรวยยิ้มตอนนั้นเองที่เราทั้งตื่นเต้นและดีใจมาก มือไม้คือสั่นไปหมด พอจบสงการนต์หลังจากที่เข้าช่วงสอบปิดเทอม มต้นอย่างม1-3จะสอบก่อน และ ม5-6 ส่วนม4และม7จะสอบตามหลัง ช่วงนั้นเราร้องไห้หนักมากเศร้าเสียที่พี่เขาจะจากไปแล้ว เราเลยตัดสินใจบอกรักอีกครั้งและใช่ พี่เขาปฏิเสธอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง มันดูงี่เง่ามากเลยค่ะ ที่เรายังจมอยู่กับเรื่องแบบนี้ทั้งที่พี่เขาก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ได้สนใจเราเลย
เวลาบ่วงเลยจนเราขึ้นม4เรื่องของพี่คนนั้นก็หายไป จนมารู้จักเพื่อนในห้องว่าพี่เขาไปเรียนที่กำปูเจียแล้ว ช่วงนั้นยังไม่รู้เฟสเขาดีที่ได้จากเพื่อนมา เราทำได้เพียงแอดพี่เขาแล้วส่องดูการใช้ชีวิตในเน็ตของพี่เขาเท่านั้นทั้งในไอจีและเฟส แต่พี่เขามักจะเล่นไอจีมากกว่า ช่วงนั้นเราจมกับความเศร้าเพื่อนๆก็บอกให้ออกมาได้แล้ว เราก็คิดว่าควรออกมาได้แล้ว เราเลยตัดสินใจจะหาคนคุยหรือใครสักคนแต่สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นเราที่ปฏิเสธทุกคนที่เข้าหาเพียงเพราะทุกครั้งจะนึกถึงพี่เขายันถึงความฝัน 
พอขึ้นม5เราก็เริ่มจะทำความเข้าใจกับข้อผิดพลาดช่วงม2 เราไม่กล้าแม้แต่จะทักหาเขาอีกเลย ได้แต่มองอยู่ไกลด้วยความรู้สึกผิดแต่ก็ยังเห็นแกาตัวที่จะรักเขา ช่วงม5ก็ทำได้เพียงแค่ติดตามไปจนรู้ว่าพี่เขามีแฟนไอ้เราก็เบยนั่งร้องไห้ดีใจกับพี่เขาและเสียใจที่ไม่ใช่เรา ตอนม5นี่เองที่เราเริ่มเล่นไอจีมากขึ้นพอเห็นพี่เขามาส่องเราก็ได้ใจดีใจเพ้อคิดว่าเขาอาจจะชอบก็ได้เลยหาอะไรผ่อนคลายลงทุกวันตอนแรกก็ไม่ได้ทุกวันพอนานเข้าก็กลายเป็นว่าเรานั่งมองสตอรี่รอให้เขามาส่องตลอด
จากนั้นเมื่อเราอายุได้16ปี เราเริ่มพี่เพื่อนมากขึ้นและบังเอิญมากที่เพื่อนเราคนหนึ่งดันเป็นพี่น้องกับพี่คนนั้น เพื่อนเขามาเล่าว่าพี่เขาถูกแฟนทิ้งและร้องไห้ พอถามกับเพื่อนเกี่ยวกับพี่เขา ทำให้เรายิ่งตกหลุมรักมากขึ้น ทุกคนที่เป็นเพื่อนพี่เขาต่างก็บอกว่าพี่เขาเป็นคนอบอุ่นใจดี สุภาพบุรุษ อ่อนโยนและสดใส พอฟังจากเพื่อนที่เป็นญาติพี่เขาก็ยิ่งทำให้เราเจ็บที่รู้ว่าพี่เขามูฟออนจากแฟนเก่าไม่ได้มา1ปี5เดือนแล้ว เพื่อเล่าว่าเขาในตอนนั้นดูอ่อนแอมาก ในหัวยามนั้นเองก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบพี่เขา ตอนนั้นเราร้องไห้ตามพี่เขาเลยหลังเพื่อนเล่าจบ จนวันนี้เราก็รู้ว่าเราหลงพี่เขาจนเหมือนคนโง่แม้จะรู้ตัวแต่ก็ยังยอมโง่อยู่แบบเดิม มองไม่ออกเลยว่าหากคนที่เรารักไม่ใช่พี่เขาเราคงนึกภาพความรักของเรากับคนอื่นไม่ออกแล้ว 
หากสักวันหนึ่งเราได้เจอกับพี่อีกครั้ง เราก็อยากจะบอกพี่ว่าและขอโทษเรื่องตอนม2 อยากจะตะโกนบอกรักพี่เขาด้วยตัวเองและตรงๆไม่ใช่แชทบอกแล้วทุกอย่างกลับไม่ชัดเจนเลยสักครั้ง 
เรื่องรักของน้ำอย่างเราเนี่ยไม่เหมือนกับที่เคยจินตนาการไว้ว่าจะเหมือนเรื่องของน้ำกับพี่โชนเลยเมื่อตอนที่เรายังเด็ก แต่กลับเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ 
น้ำรักพี่มากเลยนะ