คือตามหัวเลยทุกคน เราเป็นคนขี้น้อยใจตั้งแต่เด็กๆแล้วเราเคยโดนแม่พูดว่าอิจฉากระทั่งแมว แล้วตั้งแต่ขึ้นม.6จนตอนนี้จะปี2ละ เรายังน้อยใจแม่ แล้วยังคิดมากเรื่องเรียนเรื่องต่างๆอยู่ คือเราตัดสินใจเรียนนิเทศแล้วเราก็ได้เรียนตามต้องการแล้ว แต่แม่เรายังคาดหวังให้เรารับราชการ อยากให้เรียนบริหารบอกตั้งแต่เรายังไม่เข้ามหาลัยจนตอนนี้ได้เข้าแล้วก็ยังพูดเรื่องนี้อยู่ เราคิดมากว่าแบบทำไมต้องกดดันด้วยคำว่าตลาดไม่ต้องการ เราอยากทำให้สิ่งที่เราชอบเป็นอาชีพที่เราอยู่กับมันไปได้นานๆแค่นั้นเอง เรื่องนี้มันอยู่ในหัวเราตลอด อีกเรื่องน่าจะเป็นเรื่องของลูกพี่ลูกน้องเราคือตั้งแต่เข้ามหาลัยเราก็ย้ายไปอยู่หอ แม่ทำงานที่เดียวกับพี่เค้า ทำให้สนิทกันมากๆอันนี้เข้าใจได้ แต่พอเรากลับบ้านมาบทสนทนาบนโต๊ะอาหารจะต้องมีเรื่องของพี่เค้าตลอด จนเรารู้สึกแอบน้อยใจจริงๆ แล้วมีวันนึงมีงานฉลองของญาติเราคนนึงคนรู้จักที่เป็นญาติๆกันไปหมดทั้งเราแม่แล้วก็พี่เค้าก็ไป แต่เราขอขึ้นมาก่อนคือความอินโทรเวิร์ดก็ประมาณนี้แหละ พอประมาณ3ทุ่มแม่ขึ้นมาตอนแรกคิดว่าแม่น่าจะมาทุ่มนึงประมาณนี้เพราะแม่ก็ไม่ค่อยชอบสังสรร เรื่องนั้นเราไม่อะไรแต่พอเราไปเปิดประตูบ้านสิ่งที่เราเห็นคือมีพี่เค้าแล้วก็ลูกพี่เค้าน้องน่าจะปีกว่าๆเอง แล้วก็แม่เราแล้วมันมีสิ่งนึงที่เค้าขอมาคือขอให้น้องที่เป็นลูกของพี่เค้านอนด้วยได้มั้ย วินาทีนั้นคือเราปฏิเสธแล้วจะได้อะไรเล่นพามาถึงหน้าบ้านแล้ว คือต้องบอกก่อนว่าเราไม่ชอบเด็กมากๆ แล้วต้องให้น้องเค้านอนด้วยทั้งคืนเราไม่โอเคเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เเล้ว เเม่เราชอบพูดเวลาอยู่กับคนอื่นว่าเรากลัวเด็กคือมันแบบไม่กลัวแต่ไม่ชอบมากๆ เเล้วคนอื่นจะเข้าใจยังไงอะ แล้วมันมีหลายเรื่องมากๆเราสะสมมาจนร้องไห้คนเดียวแทบจะตลอดเราไม่กล้าบอกแม่ว่าเราร้องไห้เพราะเรากลัว ว่าสิ่งที่ได้กลับมาจะไม่ใช่การปลอบ เราเคยร้องไห้เพราะเป็นห่วงแม่ตอนนั้นมีเรื่องกับป้าข้างบ้าน เรากลัวมีการลงมือเรามาร้องไห้ในห้องคนเดียวแม่เปิดประตูมาเห็นเรา ก็ถามว่าเป็นอะไรเราบอกกลัวเค้าทำอะไรแม่กับพ่อ แม่เราแบบไม่ค่อยพอใจเราเลยรู้สึกว่าการเป็นห่วงมันผิดใช่มั้ย หลังจากนั้นเราเลยไม่กล้าร้องไห้ให้แม่เห็นเลย เราชอบร้องไห้ตอนก่อนที่จะหลับคนที่ปลอบเราได้คือตัวเองเรานอนลูบหัวตัวเองทุกครั้งที่รู้สึกแย่ บางครั้งอยากให้มือนั้นเป็นของแม่มากๆเลย เราอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนหน่อย เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีเราไม่อยากร้องไห้แล้วมันทำให้เรารู้สึกแย่มากกว่าร้องเสร็จแล้วรู้สึกดี เพราะมันเกือบทุกวันจริงๆ ช่วยบอกเราทีนะขอบคุณมากๆเลย
ผิดมั้ยที่เราขี้น้อยใจ เป็นคนคิดมาก ร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวัน เราอยากฟังความเห็นจากคนอื่นว่าเราควรทำไงดี