"ฉันนี่แหละ ประธานสภานักศึกษาคนใหม่
พวกนายมีเรื่องอะไรไม่ทราบ มีอะไร ว่ามาเลย"

วิทูรเดินเข้าไปยืนเผชิญหน้ากับเขา

"นายกล้าดียังไง ถึงมาตัดงบชมรมบาส"
วิทูรตะโกนอย่างแข็งกร้าว

"ปีนี้ เราดูกันที่ผลงาน ชมรมบาสของพวกนาย
ผลงานแย่ลงเรื่อยๆ ผิดกับชมรมคณิตศาสตร์
ที่ผลงานดีวันดีคืน ที่จ่ายงบไปแบบนั้นนับว่าถูกต้องแล้ว"

วิทูรยังไม่ยอม "แต่บาสต้องใช้งบเยอะกว่าชมรมคณิตศาสตร์อยู่แล้ว
ไอ้ชมรมนั่น แค่ใช้ปากกากับกระดาษ
มันต้องใช้เงินอะไรกันนักหนา แต่ชมรมบาสดิ
ไหนจะลูกบาส ไหนจะอุปกรณ์ต่างๆ
ค่าเสื้อ ค่าชุด ค่าซ่อมสนามฯ มันมีแต่ค่าใช้จ่ายทั้งนั้น"

"นายอย่าลืมสิ สองปีที่ผ่านมา ชมรมบาสได้งบไปเยอะมาก
แต่ไม่มีผลงานออกมาเลย
ฉันนี่แหละถูกฟ้าส่งมาเพื่อที่จะดัดนิสัยพวกนาย
การที่ชมรมจะอยู่ได้ ผลงานมันต้องมี
ถ้าผลงานไม่มีก็อยู่ไม่ได้ ลงท้ายก็อาจจะต้องยุบชมรม"

"แกกล้าพูดถึงขนาดนี้เลยเหรอ" วิทูรกระชากคอเสื้อของประธานสภาฯ

ประธานสภาฯยิ้ม "จะเอายังไง จะต่อยกันก็ได้นะ"
.....................................................................
วิทูรรับคำท้า สองหนุ่มหล่อมาอยู่กลางสนามของมหาวิทยาลัย
ทั้งสองถอดเสื้อออก เตรียมชกกันเต็มที่

ตอนนั้นไม่มีใครมาห้าม สองหนุ่มจึงเข้าตะลุมบอนกัน

ไทยมุงเยอะมากทั้งรอบๆสนามและบนตึก
ทั้งคู่อัดกันจนเหนื่อย นอนแผ่หราบนสนาม
ไทยมุงค่อยๆหายไป

วิทูรพูดขึ้นก่อน
"นายเจ๋งดีนะ"
"ว่าไงนะ"
"บอกว่านายเจ๋งดี ตอนแรกเห็นนายดูสำอางค์มาก
นึกว่าจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
แต่ตอนลุยชกกัน นายเจ๋งมาก 
มีหลายครั้งที่นายสามารถจะอัดฉันจนน่วม
แต่นายไม่ทำ นายเป็นลูกผู้ชายดี ฉันชอบว่ะ"

"ชอบ?"

"ใช่ ฉันชอบคนอย่างนายมาก พูดจริงทำจริง
ตรงไปตรงมา กล้าลุย กล้าได้กล้าเสีย
อย่างตอนชกกัน นายไม่ได้ใช้แต่อารมณ์
นายใช้เหตุผลไปด้วย ไม่เคยอัดฉันจังๆ
ทั้งๆที่นายก็ทำได้ ฉันชอบคนอย่างนายมาก"

"นายบอกชอบฉันนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
ไม่กระดากปากเหรอวะ เราเป็นลูกผู้ชายด้วยกันนะ"

"เป็นลูกผู้ชายแล้วไง รักกันไม่ได้เหรอ"

"เดี๋ยวไอ้น้องชาย เมื่อกี้บอกชอบ
ตอนนี้เปลี่ยนเป็นรักแล้ว เอาไงกันแน่วะ"

ทั้งคู่เลยขึ้นมาชกกันอีกครั้ง ก่อนจะกอดคอกัน
ไปดื่มกันต่อที่ร้านเหล้าหลังมหาวิทยาลัย
แถมยังไม่ได้สวมเสื้อทั้งคู่อีกด้วย

พอเมาได้ที่ ก็พรั่งพรูบางอย่างออกมา

วิทูรเริ่มก่อน "มืงรู้ไหมว่ากูต้องต่อสู้แค่ไหน
ถึงได้มาเรียนที่นี่ กูเข้ามาได้เพราะทุนบาสนะเว้ย
กูต้องสู้เพื่อชมรมกู มืงเข้าใจกูไหม"

ประธานสภาฯพยักหน้า "กูเข้าใจ"

"ขอบใจมากเพื่อนรักที่เข้าใจกู กูสู้มา กูอดทนมา
ไม่มีใครเข้าใจกูเลย ทุกคนเกลียดกู
เห็นกูเป็นไอ้ตัวมาร กูทนไม่ไหวแล้ว
มีแต่คนเกลียดกู มืงรักกูได้ไหม มืงรักกูนะ"

"ได้ๆ กูจะรักมืง รักมืงมากๆเลย"

พอสบตาซึ้งกันนิดนึง ก็เมาพับหลับไหลไปทั้งคู่เลย