กาลครั้งหนึ่งในชีวิตเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบน่ะ แต่ความสุขของเราไม่เคยมี เรามีพี่น้องสามคนเราเป็นคนที่สอง เราผ่านอุปสรรคมากมาย ทำผิดมาก็เยอะแต่เราสมนึกผิดและอดทนมากลับทุกปัญหาตลอด แต่มีจนตอนนี้ อายุ 27 ปีแล้วยังไม่มีความสุขเป็นของตัวเอง ขนาดชีวิตของตัวเองยังมีคนอื่นเป็นคนลิขิตให้เลย โดยการตีกรอบในชีวิตเรา ขั้นแรก ลูกทุกคนต้องได้ดี ไม่าจะเป็นงานไหนก็ตาม เราพยายามมาตลาด ตอนนั้นเราจะเล่าก่อนว่า เราอ่ะ ได้ผ่านมรสุมนั้นมาแล้วเมื่อตอนอายุ 21 ปี คือ ทั้งโดนรถชน  แฟนทิ้ง การงาน การเรียน ถูกด๊อปลงไปหมด จนมามันหนึ่งเราหลาบแล้วกับความรัก แต่เรายอมเปิดใจอีกครั้งจนมาเจอผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่มีอะไรเลย มีแต่มารดตกทอดมาให้ เราไม่เกียงอะไร ต่อให้เรามีทุกอย่างเราไม่ว่าไร แต่ฝั่งเราพ่อเราไม่ชอบเค้าสักเท่ารัย คนจน แต่เค้าทำงานมั่นคงไม่เหมือนกับเราเร่ร่อนหางานเรื่อยๆ เพราะเชื่อคำพูดของของผู้ใหญ่ทำให้ชีวิตเราล้มเลวมาก แต่ผช. คนนี้ยืนข้างเราเสมอ แม้กระทั้งว่าพ่อเราไม่ชอบเค้าก้ตาม ทั้งพิสูจน์ว่าเค้ารักเราจริงไหม  ในใจเราคือเค้ารักเราจริงแต่มันไม่สำคัญหรอกว่า เรื่องเล็กๆบางอย่าง ที่พ่อพยายามสร้างเรื่องราวยกแม่น้ำทั้ง ห้าใส่ร้าย ่าเค้าไม่เอาไหน เกาะลูกเราบ้าง หมาตัวเมียบ้าง มันมีหลายคำพูดที่กระทบจิตใจคนที่เป็นลูกน่ะ คยเราถ้าเป็นพ่อจริงง ควรปรึกษาลูกก่อนไหมว่าต้องการอะไร และสิ่งที่ลูกต้องการนั้นทำให้ลูกมีความสุขไหม แต่มาจนทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย คอยกีดกั้น คอยหาเรื่อง สารพัด ถึงเราจะไม่ได้ยุด้วยกันก้ตาม เพราะพ่อเราเป็นคนหัวโบราณ เราก้นำถือเค้าคือการแต่งงานก่อนจะอยู่ด้วยกัน แต่เราทั้งสองคน พยายามทำอยู่ซึ่งโดยไม่ขอเงินใครเลย  แต่เราไม่ชอบพ่ออย่างหนึ่งง คือเรื่องที่ไม่จริง แกชอบเอามาประดิษฐ์เป็นคำพูดที่โอ้อวด คุนเคยไม่มีอะไรมาดชก่อนเราเข้าใจ แต่คุยไม่ควรจะแกล้งเค้าด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ ทั้งใส่ร้ายต่างๆน่าๆ ตลอดที่คบกันเค้าพิสูจน์อะไรหลายๆอย่างให้คุนรู้แต่คุณไม่เปิดใจรับรู้เลยสักนิด จนบ้างครั้งมันน้อยใจ เราเปนคนคิดมากอยู๋แล้ว ถึงแฟนเราบอกเสมอว่า อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวเครียดเปล่าๆ เราพยามไม่คิดไม่รัยแต่ในที่สุดเค้าไม่ยอมละเลิกชีวิตเราสองสักที่จนมาทุกวันนี้มาของดูเงินเดือนเราทั้งเราส่งค่าใช้จ่ายมาตั้งเยอะบอกเราว่าเราทำงานมาหลายอย่างมีเงินเยอะแล้วน่ะ  ถามหน่อยเราจ่ายค่ารถเมื่อตอนเรียนค่า เทอม เรียนปวส และปริญญษตรีเราส่งเองเรียน และเราเอาเงินไปจ่ายค่าเทอมซึ่งเปนเก็บคู่เราก้ผิดที่จริงเราไม่ได้บอกนาง แต่นางรู้ที่หลัดนางก้ไม่ว่ารัย น่าว่าเอาต่ะ ส่งให้ให้เราเรียน การกระทำของนางซึ่งหาได้ยาก ผชๅใๅที่ดีแบบนี้ แต่มันยังไม่จบไง ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าโทรศัพย์ ค่าพ้นกันสนิม ค่าน้ำมัน ทั้งรถยนต์และรถเครื่องแต่ละเดือน หมดเยอะน่ะ 
เราถามหน่อยเหอะค่าใช้จ่ายของเราต้องทำรายรับรายจ่ายให้พ่อด้วยหรอ ว่าเราต้องจ่ายให้ใครบ้างตายโห้งแบบนี้ เราไม่รู้สำหรับเราเราไม่อยากได้ครอบครัวแบบนี้เลย มันแย่มาก ต่อให้มีทุกอย่างแต่ไม่มีความสุข มันก้ไม่ต่างอะไร อะไร กับนกอยู่ในกรงที่ไม่สารถโบยบินได้ เวลากลับต้องไม่เกิ้น 2 ทุ่ม ถ้าเกิ้นโทรบอก เลิกงงานต้องกลับบ้านก่อน ก่อนออกไปไหน ต้องอยู่ในสายตาตลอดเราอึดอัด แต่ที่เราอยู๋ตอนนี้เรารักแม่มาก เราเปนห่วงแม่ เพราะแม่คือชีวิเราที่แกให้คำปรึกษาทุกเรื่องแกเป็นคนอะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากเหมือนเรา