ขอเล่าอาจจะยาวหน่อยนะค่ะ คือเราเรียนอยู่นะตอนนี้ก็ปี 4 แล้วแหละแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกะเรามันได้เริ่มต้นตั้งแต่ตอนเราเข้ามาเรียนปี 1เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ พอจบมอหกก็ได้มาเรียนที่นี่ มาวันแรกก็พักอยู่หอในค่ะ ที่นี่นศ.ทุกคนต้องอยู่หอในนะ มาวันแรกก็มีรูมแมท 4 คนค่ะรวมเราด้วย ตอนแรกก็ยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ อยู่ๆไปเราก็สนิทกับไก่ คือในเมทมีเรา ไก่ นก แล้วก็เป็ดค่ะ เราจะสนิทกับไก่ที่สุด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่มันบังเอิญมากที่ชื่อจริงเรากะไก่ขื่อเดียวกัน ไม่รู้เกี่ยวป่ะนะ เราสนิทกันมากทั้งๆที่เราเรียนกันคนละห้อง แต่ไก่กะเป็ดเรียนห้องเดียวกันนะ เรากะนกเรียนห้องเดียวกัน แต่เรากะสนิทกะไก่มากกว่า มีไรเราก้จะไปด้วยกัน กินข้าว เดินซื้อของ แล้วอีกอย่างเราเป็นคนที่กลัวฟ้าร้องมากก กลัวมากถึงขั้นนอนร้องไห้เลยค่ะ ทุกครั้งที่ฝนตกเราจะกลัวมาก อีกอย่างเรานอนริมหน้าต่างค่ะ ไก่มันก็จะให้เรานอนด้วย มันจะกอดเราไว้ตอนที่เรากลัว เราสนิทกันมาก มากจนเราให้ใจกับไก่ไปเต็มร้อย จนมีเหตุการณ์นึงที่เป็นจุดเปลี่ยนค่ะเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าโดนหักหลัง คือไก่เอาของๆเราไปค่ะ ขอไม่บอกนะค่ะว่าคืออะไร ตอนแรกเราไม่รู้ค่ะ เราถามทุกคนในเมทว่าเอานี่ของๆเราหาย มีใครเจอมั้ยทุกคนก็บอกไม่เห็นค่ะ คือเราก็ไม่ได้สงสัยใครนะค่ะ แค่แปลกใจว่าตัวเองเอาไปไว้ไหนทำไมหาไม่เจอ ก็ปล่อยไป อยู่มาวันนึงเราอยู่ห้องคนเดียว จะทำงานส่งอาจารย์ซึ่งต้องใช้กาวติดแต่เราไม่มีค่ะ เลยเดินไปโต๊ะไก่ เพระเราสนิทกันไง มีไรหยิบได้แต่รู้มั้ยค่ะทุกคน สิ่งที่ทำให้เราช็อคคือ...พอเราปิดลิ้นชักไก่ เรากับเจอของๆเราที่หายไป ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังไม่เชื่อค่ะ ว่าไก่จะเป็นคนแบบนั้นเราไม่เชื่อว่าเพื่อนที่เรารักที่สุดจะทำกับเราแบบนี้ เราเลยเก็บของไว้ในลิ้นชักไก่เหมือนเดิมค่ะ โดยพอไก่กลับมาเราจะถามอีกรอบเผื่อไก่เผลอหยิบไปแล้วลืม จากนั้นเราก็รอไก่กลับมาห้องค่ะ พอไก่มาถึงเราก็ชวนคุยตามปกติและก็เนียนๆถามว่า เออไก่แกเห็นของที่เราทำหายบ้างป่าวว่ะ ไก่ก็บอกไม่นะ ไม่เห็นเลย เราก็เลยบอกว่า ไก่ลองหาในลิ้นชักดูดิเผื่อมันปนๆกันไปลองหาดูให้หน่อย ไก่มันก้นิ่งไปสักพักแล้วก็เปิดลิ้นชักค่ะ แล้วก็หันมาหาเราแล้วบอกว่า ......ไม่เจออ่ะ เรานี่ได้ยินแบบนั้นคือจุกค่ะ บอกเลยว่าเสียใจมากกก อารมณ์เหมือนโดนหักหลังจากคนที่ไว้ใจและรักที่สุด เราอาการหนักมากกินข้าวไม่อร่อย นอนก็ไม่ค่อยหลับ หลังจากนั้นเราห็นิ่งๆ เฉยๆ ไก่ถามเราก็ตอบ แต่เข้าใจมั้ยค่ะ ว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว หลังจากนั้นไก่ก็คงรู้สึกได้ค่ะ ว่าเราไม่เหมือนเดิม แต่เราไม่กล้าพูดให้ใครฟังค่ะ เราเก็บไว้คนเดียวเกือบ 2 อาทิตย์ได้ เราอึดอัดมากทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เราไม่รู้จะพูดยังไง แล้วก็ไอ้เป็ดค่ะ เมทเราอีกคนนึง มันคงสังเกตเห็นว่าเรานิ่งๆ เงียบๆ แต่มันก้ไม่ได้พูดอะไร แค่ส่งสายตาพอดึกวันนึง ทุกคนในเมทหลับหมดแล้วค่ะ เหลือเรากะไอ้เป็ด เราคิดว่าเราต้องระบายกะใครสักคนแล้วแหละ ไม่ไหวแล้ว... อึดอัดมาก เราก็เลยบอกว่าเป็ด มีรัยจะคุยด้วยหน่อย แกว่างฟังป่ะว่ะ มันก็บอกว่าเอาสิ เราก้เลยขึ้นไปนั่งคุยกันบนดาดฟ้าค่ะ พอขึ้นไปเราก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ไอ้เป็ดฟังค่ะ ตอนแรกเรากลัวนะค่ะ ว่ามันจะไม่เชื่อเราเพราะไก่มันเป็นคนสวยนิสัยดี น่ารัก ใครๆคงไม่คิดว่ามันจะเป็นคนเอาของเราไป แต่ไอ้เป็ดมันกลับบอกในสิ่งที่ทำให้เราอึ้ง.. คือมันบอกว่ามันก็โดนแบบเรา คือไก่กะเป็ดเรียนห้องเดียวกันนะ เวลาทำงานกลุ่มหรอไรงี้จะอยู่ด้วยกันตลอด มันก็บอกว่าไอ้ไก่ไม่ค่อยโอเค แต่ไม่กล้าบอกเราเพราะเห็นเราสนิทกันมากไรงี้ กลัวเราหาว่าใส่ร้าย วันนั้นเราเปิดใจกะไอ้เป็ดทุกๆเรื่องเราถึงกะปล่อยโฮเลย ร้องให้หนักมากก จนตาบวมม หลังจากนั้นก็เหมือนสลับคู่เลยค่ะ เราก็มาสนิทกับไอ้เป็ดแทนมันดูแลเราดีมาก ใส่ใจเรา ชวนเราไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปนอนบ้านมัน สนิทกะครอบครัวมัน ผ่านเรื่องราวแย่ๆด้วยกันมาตลอดด จนปีสองค่ะ เราต้องแยกเมทกัน ตอนนั้นเรารู้สึกใจหายมากก เพราะเราอยู่กะไอ้เป็ดแล้วสบายใจ ไม่อยากแยกกัน พอย้ายเมทไก่นอนห้องเดียวกะเป็ด ส่วนเราอยู่กะนก แต่ถึงเราจะไม่ได้นอนห้องเดียวกันแต่เราก็เขียนจดหมายถึงกันตลอดด ไอ้เป็ดมันชอบแอบเขียนจดหมายมาแอบไว้ตามหมอนเรา ตามโต๊ะเขียนหนังสือบ้างแหละ เราอ่าน ในจดหมายก็ประมาณว่า คือเพื่อนคนเดียวของกุที่นี่ คือเพื่อนที่ดีที่สุดของกุ กุรักนะเพื่อน ซึ่งเราอ่านเราก้จะรู้สึกดีตลอด วันสำคัญก้จะมีของขวัญเล็กน้อยให้กันพร้อมกับจดหมายแนบมาเสมอ มันจะแอบมาซักผ้าให้เรา ตอนที่เราไม่อยู่แม้แต่กกน.มันก็ซักให้เราคือเราอายนะ มันก้บอกอายทำไมก้ซักให้กุเหมือนกัน เราก็แบบมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ คือมันมีความสุขมากที่มีคนๆนึงมาดูแลเอาใจใส่เรา จนเราไม่คิดจะมีแฟนเลยแหละ เพราะมันเติมให้เราเต็มเลยล่ะ เวลาไปดูหนังงี้ มันกะเราก็จับมือกันนะ เราก็ไม่ได้อะไร คือคิดว่าเพื่อนกันทำงี้ไม่ผิดหรอก อีกอย่างเราเป็นผู้หญิงด้วยกัน ตอนปิดเทอมมันกะเราก็จะทักแชทกันทุกวัน โทรหากันเกือบทุกวันคือเราจะติดต่อกันตลอด คือเราไม่รู้จะบอกว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน เรารู้แค่ว่าเราโคตรมีความสุขที่มีมันอยู่ข้างๆ คอยดูแลกัน คอยแคร์กัน ไม่ขอใครอีกแล้วแค่มีไอ้เป็ดก็พอแล้ว เราทำมันแบบนั้นดูแลกันมาเรื่อยจนขึ้นปีสาม เออเราลืมบอกว่าไอ้เป็ดมันยังไม่มีแฟนนะ พอวันนึงไอ้เป็ดมันก็บอกเราาว่ามันคุยกะผช.คนนึง อยู่ตอนนั้นเราก็หวิวๆ นิดหน่อยแต่ก้คิดว่าเราอาจจะอยู่ด้วยกันมากไป มันก็เล่าให้ฟังว่ามันคุยกะผช.คนนี้มาซักพักละ เจอกันในเฟสบุคยังไม่เคยหน้ากัน มันก้บอกว่าเค้าก้น่ารักดี นิสัยดีนะ เรียนก็โอเค เราก้เออออไป แต่ในใจไม่อยากให้มันคุยว่ะ รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ  แต่เราก้ยังทำตัวเหมือนเดิม หรือพยายามให้มันเหมือนเดิมก้ไม่รู้ พอหลังจากนั้นอีก 3 เดือนไอ้เป็ดก้ตกลงคบเป็นแฟนกะผช.คนนั้น แว๊ปแรกเราปวดใจนะ แต่ก็ยินดีไม่รู้สิจะบอกว่าเราสับสนหรือเปล่า เราก้คิดนะว่าหรือว่าเราจะอยู่กะมันมากไป เลยรู้สึกหวงเพื่อน แต่เพื่อนมันหวงกันได้ป่าวว่ะ และความรู้สึกหวงของเราก็เริ่มมากขึ้น ไอ้เป็ดพอมันมีแฟน มันก้ไปเที่ยวกะแฟนมัน เราเห็นรูปที่มันไปเที่ยวกะแฟนทีไรหงุดหงิดตลอด (เราเลวเนอะ) หลังจากนั้นสิ่งดีๆที่เราทำให้กันมันเริ่มน้อยลง เริ่มไปดูหนังกันน้อยลง แชทที่เคยทักกันน้อยลง หลังๆมาไอ้เป็ดมันไม่อ่านแชทเราทั้งๆ ที่มันอัพเดทสถานะ กดไลค์คนอื่นแต่มันไม่ตอบเรา จดหมายที่เราเขียนถึงกันตลอดเริ่มไม่มี เราเริ่มทำนิสัยแย่ๆ คือเย็นชา พอเจอหน้ากันเราจะทำหน้านิ่ง คือเราเสียใจนะ เห็นหน้ามันเราอยากเดินไปหา อยากกอดแต่มันไม่ใช่อะ มันไม่เหมือนเดิม พอปีสามเทอมสองมันยิ่งทำให้เราห่างกันมากขึ้น เพราะเราต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัดแต่ไม่ไกลกันมากจากหอ ระยะห่างมันยิ่งทำให้เราห่างกันมากขึ้น พอมาวันนึง ไอ้เป็ดมันก็โทรมาหาเรา มันบอกเราว่ามันอึดอัดอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย มันขอโทษเราแล้วมันก็ร้องไห้ เราก็ร้อง มันสัญญาว่าจะเป็นเหมือนเดิม เป็น "เพื่อน" เราเหมือนเดิมและมันก้ชวนเราว่าพรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน เราก็ตอบตกลงเพราะไม่ได้เจอกันนานเพราะมาฝึกงาน อีกอย่างเราก็ห่างกันไม่อยากให้รู้สึกว่าห่างมากกว่านี้และคิดถึงมันด้วยอยากเจอ พอเช้าวันต่อมาเรานัดกันประมาณเที่ยงเราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จประมาณ 10 โมงกะจะออกมาก่อนกลัวรถติด เราก็เลยจะโทรบอกมันซะหน่อยว่าเราออกมาก่อน พอโทรไปรู้มั้ยค่ะ ไอ้เป็ดมันทำให้เราเจ็บ...เราบอกมันว่า เออเป็ดกุออกมาเร็วหน่อยนะกลัวรถติด มันก็อ้ำๆ อึ้งๆแล้วก็พูดว่า เออคือกุอาจไปช้านะ เราก้ถามมัยว่ะ มันก้บอกว่า มากินข้าวกับแม่แฟนว่ะ ไม่รู้จะเสร็จตอนไหน  พอได้ยินแบบนั้นเรานิ่งค่ะ  คือเราไม่โกรธนะที่มันไป แต่ทำไมมันไม่บอกเรา นัดเราออกมาทำไมถ้าตัวเองไม่ว่าง เราก็นิ่งๆแล้วก้บอกมันว่า ไม่เป็นไร ไม่ว่างวันหลังว่างจริงๆค่อยเจอกัน แล้วเราก็ตัดสายค่ะ คือหลังจากนั้น จากที่คิดว่าอะไรๆจะดีขึ้นเปล่าเลย คำว่าเพื่อนของเรายิ่งห่างเราไม่รู้ว่าความรู้สึกของเรามันเป็นยังไง เราไม่กล้าคิด เราสับสน เราก็บอกตัวเองนะว่าเพื่อนก้ต้องมีเวลาของเขา มีแฟนมีอนาคต ทุกคนต้องก้าวไปข้างหน้าแม้กระทั่งตัวเราเอง จนตอนนี้ขึ้นปีสี่ เราก้ทักทายกันบ้าง นานๆทักไลน์กันทีทั้งๆที่อยู่หอเดียวแต่ไม่เคยแม้แต่จะเดินไปหากัน ไปนอนเล่นด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน เราห่างกันมาก  แต่เวลาที่มันมีปัญหา เรื่องต่างๆเราก้จะเข้าไปถามอยู่เสมอ เรามองหามันตลอด รู้เรื่องราวของมันตลอด ผ่านเพื่อนคนอื่นบ้าง ผ่านโซเชี่ยลบ้างทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ เดินไม่กี่ก้าวแต่เราไม่กล้าอีกแล้ว มันห่างมากจนไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่เห็นรูปมันกะแฟนไปเที่ยวกันเราก็หงุดหงิดนะ เราก็มีคุยๆกะผช.บ้างแต่ไม่ได้จริงจัง สักพักผ่านมาก็ผ่านไปเราเลยงงกะตัวเองเล่ามายาวนานมาก เราไม่กล้าฟันธงว่าความรู้สึกเราตอนนี้เรียกว่าอะไร ห่วงอะรู้ แต่หวง นี่มันได้หรอหรือเราแค่ขาดอะไรไปสักอย่าง เราก็ไม่รู้ สับสนมากนานจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้.....นี่กูแค่หวงเฉยๆ ใช่ป่ะว่ะ บอกกุที?????