ตอนนั้น อดคิดไม่ได้ว่าทำไมครูโก้กับพรรคพวก
ถึงโหดกับผมมากขนาดนี้

แต่ผมก็ดันคิดได้ในบัดดลว่าพวกเขาคิดว่า
ผมจะต้องย้ายโรงเรียนแน่นอน
อยู่ ป.6 โดนหนักขนาดนี้ ร้อยทั้งร้อย ผมก็น่าที่จะไปต่อ ม.1
ที่โรงเรียนอื่น ความโหดทั้งหมดนับจากนี้
จึงถือเป็นการสั่งลา

พวกเขาจึงคิดว่าพวกเขาต้องโหดเท่าที่จะทำได้
กี่ปีกี่ชาติ ถึงจะเจอนักเรียนชาติอย่างผม
ที่พวกคุณจะโหดยังไงก็ได้ และพวกคุณก็จะไม่มีความผิด
ไม่มีใครรู้ในสิ่งที่พวกคุณทำ

ทั้งชีวิตของครูโก้ อาจมีผมคนเดียวที่เป็นอย่างนั้น
อาจเป็นคนเดียวในชีวิตของพวกคุณ
ที่ชอบความโหดต่างๆที่คุณประเคนให้
และเหตุผลที่ผมชอบก็เพราะมันทำให้ผมรู้สึกเป็นลูกผู้ชายมากขึ้น

แต่มันเป็นเหตุผลที่พวกเขาคิดไม่ได้ คิดไม่ถึง
พวกเขาแค่คิดว่าพวกกูมีโอกาสได้กดขี่นักเรียนชายคนหนึ่งอย่างสะใจ
นักเรียนชายที่หล่อ พอมีกล้าม ตัวสูง หุ่นใช้ได้ แต่ยากไร้
พวกมันคงคิดว่าผมเป็นเด้กจนตรอก พ่อแม่ต้อยต่ำสัตว์หมา
ชีวิตโสโครกน่าเวทนา พวกมันยิ่งเจอคนแบบนี้
แทนที่จะสงสารเห็นใจ

แต่กลับยิ่งกระแทกซ้ำ ด้วยความโหด ดิบ เถื่อนนานาประการ
เข้าอีหรอบยิ่งเห็นคนไม่มีทางสู้ก็ยิ่งกดขี่ 
คนแบบนี้มีเยอะในสังคม แต่หารู้ไม่ว่าขณะที่พวกมืงสะใจ
กูก็สะใจเหมือนกัน

ลองคิดดูดิ ถ้ากูจะเนรมิตประสบการณ์แบบนี้
กูต้องเสียเงินเสียทองเท่าไหร่
ไหนจะต้องเช่าสถานที่ จ้างคนทั้งโรงเรียน
จ้างคนทำลวดหนาม จ้างคนจัดเสื้อผ้าหน้าผม
จ้างพวกผู้ใหญ่ พวกผู้ลากมากดีมาร่วมปิดพิธีเปิดค่าย
จ้างทีม creative มาช่วยกันเขียนบทว่าแต่ละช่วง
จะเอาความโหดประมาณไหน และยังต้องจ้างให้คนมาทำอาหารเลี้ยงพวกมืงอีก
เพราะยังไงทุกคนก็ต้องแดก

แล้วไหนจะต้องจ้างครูเชี่ยๆ สมุนพวกมืงที่เชี่ยโดนใจ
บุคลากรกลุ่มเนี้ย ถึงจะปะปนในสังคมจำนวนมาก
แต่โคตรหายาก เพราะเป็นอีแอบกันหมด
ไอ้พวกอยากทำอะไรเลวๆ แต่ก็ต้องมามัวสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนดี
มีสกุลรุนชาติ ถ้ากูต้องการคนอย่างพวกมืง
มันก็โคตรหายาก ถ้าหาเจอ พวกมืงคงเรียกค่าตัวสูงมาก
แต่พอมันเป็นการแสดง ยังไงมันก็ดหดได้ไม่ถึงใจกู ไม่สะใจกู

และมาดูสิ่งที่เป็นอยู่ พวกมืงเนรมิตทุกอย่างให้กูฟรีๆ
กูไม่ต้องเสียตังค์สักบาท พวกมืงทำให้กูฟรีๆ
ทำในสิ่งที่กูต้องการ ที่กูกำลังอยากได้พอดี
ตกลงงานนี้ ใครกันแน่ที่เป็นคนคุมเกม
แค่กูบอกทุกอย่างกับพ่อกู พวกมืงก็จบแล้ว

ในสังคม บางคนก็โง่บัดซบ
มีสมองพวกมืงต้องคิดให้เป็นสิวะ
แล้วหาให้ได้ว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวคุมเกม

แต่พวกโหดๆมันมักคิดไม่เป็น
มันชอบคิดว่าความโหดของพวกมันเป็นตัวคุมเกม

แต่พอพวกมันมาเจอกับกู มันไม่มีวันรู้หรอกว่า
กูคือเทวดาหรือปีศาจร้ายกันแน่
แต่ที่แน่ๆ กูต่างหากที่เป็นตัวคุมเกม

มืงลองคิดดีๆ มีสมองก็ต้องหัดใช้
แล้วมืงจะรู้ว่ากูนั่นแหละที่เป็นตัวคุมเกม

กูรู้ว่าในปี 2525 พวกมืงโหดกับกูยังไง กูก็ไม่ตาย
ถึงจะป่าเถื่อนขนาดไหน กูก็ไม่ตาย
เหตุเกิดในโรงเรียน ยังไงกูก็ไม่ตาย

กุได้ทั้งทั้งความสะใจ รู้สึกเป็นผู้ชายมากขึ้น
ได้สัมผัสทั้งนรกและสวรรค์
และนั่นแหละคือสิ่งที่กูชอบ กูดิ้นรนค้นหา
ยังไงกูก็มีแต่ได้กับได้

พอเวลาผ่านไป กูก้ได้พล้อตนิยายมาเรื่องนึง
ที่กูไม่ต้องมานั่งคิดให้มันปวดหัว
แค่เขียนทุกอย่างที่กูจำได้ลงไป
ยิ่งเขียน ยิ่งอ่าน กูยิ่งรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นนักเรียนชายคนนั้นอีกครั้ง
กูยิ่งรู้สึกสะใจ และรู้สึกว่าชีวิตกูมีความหมายบางอย่างซ่อนเร้นอยู่

ถ้าพวกมืงยังไม่ตายและหลงเข้ามาอ่าน
พวกมืงลองคิดดูว่าพวกมืงได้อะไร
ลองหัดใช้สมองของพวกมืงบ้าง
ในท้ายที่สุด มืงก็จะรู้เองว่าใครคือคนคุมเกมอย่างแท้จริง.