ให้เพื่อน ๆ นักปฏิบัติธรรมได้ทราบ เป็นการแบ่งปันประสบการณ์กัน ... เพื่อเป็นกำลังใจให้ท่านเชื่อมั่นในคำสอนของศาสนาพุทธ ครับ 
       ผมเจริญสติในชีวิต ปจว. โดยการมีสติอยู่กับการกระทำทุกอย่างในแต่ละวัน  ถื่อศีล 5 เป็นพื้นฐาน โดยไม่นั่งสมาธิเลย ระหว่างกลาง พ.ย. 66 - ปลาย ก พ.67 รวมเวลาประมาณ 3 เดือนเศษ บางช่วงเวลาจะมีหลุด ๆ  เผลอไปบ้าง ก็ทำความรู้สึกตัวกลับมาเจริญสติได้อีก เวลาทำงานก็ทำไป ในรูปแบบที่สบาย ๆ ไม่เคร่งครัดเกินไปและไม่หวังผลว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมา  
          ช่วง 1 - 2 เดือนแรก ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างยังเป็นปกติ คือ สติมีกำลังน้อยแบบที่เป็นตัวของผมเอง ผมก็ปล่อยไปตามตัวตนของผม  ย่างเข้าเดือนที่ 3 รู้สึกว่าสติมีกำลังมากขึ้น โดยเฉพาะช่วงเวลานอน ใจจะนิ่งมาก สักพักจิตจะเข้าสมาธิได้เอง โดยไม่ตั้งใจทำสมาธิ แล้วหลับไป  ผ่านมาถึงปลายเดือนที่ 3 ขณะกำลังจะเข้านอน เกิดอาการจิตเข้าสมาธิเองอีก พอใกล้จะหลับจิตจะรวมตัวเอง  ... เป็นอย่างนี้ถึงปัจจุบัน 
          สรุปได้ว่า ... (ด้วยความเห็นส่วนตัวนะ อย่าเพิ่งเชื่อ) การเจริญสติในชีวิตประจำวัน ทำให้สมาธิมีกำลังถึงขั้นจิตรวมได้ แต่อาจใช้เวลาช้ากว่าการนั่งทำสมาธิ ... แต่ก็ไม่นานเกินไปสำหรับนักปฏิบัติธรรมหลาย ๆ ท่าน 
         การใช้ศัพท์บัญญัติอาจจะคลาดเคลื่อนไปบ้าง ขอให้ผู้อ่านพิจารณาเทียบเคียงเอาเอง .... ขอบคุณมาก ครับ