**เมื่อโตและเริ่มแก่...สังขารร่วงโรยไปแต่ละวัน คุณจะเริ่มเข้าใจความหมายของคำว่า"รัก"..การอยู่ระหว่างเราไม่เคยมีอะไรกันเลย ด้วยอาการป่วยของพี่เขา แต่เราก็สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสบายใจ เข้าใจกัน และรักกันมากขึ้น เพราะเราคิดเสมอว่า"เราต้องการคนที่คิดถึงเรามากกว่าคิดถึงตัวเอง รักเรามากว่ารักตัวเอง" ไม่หมกมุ่นเรื่องกามรมณ์..เพราะเราแก่แล้ว(ที่ผ่านมาที่คบกับใครไม่ได้ก็เพราะเรารำคาญเรื่องอย่างว่า..พอรำคาญมากๆก็บอกเลิกไปเลย เพราะเราต้องการความรักและความเข้าใจ..ไม่ได้ต้องการsex..เราต้องการคนที่พร้อมแก่ไปด้วยกัน ไม่ได้ต้องการคนที่มาพาปั่นป่วนวันๆก็มีแต่เรื่องราคะตัญหา) สังขารเริ่มแก่..ความรู้สึกอะไรแบบนั้นมันก็ไม่มีแล้ว...จึงไม่มีเรื่องผญ.ให้คิด และมีแนวทางความชอบที่เหมือนๆกัน..