ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความร่วงโรย อ่อนล้าเรี่ยวแรงจากความชราแห่งสังขารร่างกาย

อันเป็นธรรมดาแห่งสังขารทั้งปวง

ใครเล่าจะรอดพ้น สัจจสภาวะธรรมอันนี้

แม้นยิ่งใหญ่มากล้นไปด้วยทรัพย์ ( กิน ) พรั่งพร้อมทั้งสิ่งอันมาปรนเปรอความสุขสบาย ( กาม )

เสียงสรรเสริญขจรขจายมาจากทุกทั่วสารทิศ ( เกียรติ )

พรั่งพร้อมด้วยสิ่งเหล่านั้น ก้อมิอาจหลีกพ้น ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความร่วงโรยแห่งความชรา

ผลไม้ เมื่อสุกหง่อมเต็มที่แล้ว ย่อมต้องปลิดขั้วล่วงหล่นสู่พื้นพสุธา

ผู้ยิ่งใหญ่แห่งกิน กาม เกียรติ

หากจิตรุ่มร้อนไปด้วยไฟแห่งการพยาบาท เบียดเบียด ท่านย่อมถูกเบียดเบียนจากไฟแห่งราคะ โทสะ โมหะ เบียดเบียนจิตใจก่อนเป็นคนแรก

ก่อนที่ท่านจะไปเบียดเบียนผู้อื่น

ก่อนที่ไม้ขีดจะสร้างความวอดวายให้แก่อาคารบ้านเรือนทั้งหลาย

ไม้ขีดนั้นย่อมต้องถูกแผดเผาเป็นสิ่งแรก

ความรัก เมตตา ความเอื้ออาทร ดั่งอกเขาอกเรา นั่นนำความสุขสงบสันติมาให้แก่จิตใจ

ใครสักคนเคยกล่าวไว้ว่า

ทรัพยากรบนโลกนี้ เพียงพอสำหรับทุกๆคนบนโลกนี้

แต่ไม่อาจเพียงพอสำหรับคนโลภเพียงคนเดียว

และใครเล่า จะยิ่งใหญ่ไปกว่า ความเจ็บ ความแก่ชรา และความตาย

ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความร่วงโรยอ่อนล้าแห่งวัยชรา ความตาย

คือผู้ยิ่งใหญ่แห่งวัฎฎะสงสารนี้