เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๗ น้ำตา)

“มาพอดีนั่นแหละ” 
ลุงนั่งอยู่บนแคร่ กำลังคุยโทรศัพท์อยู่เมื่อก๊อบกับธนปั่นจักรยานกลับเข้าบ้านมา

“ต้องการให้บอกตอนนี้จริง ๆ เหรอ” ลุงพูดพลางหันมองหน้าก๊อบ คงกำลังคุยกับแม่อยู่ ก๊อบคิดในใจ และแม่ต้องกำลังถามถึงเขาอยู่แน่ ๆ

“แม่โทรมาใช่ไหม” ก๊อบถาม คิดว่าลุงจะส่งโทรศัพท์ให้แต่มันถูกวางสายไปก่อนแล้ว
 
“อ้าว” ก๊อบร้องออกมา ธนหันหน้าลงทุ่งเพื่อไปต้อนวัวกลับบ้าน

“อยู่นี่ก่อน” ลุงบอกเมื่อเห็นก๊อบกำลังจะตามออกไป ก๊อบหันมองลุงแกมีเรื่องอะไรของแกอีก

“เมื่อกี๊แม่โทรศัพท์มา” ลุงบอกขณะที่ก๊อบหย่อนนั่งในเปลญวน ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้ว ก๊อบตอบลุงในใจ หากแต่ท่าทีของแกทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้

“มีอะไรเหรอ”

ลุงทำท่าเหมือนอยากพูดอะไรแต่ยังอ้ำอึ้งอยู่

“สมมุติว่า” ในที่สุดก็พูดออกมาด้วยท่าทีที่ทำให้ก๊อบอดตั้งใจฟังไม่ได้

“สมมุติว่าถ้าแม่ต้องแต่งงานใหม่ เอ็งจะว่าไง”

“อะไรนะ” ก๊อบร้องออกมาในทันที

“มันไม่ใช่สมมุติ แม่จะแต่งงานใหม่จริง ๆ ใช่ไหม” ก๊อบส่งเสียงดัง ขณะที่ความนิ่งของลุงคือคำตอบ

“แม่จะแต่งงานใหม่ถึงได้ผลักไสให้ผมมาที่นี่ใช่ไหม” ก๊อบ โวยวายใส่ลุง

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า ไม่เกี่ยวกับเรื่องมาที่นี่”

“ถ้าไม่เกี่ยวแล้วแม่จะให้ผมมาที่นี่ทำไม” ก๊อบยังไม่ยอมลดอาการ แม่ยายลุงเธียชะโงกหน้ามองมาจากในครัว แต่ก๊อบไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ทั้งลุงและแม่ต่างคบคิดกันพาเขามาที่นี่ เพื่อแม่จะได้แต่งงานใหม่ แม่จะมีพ่อใหม่ เขายอมไม่ได้เด็ดขาด เขารู้แต่ว่าเขายอมไม่ได้

“ผมไม่ยอมนะแม่ ผมไม่ยอมนะ” เมื่อโทรศัพท์หาแม่ก๊อบก็โวยวายใส่มือถือ แม่เพียงแต่นิ่งฟังไม่ตอบอะไร ก๊อบโวยวายจนต้องเงียบไปเอง เขาทิ้งตัวนอนเปล น้ำตาไหลหลับตา ไม่อยากสนใจอะไรทุกสิ่ง

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ทุกสิ่งอย่างในชีวิตของก๊อบเปลี่ยนไปหมดนับจากรับรู้ข่าวร้ายนั้น มันเป็นข่าวร้ายสำหรับเขา

ก๊อบอยากอยู่เงียบ ๆ ฅนเดียว แต่การอยู่บ้านลุงเธียทำให้เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ที่นี่มีเด็กเยอะเกินไป ทุกฅนยังคงสนุกสนานเป็นปกติ ไม่มีใครรับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา อาจมีฅนสงสัยท่าทีเปลี่ยนไปของเขาบ้าง ซึ่งพวกนั้นก็ได้แต่ใช้การคาดเดามาเติมเต็มความเข้าใจ 

“อ้าว ก๊อบ” ลุงเลืองร้องทัก ทุกฅนแปลกใจที่วันนี้ก๊อบมาหาพวกเขาถึงบ้านเองฅนเดียว ก๊อบไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงนึกอยากมาที่นี่เมื่อไม่สบายใจ 

ยายตู๊จส่งเสียงดีใจร้องทักทายด้วยสำเนียงโประเประ ซึ่งก๊อบไม่ได้คิดว่ามันน่ารำคาญอีกต่อไปแล้ว เขากลับรู้สึกดีขึ้นด้วยซ้ำ อย่างน้อยน้ำเสียงนั้นก็แสดงความรักใคร่เอ็นดูออกมาอย่างชัดเจน ก๊อบยิ้มให้ยายตู๊จ ขึ้นไปนั่งเงียบ ๆ บนบ้านในตำแหน่งเดิม ลุงเลืองบอกให้ไทยเปิดทีวี ก๊อบนั่งดูทั้งที่ฟังไม่ออกเช่นเคย 

“ไม่ไปตลาดก่อนเหรอ” ลุงถามเมื่อเห็นก๊อบขึ้นรถไถเตรียมตัวไปเก็บมะพร้าวกับเพื่อน ๆ วันนี้เภียเตรียมออกรถแต่เช้า

ก๊อบส่ายหน้าตอบ คิดว่าถ้าไม่ไปตอนนี้กลับจากตลาดเขาก็ต้องอยู่ที่นี่ฅนเดียว ตอนนี้ก๊อบไม่ต้องการอยู่ฅนเดียวแล้ว แม้จะไม่มีใครเข้าใจ แต่การได้อยู่กับเพื่อน ๆ ก็ทำให้เขารู้สึกดีกว่าการอยู่ฅนเดียว เด็กที่นี่ยังไปทำงานกันทั้งที่ไม่กินมื้อเช้าได้เลย อดแค่มื้อเดียวคงไม่เป็นไรหรอก ก๊อบคิดเช่นนั้น ลุงรู้ว่าก๊อบยังคงขัดใจเรื่องที่เกิดขึ้น แกจึงไม่อยากขัดอะไร

ก๊อบไม่คิดเลยว่าวันนี้พวกเขาจะต้องออกมากันนานขนาดนี้ ช่วงเช้าหมดไปกับการที่เภียพารถไถตระเวนไปยังที่ต่าง ๆ กว่าจะได้ขึ้นมะพร้าวกันจริง ๆ ก็สายมากแล้ว เนิ่นนานจนเลยเที่ยง การขึ้นมะพร้าวของพวกเขายังไม่มีทีท่าว่าจะจบ สวนหนึ่งหมดไป ก๊อบคิดว่าคงได้เวลากลับบ้านแล้ว แต่เภียยังคงพาไปหาสวนใหม่อยู่อีก การเก็บมะพร้าววันนี้เหมือนจะไม่มีสิ้นสุดเลยจริง ๆ

เด็กที่นี่อาจเคยชินกับการอดอาหารกัน แต่สำหรับก๊อบแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่า การอดข้าวมันทรมานมากแค่ไหน เนื้อกับน้ำมะพร้าวอ่อนที่ธนฟันให้กินช่วยอะไรไม่ได้เท่าไรเลย

ก๊อบยังคงนั่งอยู่ที่เดิมขณะเพื่อน ๆ ย้ายไปจัดการกับมะพร้าวต้นใหม่ ตอนนี้เขาหิวจนแทบไม่อยากขยับแล้ว รอเวลาว่าเภียจะพากลับบ้านเท่านั้น

ธนฟันมะพร้าวเสร็จพอดีตอนที่ก๊อบมาถึง เขารีบไปคว้าด้วยกระหายหิว แต่ไม่ทันรับจากมือธนด้วยซ้ำ มะพร้าวลูกนั้นก็ถูกดึงไปเสียก่อน เด็กตัวโตฅนนี้รุ่นเดียวกับเภีย ก๊อบคุ้นหน้าดีแม้จะไม่ค่อยได้เล่นน้ำด้วยกัน นอกจากแย่งมะพร้าวไปจากมือแล้วก๊อบยังถูกต่อว่าเสียงดัง แม้จะฟังไม่ออกแต่กิริยาอาการนั้นก็ชัดเจน เขาไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย ทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถูกด่า ก๊อบได้แต่ยืนนิ่ง รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังแสดงความโกรธใส่

และทั้งที่พยายามฝืน แต่ตอนนี้ก๊อบกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว.

(โปรดติดตามตอนต่อไป)