เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๕ เด็กผมกระเซิง)

ถึงวันนี้ก๊อบยอมรับแล้วว่าทุกฅนเป็นเพื่อน และที่นี่สนุกกว่าที่เขาคิด แม้ทุกอย่างจะยังคงเหมือนเดิม ตลาดยังเต็มไปด้วยขยะและน้ำสกปรก ผู้ฅนยังพูดภาษาที่เขาฟังไม่ออก ทุ่งนายังคงร้อนระอุ น้ำในสระยังคงขุ่น ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยน นอกจากความรู้สึกของเขาที่มีต่อผู้ฅนและสถานที่แห่งนี้เท่านั้น ก๊อบยอมรับว่าการได้ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อน ๆ ที่นี่ ได้สนุกกับการทำงานและการเล่นของพวกเขา ได้สนุกกับการตีลังกาโดดน้ำ ล้วนทำให้เขาลืมคิดถึงบ้านไปแล้วจริง ๆ 

แต่อยู่ ๆ ความสนุกจากการเล่นน้ำของพวกเขาก็ต้องชะงักลงอย่างฉับพลัน เมื่อเด็กผู้หญิงสามฅนปรากฏตัวขึ้นที่ขอบสระ เด็กในหมู่บ้านที่ก๊อบเคยเห็นหน้า แต่ยังไม่รู้จักหรือไม่สนิทด้วยเท่านั้นเอง ก๊อบฟังไม่ออกว่าเด็กหญิงเหล่านี้ต่างตะโกนว่าอะไร รู้แต่ว่ามันทำให้ทั้งเขาและธนรวมถึงฅนอื่น ๆ ต่างต้องหยุดกิจกรรมกันชั่วขณะ

พวกนี้ก็รู้จักอายเหมือนกันนี่นา ก๊อบคิดในใจขณะหันมองแต่ละฅนที่ดูมีท่าทีไม่ต่างกันนัก เสียงธนและหลายฅนตะโกนไล่ แต่ทั้งสามกลับทำหน้าท้าทาย โดยเฉพาะฅนหัวกระเซิงที่ดูเป็นหัวโจกนั้น เธอทำให้ก๊อบอดคิดถึงพี่ดาวไม่ได้ แม้เธอจะดูคล้ายพี่ดาว แต่ก็ไม่ได้ดูแปลกในสายตาก๊อบสักเท่าไรแล้ว ตอนนี้พวกเธอพากันนั่งลงที่ขอบสระ ทำเหมือนว่าจะมาคอยดูพวกเขาเล่นน้ำกันอย่างนั้นแหละ แม้ลุงชัยจะเคยบอกว่าเป็นลูกผู้ชายอย่าหัดขี้อาย แต่ก๊อบก็ยังอดนึกอายไม่ได้อยู่ดี ทำไมยายสามฅนต้องมาที่นี่วันนี้ด้วย ถ้าเป็นวันที่เขาเรียบร้อยกว่านี้จะไม่ว่าเลยสักคำ

เสียงเด็กบนฝั่งกับในน้ำยังคงโต้เถียงกันไปมา ก๊อบฟังไม่ออกก็ได้แต่คาดเดาไปตามประสา ในที่สุดธนกับพวกจึงต้องขึ้นจากน้ำ เหล่าเด็กผู้หญิงเห็นท่าทางเอาจริงก็พากันส่งเสียงล้อก่อนวิ่งหนีไป ก๊อบหายใจโล่งอก แต่การเล่นน้ำก็ต้องจบลงแต่เท่านี้

เย็นนี้ลุงชวนก๊อบไปบ้านยายตู๊จอีก เขาพยักหน้ารับเพราะไม่อยากขัดใจลุงมากกว่า ถึงอย่างไรก็อดคิดไม่ได้ว่า อยู่บ้านลุงเธียสนุกกว่าบ้านยายตู๊จตั้งมากมาย ที่นั่นเขายังไม่ค่อยสนิทกับลูก ๆ ของลุงเลืองด้วย แม้จะรู้ว่าเป็นพี่น้องกันก็เถอะ เพราะทั้งไทยและทองไม่เคยมาเล่นกับกลุ่มของธน พวกเขาจึงแทบไม่ได้เจอกันเลยก็ว่าได้

ลูก ๆ ของลุงเลืองนั่งอยู่หน้าจอทีวีเหมือนเดิม ยายตู๊จทักทายดีใจ ที่ลุงชวนก๊อบมาก็เพื่อสิ่งนี้เท่านั้น นั่นคือพาเขามาให้ยายตู๊จได้เห็นหน้าบ้าง ก๊อบว่ามันน่าเบื่อ แต่เขาก็พอเข้าใจแล้วว่า อย่างน้อยที่ยายตู๊จแสดงออกมันก็คือความรัก และอย่างน้อยก๊อบก็ไม่ได้มีแต่แม่กับลุงชัยเท่านั้น เขายังมีญาติพี่น้องที่นี่ด้วยเช่นกัน

“ไม่มาเล่นกับไทยบ้าง” ลุงเลืองบอกกับก๊อบ

“ไทยไม่ไปเล่นบ้านธนบ้างล่ะ” ก๊อบถามกลับ ลุงเลืองหัวเราะชอบใจก่อนตอบ

“มันไม่ไปหรอก ไทยมันชอบไปเล่นที่วิหาร์”

“ที่ไหนนะ” ลุงชัยถาม 

“ที่เขาสอนภาษาอังกฤษสอนเรื่องเยซูน่ะ” ลุงเลืองตอบ 

“อ๋อ คงเป็นวิหารหรือโบสถ์คริสต์” ลุงชัยทำท่าเข้าใจ “ไปตามทางนี่สักหน่อย ตอนไปไร่ลุงเธียหรือที่ลุงเลืองพาไปเล่นน้ำก็ผ่านอยู่” หันมาบอกก๊อบ

ไทยและลูกฅนอื่น ๆ ของลุงเลืองยังคงหันมองก๊อบในบางขณะที่ดูทีวี แล้วก็แอบยิ้มกัน ไม่สนิทแถมใช้ฅนละภาษา ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าทัก เมื่ออยากรู้จักพวกเขาจึงได้แต่แอบมอง
 
มีฅนก้าวขึ้นบันไดมานั่งข้างหลังตรงทางเข้าออก ก๊อบหันไปดู เด็กผู้หญิงผมกระเซิงที่แกล้งไปดูเขาเล่นน้ำกันวันนี้นี่นา ก๊อบหันกลับ แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ไม่มีอะไรน่าอายสักหน่อย พยายามบอกตัวเองแบบนั้น รู้ว่าถูกแอบมอง หันไปก็ได้เจอสายตาคู่นั้นจริง ๆ เบ้ปากใส่ก่อนหันมาสนใจจอทีวีที่ฟังไม่ออกอีกครั้ง ได้ยินเสียงหัวเราะคิกแว่วมา ก๊อบทำนิ่ง

“เมื่อกี๊เห็นนะเว้ยไอ้หมา อะไรกันวะ” ลุงชัยร้องแซวขณะเดินกลับบ้านลุงเธีย

“เปล่านี่” ก๊อบตอบหน้าตาย ถ้าเป็นฅนอื่นเขาคงอายกว่านี้ แต่เป็นลุงชัยที่คุยกับก๊อบได้ทุกเรื่องอยู่แล้วก๊อบจึงไม่ได้รู้สึกอะไร แกก็แกล้งแซวของแกไปแบบนั้นเอง

ซึ่งถ้าแกไม่ไปแซวเขาต่อหน้าฅนอื่น ก๊อบก็ไม่ได้สนใจหรอก.


(โปรดติดตามตอนต่อไป)