พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ จนเราได้โตจึงรู้เรื่องราวต่างๆ ฉันมีคนที่เลี้ยงฉันนั้นคือป้าแท้ๆของฉัน ฉันเรียกว่ามะ มะมีลูกชาย1คน ส่วนพ่อฉันฉันเรียกเค้าว่าพี่ เค้ามีลูกคนละแม่รวมฉันด้วยเป็น3 พี่ชายแท้ๆคนละแม่1คนน้องชายคนละแม่1คน หลังจากนั้นฉันจำความได้ฉันได้อยู่กับยาย ฉันรักยายมากๆ แต่ยายจะรักพี่ชายฉันมากกว่าเพราะเค้าอยุ่ด้วยกัน24 ซม แต่ฉันก้ไม่น้อยใจเท่า มะรักลูกแท้ๆมากกว่าฉัน มะฉันได้มีแฟนไหม่ที่เป็นทอม ฉันจำความได้ก็เห็นเค้าดูแลฉันอย่างดี ฉันเรียกเค้าว่าพ่อ พ่อเราอายุ10 ฉันได้ย้ายมาอยู่กับมะถาวร ช่วง10-14 ฉันมีความสุขมากๆ มากจนอยากหยุดเวลาแค่ตรงนั้น ไม่อยากไห้เวลาผ่านไปเลย แต่ ณ ตอนนี้ฉันอายุ18 ฉันไม่มีความสุขเลย มีเรื่องทะเลาะกับเค้า2คนแทบ ทุกวัน จนถึงจุดที่ฉันมีความคิดที่อยากจะทำร้ายตัวเอง ฉันอยู่ในห้องที่มี4มุม สิ่งที่ฉันเห็นแล้วหยุดที่จะทำร้ายตัวเอง คือ แมวหมา ไม่รู้ว่าทำไม บ้านยายมีแมว1ตัว ฉันจะชอบและรักมันมากๆ ฉันคิดว่ามันคือตัวแทนของยายฉัน~~~ แต่เมื่อกี่เดือนมานี้ยายฉันได้เสีย ด้วยโรคต่างๆนาๆ ฉันไม่เคยสูญเสียคนในครอบครัว ยายคือคนที่พูดดีกลับฉันทุกอย่าง เป็นคนเดียวที่คอยให้กำลังใจเวลาที่เหนื่อยๆ แต่ตอนนี้ไม่คำว่า สู่ๆนะยายเป็นกำลังใจให้นะ ไม่มีแล้ว ขอย้อนไปตอนที่ทะเลาะกัน ช่วงนั้นทั้งอาทิตย์เราไม่คุยกับครอบครัวเลย เอ่ยปากก็โดนด่าถ้าพูดไม่ถูกใจ เงียบเราก็โดนด่าว่าหยิ่ง เก่ง หาเงินได้แล้วเก่ง  พ่อฉันไม่ให้เงินมาโรงเรียนหลังจากที่เเราทะเลาะกันก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้ว2-3วันนี้ฉันมีความคิดที่จะจบชีวิตตัวเอง เพราะว่าอยู่ไปฉันก็ไม่มีความ ฉันไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ด้วยรูปร่างหน้าตา แม่ฉันเคยพูดว่าอ้วนแล้วยังโง่อีก ฉันรู้สึกเสียใจมากๆ ไม่คิดว่าคนในครอบครัวที่ฉันรักที่สุดและจะขอฝากชีวิตไว้ที่เค้าทั้ง2คน พูดออกมา พ่อเคยว่าฉันว่าหรือเพราะพวกกูไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของเลยไม่เชื่อฟังหรือสั่งสอนอะไรไม่ พ่อกับมะ เป็นคนที่หัวโบราณมากๆ ฉันไม่ค่อยขออกไปเที่ยวข้างนอก แต่พอเอ่ยปากขอก็ห้ามไม่ให้ไป ฉันก็เลยบอกว่าขอไปเถอะช่วงปีไหม่หรือมีเทศกาลต่างๆ ไม่พ่อก็มะจะว่าคิดไปไกลว่าจะเกิดอันตรายอะไรกับฉัน ฉันเลยบอกไปว่าฉันดูแลลตัวเองได้ เค้าก็พูดจนฉันไม่อยากที่จะไปไหนทั้งนั้น พอเวลาผ่านไป มะเรียกฉันมาคุยเค้าบอกอยากไห้ฉันไป ฉันก็งง แล้วจะห้ามทำไมตั้งแต่แรก พอฉันไปแล้วกับมาบ้านก็พูดประชดฉันต่างๆนาๆ หลังจากนั้นก็มีเรื่องทะเลาะแบบนี้ทุกๆวันจนฉันไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ นี่คือการพึ่งเริ่มต้นคำว่าชีวิต จริงๆหรอ ฉันต้องทนอีกนานแค่ไหน ฉันไม่อยากตาย แต่อีกใจก็อยากตาย แต่ฉันอยากไห้พ่อกับมะ เป็นเหมือน ตอนฉันอายุ10ขวบ มันมีความสุขมากที่สุดในชีวิต หลังจากนี้ฉันอยากบอกตัวเองให้สู่ อดทน อย่าทำร้ายตัวเอง มีคนเดียวที่จะอยู่กับเราจนถึงวันตายคือ ตัวเรา อยากถามความคิดเห็นพี่ๆว่าน้องควรอยุ่หรือจากไปดีคะ?