มันอาจจะฟังดูงี่เง่า...แต่เราจิงจังนะ...เพื่อนๆที่อ่านกระทู้ของเราอยู่คงจะบอกว่าเราบ้าหากเราเกิดมาเพราะความตั้งใจของพ่อแม่ พ่อแม่มอบชีวิตนี้ไห้เรามันเปนของเรา แต่ทำไมถึงมาบงการชีวิตเรา?? บังคับไห้เราทำโน่นทำนี่ เรี่ยนนั่นเรียนนี่ ก้รู้ว่าอยากไห้เรามีอนาคต. แต่ถามความสมัครใจเราใหม?? มีอนาคตมีเงิน เลี้ยงดูพ่อแม่ แล้วถ้าถามว่ามีความสุขใหมล่ะ?? มีไครบ้างที่ไม่อยากทำตามใจตัวเอง ไม่ว่าใครก้คิดอยากจะทำตามใจตัวเองซักครั้ง! อยากจะหาความสุขด้วยตัวเอง อยากจะมีชีวิตเปนของตัวเอง
เราอยากจะเล่าชีวิตแสนบัดซบของเราให้ฟัง
เราเปนเด็กคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีปัญหา พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เกิดมาหน้าพ่อแท้ๆก้ยังไม่รู้ มีพี่ชายกับพี่สาวคนละพ่อที่แม่เลิกกับพ่อของพี่ก่อนจะมาคบกะพ่อเรา พี่ๆเราก้จำไม่ค่อยได้มันเลืนลางมาก แม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงเราไม่ชอบเรา เราหุงข้าวนึ่งข้าวตั้งแต่อนุบาล พอขึ้นประถมป.3 เราเริ่มได้เก็บน้ำยางช่วยแม่ (แม่เรารับจ้างกรีดยาง) แม้ดระทั่งรับจ้างปลูกมันรายวันเเม่เราก้(บังคับ)ไห้ไปอ้อ เรามีน้องคนหนึ่งเปนลูกของพ่อเลี้ยงกับแม่เรา ตอนเราอยู่ป.3 น้องเราอยู่อนุบาล เราทำงานทุกอย่าง ทำตามที่แม่บอกทุกอย่าง น้องป่วยเราก้วิ่งตากฝนไปซื้อยาที่ร้านค้ามาให้ ในขนะที่เราป่วงพ่อเลี้ยงก้หาว่าสำออย โตแล้วดูแลตัวเองซะที ตั้งแต่นั้นไม่ว่าเราจะเปนหวัดเปนไข้ เราก้ต้องหายากินเอง ตั้งแต่เราขึ้นอนุบาล ป.1 เราไม่ได้เข้าร.พ เลย จากนั้นเราเริ่มเก็บกด กลายเปนเด็กมีปม มีปัญหาอย่างเตมรูปแบบ จนถึงช่วงปิดเทอม ป.3 เราโดนพ่อเลี้ยงไช้ไปล้างชามแต่เราก้เถียง แต่ถึงจะเถียงเราก้ยังไปล้างอยู่ดี จากนั้นไม่นาน พ่อเลี้ยงก้ตีเรา เราร้องให้หนักมาก ตอนนั้นเปนช่วงเช้า เราเดินออกจากบ้าน และเดินไปซ่อนในป่า จนพรบค่ำ เราเดินกลับบ้าน จากนั้นเราก้ต้องไปอยู่กะยายพ่อเลี้ยงบอกว่าถ้าเราอยู่ก้ค้องตายกันไปข้าง เขาบอกจะฆ่าเราทิ้งส่วนแม่ก้ไล่เราเหมือนกัน เราได้ไปอยู่กะยาย(แม่กะยายและญาติคนอื่นๆส่วนใหญ่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน) บ้านยายเราไม่ไกลจากแม่มากนัก พอเราขึ้นม.1 ญาติเราฝังพ่อบอกจะพาไปอยู่ด้วย แต่เราไม่ไป ตั้งแต่นั้นเวลาทะเลาะกับยาย ยายเรามักจะเอาเรื่องญาติฝั่งพ่อมาด่าเราเสมอแล้วเราก้เริ่มเปนเด็กมีปัญหาหนักขึ้น พอขึ้นม.2 เราเริ่มอยากเที่ยวไปนั่นไปนี่ แต่เราก้ไม่ได้ไป เพราะยายเราไม่ไห้ไป ก้รู้ว่าเปนห่วงแต่มันมากเกินเหตุ เราไม่ได้ไปเที่ยวใหนเลย ไม่ได้ออกจากบ้านยกเว้นตอนไปร.ร. เพื่อนที่สนิทกันสมัยประถมก้เริ่มห่างเหิน เราเริ่มไม่มีเพื่อน และติดโทรสัพหนักขึ้นเรื่อยๆ ยายกับตาเราเริ่มต่อว่าเรื่องการเล่นโทรสัพ สั่งห้ามไม่ไห้เราเล่นเพราะมันไร้สาระ เราเริ่มเก็บกดมากขึ้นมากขึ้น ทั้งโดนถากถางเรื่องญาติฝั่งพ่อทั้งเรื่อบนไม่ไห้เล่นโทรสัพทั้งทั่มันเปนสิ่งเดียวที่เรามีมันเปนเหมือนเพื่อนคนหนึ่งของเรา จากนั้นเราก้โดนด่ามาตลอดทั้งไบ่ไปตายเอย ไปไกลๆตีนเอย คำดูถูกจากญาติๆแม้กระทั่งแม่ตัวเอง เราเริ่มทำร้ายตัวเอง เริ่มจากคัดเตอร์ และมีดเหลาดินสอ แขนเรามีรอยแผลจนเห็นได้ชัด จนคนในห้องเริ่มสังงเกตุและเราเลิกทำร้ายตัวเองและบอกว่าเปนแผลหญ้าข่วน เราเริ่มเปลีายนจากกรีดแขนเปนค่อยกำแพงและเริ่มไม่กินอาหาร น้ำหนักเราลดลงมาก เราโซมเหมือนคนใกล้ตาย เราไม่ติดตะอยู่บนโลกมานานมากกกกกกกกก. เรารู้ตัวดีว่ามีปัญหาทางจิตแต่มันก้บอกไครไม่ได้ เราเหมือนคนเป็นโรคซิมเศร้า แล้วเหมือนจะเปนใบโพล่า. แล้วก้ย้ำคิดย้ำทำ เหม่อลอย บางครั้งก้เหมือนคนเมายา เหมือนคนบ้า ตอนอยู่ร.ร. กับอยู่บ้านเราเหมือนคนละคน อย๔่บ้านเราจะเศ้าตลอดไม่รู้ทำไม ตอนนี้เรากลับมาอยู่กับแม่ เราเหมือนตุ๊กตาไม่มีจิตใจ เหมือนอยู่ในกรงและถูกล่ามโซ่ให้อยู่แต่ในนั้น โดนซักใยอยู่ตลอด
มันเลยทำไห้เราคิตว่า...เราเกิดมาทำไม??เกิดมาแล้วไม่มีไครต้องการ..จะเกิดมาเพื่อ ????
#สรุปเรื่องของเราคือเปนลูกคนกลางที่ถูกไช้งาน😑
#อย่าว่าเราเลยนะ
คุณเคยนึกสงสัยใหมว่าชีวิตของเรามันไช่ของเราจิงๆหรอ??
เราอยากจะเล่าชีวิตแสนบัดซบของเราให้ฟัง
เราเปนเด็กคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีปัญหา พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เกิดมาหน้าพ่อแท้ๆก้ยังไม่รู้ มีพี่ชายกับพี่สาวคนละพ่อที่แม่เลิกกับพ่อของพี่ก่อนจะมาคบกะพ่อเรา พี่ๆเราก้จำไม่ค่อยได้มันเลืนลางมาก แม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงเราไม่ชอบเรา เราหุงข้าวนึ่งข้าวตั้งแต่อนุบาล พอขึ้นประถมป.3 เราเริ่มได้เก็บน้ำยางช่วยแม่ (แม่เรารับจ้างกรีดยาง) แม้ดระทั่งรับจ้างปลูกมันรายวันเเม่เราก้(บังคับ)ไห้ไปอ้อ เรามีน้องคนหนึ่งเปนลูกของพ่อเลี้ยงกับแม่เรา ตอนเราอยู่ป.3 น้องเราอยู่อนุบาล เราทำงานทุกอย่าง ทำตามที่แม่บอกทุกอย่าง น้องป่วยเราก้วิ่งตากฝนไปซื้อยาที่ร้านค้ามาให้ ในขนะที่เราป่วงพ่อเลี้ยงก้หาว่าสำออย โตแล้วดูแลตัวเองซะที ตั้งแต่นั้นไม่ว่าเราจะเปนหวัดเปนไข้ เราก้ต้องหายากินเอง ตั้งแต่เราขึ้นอนุบาล ป.1 เราไม่ได้เข้าร.พ เลย จากนั้นเราเริ่มเก็บกด กลายเปนเด็กมีปม มีปัญหาอย่างเตมรูปแบบ จนถึงช่วงปิดเทอม ป.3 เราโดนพ่อเลี้ยงไช้ไปล้างชามแต่เราก้เถียง แต่ถึงจะเถียงเราก้ยังไปล้างอยู่ดี จากนั้นไม่นาน พ่อเลี้ยงก้ตีเรา เราร้องให้หนักมาก ตอนนั้นเปนช่วงเช้า เราเดินออกจากบ้าน และเดินไปซ่อนในป่า จนพรบค่ำ เราเดินกลับบ้าน จากนั้นเราก้ต้องไปอยู่กะยายพ่อเลี้ยงบอกว่าถ้าเราอยู่ก้ค้องตายกันไปข้าง เขาบอกจะฆ่าเราทิ้งส่วนแม่ก้ไล่เราเหมือนกัน เราได้ไปอยู่กะยาย(แม่กะยายและญาติคนอื่นๆส่วนใหญ่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน) บ้านยายเราไม่ไกลจากแม่มากนัก พอเราขึ้นม.1 ญาติเราฝังพ่อบอกจะพาไปอยู่ด้วย แต่เราไม่ไป ตั้งแต่นั้นเวลาทะเลาะกับยาย ยายเรามักจะเอาเรื่องญาติฝั่งพ่อมาด่าเราเสมอแล้วเราก้เริ่มเปนเด็กมีปัญหาหนักขึ้น พอขึ้นม.2 เราเริ่มอยากเที่ยวไปนั่นไปนี่ แต่เราก้ไม่ได้ไป เพราะยายเราไม่ไห้ไป ก้รู้ว่าเปนห่วงแต่มันมากเกินเหตุ เราไม่ได้ไปเที่ยวใหนเลย ไม่ได้ออกจากบ้านยกเว้นตอนไปร.ร. เพื่อนที่สนิทกันสมัยประถมก้เริ่มห่างเหิน เราเริ่มไม่มีเพื่อน และติดโทรสัพหนักขึ้นเรื่อยๆ ยายกับตาเราเริ่มต่อว่าเรื่องการเล่นโทรสัพ สั่งห้ามไม่ไห้เราเล่นเพราะมันไร้สาระ เราเริ่มเก็บกดมากขึ้นมากขึ้น ทั้งโดนถากถางเรื่องญาติฝั่งพ่อทั้งเรื่อบนไม่ไห้เล่นโทรสัพทั้งทั่มันเปนสิ่งเดียวที่เรามีมันเปนเหมือนเพื่อนคนหนึ่งของเรา จากนั้นเราก้โดนด่ามาตลอดทั้งไบ่ไปตายเอย ไปไกลๆตีนเอย คำดูถูกจากญาติๆแม้กระทั่งแม่ตัวเอง เราเริ่มทำร้ายตัวเอง เริ่มจากคัดเตอร์ และมีดเหลาดินสอ แขนเรามีรอยแผลจนเห็นได้ชัด จนคนในห้องเริ่มสังงเกตุและเราเลิกทำร้ายตัวเองและบอกว่าเปนแผลหญ้าข่วน เราเริ่มเปลีายนจากกรีดแขนเปนค่อยกำแพงและเริ่มไม่กินอาหาร น้ำหนักเราลดลงมาก เราโซมเหมือนคนใกล้ตาย เราไม่ติดตะอยู่บนโลกมานานมากกกกกกกกก. เรารู้ตัวดีว่ามีปัญหาทางจิตแต่มันก้บอกไครไม่ได้ เราเหมือนคนเป็นโรคซิมเศร้า แล้วเหมือนจะเปนใบโพล่า. แล้วก้ย้ำคิดย้ำทำ เหม่อลอย บางครั้งก้เหมือนคนเมายา เหมือนคนบ้า ตอนอยู่ร.ร. กับอยู่บ้านเราเหมือนคนละคน อย๔่บ้านเราจะเศ้าตลอดไม่รู้ทำไม ตอนนี้เรากลับมาอยู่กับแม่ เราเหมือนตุ๊กตาไม่มีจิตใจ เหมือนอยู่ในกรงและถูกล่ามโซ่ให้อยู่แต่ในนั้น โดนซักใยอยู่ตลอด
มันเลยทำไห้เราคิตว่า...เราเกิดมาทำไม??เกิดมาแล้วไม่มีไครต้องการ..จะเกิดมาเพื่อ ????
#สรุปเรื่องของเราคือเปนลูกคนกลางที่ถูกไช้งาน😑
#อย่าว่าเราเลยนะ