เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๑ ดาบฟาง)
กลับมาถึงบ้านเด็ก ๆ ก็พากันไปเล่นน้ำอีก ลุงแก่ที่ทำงานอยู่กับกรงนกกระทาส่งยิ้มย่น ๆ ให้เมื่อพวกเขาเดินผ่าน กลับจากเล่นน้ำก๊อบจึงได้เห็นว่าลุงชัยนั่งอยู่กับจันเธือนและเพื่อนตัวเล็ก ๆ ของเธอ ตรงกองฟางที่สามพี่น้องขนมาเมื่อวาน แกกำลังทำอะไรสักอย่าง
“นี่ไง” ลุงว่าพลางหยิบสิ่งหนึ่งชูขึ้นเมื่อก๊อบถาม
“ดาบฟาง” ก๊อบร้องออกมา มันเป็นดาบที่สวยมาก ก๊อบไม่เคยเห็นมาก่อน
“ใช่แล้ว ไม่เคยเห็นกันละสิ” ถามพร้อมยิ้มกว้าง ไม่ใช่แต่ก๊อบที่ไม่เคยเห็น แม้แต่ธนหรือเด็กฅนอื่น ๆ ก็ไม่ เคยเห็นเช่นกัน ทั้งหมดจึงอดสนใจกันไม่ได้ เมื่อก๊อบรับดาบมาฅนหนึ่งก็ขอดู อีกฅนขอต่อ ต่างฅนต่างชอบใจ
“ใครสอนให้ลุงทำเหรอครับ” ก๊อบถาม ลุงหัวเราะขำก่อนตอบ
“มันนานมากจนจำไม่ได้แล้วว่ะ แต่ความจริงไม่เชิงสอนหรอก แค่เห็นเขาทำก็ทำตามได้แล้ว มันไม่ใช่ของยากอะไร” ลุง ตอบขณะเริ่มทำอันใหม่ ก๊อบมองลุงจับฟางวางพับทบทีละเส้น ไม่น่าเชื่อว่าลุงจะทำให้เส้นเล็ก ๆ พวกนี้กลายเป็นดาบได้
“เด็กสมัยก่อนต้องรู้จักทำของเล่นเอง สมัยนั้นเงินหายาก และของเล่นก็ใช่ว่าจะหาซื้อได้ง่ายนักหรอก”
เด็ก ๆ ยังคงนั่งล้อมดูลุงทำดาบฟางกัน เด็กบางฅนช่วยเลือกฟางเส้นสวย ๆ ส่งให้
“เห็นฟางแล้วอดนึกถึงอดีตไม่ได้ คิดว่าเด็กสมัยนี้ทั้งไทยทั้งขแมร์ไม่รู้จัดดาบฟางแน่นอน ก็เลยทำให้ดู” ลุงยังคงพูดไป เมื่อทำเสร็จก็ส่งให้เด็กเอาไปเล่นกัน แต่เด็กเล็กดูจะถูกอกถูกใจมากกว่า เด็กโตอย่างก๊อบก็สนใจ แต่พวกเขาโตเกินจะเอามันไปเล่นไล่ฟันกันแล้ว
แม้แต่ลุงแก่ที่ทำงานอยู่กับกรงนกกระทายังสนใจดาบฟางของลุงเช่นกัน แกเข้ามายืนดูเงียบ ๆ มองหน้าก๊อบแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ทุกครั้งที่เจอก๊อบนอกจากยิ้มให้แล้วแกจะไม่เคยพูดอะไร คงเข้าใจว่าถึงพูดก๊อบก็ฟังไม่ออก ผิดกับยายตู๊จ ทั้งที่รู้ว่าก๊อบฟังไม่ออกยังหาเรื่องพูดด้วยอีก
แต่เมื่อนึกถึงยายตู๊จ ตอนนี้ความรู้สึกของก๊อบได้เปลี่ยนไป ก๊อบเข้าใจแล้วว่า ยายตู๊จเห็นเขาเป็นหลานจึงอยากคุยด้วยแม้ใช้ฅนละภาษา และหลังจากได้ไปบ้านของแกเมื่อวานนี้ ก๊อบคิดว่าแกน่าสงสารมากกว่า แต่จะว่าไปผู้ฅนที่นี่ล้วนน่าสงสารไม่ต่างกัน แม้แต่ลุงแก่ที่อยู่ตรงหน้าก๊อบตอนนี้ด้วย ก๊อบเห็นแกใส่กางเกงเอวรูดขาสั้นเนื้อผ้าบาง ๆ เก่า ๆ ตัวเดียวนี่ตลอด ไม่เคยได้เห็นแกใส่เสื้อบ้างเลย
ค่ำนี้หลังกินข้าวแล้วก๊อบได้ขึ้นไปดูทีวีบนบ้านลุงเธียด้วย ถึงฟังไม่ออกแต่อยู่ข้างล่างก็ไม่มีเพื่อน ก๊อบจึงได้เห็นว่าบ้านของ ลุงเธียดูแคบไปเลยเมื่อฅนข้างบ้านต่างมาดูทีวีที่นี่กัน
และถึงจะดูไม่รู้เรื่องเพราะฟังไม่ออก แต่ฅนเยอะแบบนี้ก็อบว่ามันก็สนุกดี เพราะเขาสนิทกับธนและเข้ากับฅนอื่น ๆ ได้แล้วด้วย จึงเริ่มสนุกกับการ ได้อยู่รวมกลุ่ม
สักพักเมื่อจันธูเปลี่ยนช่องก๊อบจึงได้ดูละครไทย บ้านลุงเธียติดตั้งจานดาวเทียมรับสัญญาณโทรทัศน์ด้วยนั่นเอง และนั่นทำให้บ้านข้าง ๆ พากันมาดูทีวีที่นี่ ทุกฅนดูไปพูดคุยกันไป เป็นบรรยากาศอบอุ่นที่ก๊อบไม่ค่อยได้เจอเลยตอนอยู่เมืองไทย
“ฅนที่นี่เขารู้จักดาราไทยดีกว่าลุงเสียอีกนะ”
ลุงชัยบอกกับก๊อบเมื่อเขาลงมาเล่าให้ฟังเรื่องฅนที่นี่ดูละครไทยกัน
“พวกเขาต่างชอบดูละครไทย แม้ว่าละครไทยจะถูกห้ามฉายทางทีวีขแมร์ก็ตาม” ลุงชวนหลานคุย “นั่นแหละ ทุกฅนจึงต้องดูผ่านดาวเทียมแบบนี้กัน”
“แล้วเขาฟังออกกันใช่ไหมครับ” ก๊อบถาม
“บางฅนก็ฟังออกบางฅนไม่รู้เรื่อง แต่เขาก็ดูกันได้” ลุงอธิบาย
“ความชอบละครไทยทำให้พวกเขาไม่สนใจข้อจำกัดทางภาษาเลยนั่นแหละ”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
(ตอนที่แล้ว) 
ก๊อบ (ตอนที่ ๑๑ ดาบฟาง)
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๑ ดาบฟาง)
กลับมาถึงบ้านเด็ก ๆ ก็พากันไปเล่นน้ำอีก ลุงแก่ที่ทำงานอยู่กับกรงนกกระทาส่งยิ้มย่น ๆ ให้เมื่อพวกเขาเดินผ่าน กลับจากเล่นน้ำก๊อบจึงได้เห็นว่าลุงชัยนั่งอยู่กับจันเธือนและเพื่อนตัวเล็ก ๆ ของเธอ ตรงกองฟางที่สามพี่น้องขนมาเมื่อวาน แกกำลังทำอะไรสักอย่าง
“นี่ไง” ลุงว่าพลางหยิบสิ่งหนึ่งชูขึ้นเมื่อก๊อบถาม
“ดาบฟาง” ก๊อบร้องออกมา มันเป็นดาบที่สวยมาก ก๊อบไม่เคยเห็นมาก่อน
“ใช่แล้ว ไม่เคยเห็นกันละสิ” ถามพร้อมยิ้มกว้าง ไม่ใช่แต่ก๊อบที่ไม่เคยเห็น แม้แต่ธนหรือเด็กฅนอื่น ๆ ก็ไม่ เคยเห็นเช่นกัน ทั้งหมดจึงอดสนใจกันไม่ได้ เมื่อก๊อบรับดาบมาฅนหนึ่งก็ขอดู อีกฅนขอต่อ ต่างฅนต่างชอบใจ
“ใครสอนให้ลุงทำเหรอครับ” ก๊อบถาม ลุงหัวเราะขำก่อนตอบ
“มันนานมากจนจำไม่ได้แล้วว่ะ แต่ความจริงไม่เชิงสอนหรอก แค่เห็นเขาทำก็ทำตามได้แล้ว มันไม่ใช่ของยากอะไร” ลุง ตอบขณะเริ่มทำอันใหม่ ก๊อบมองลุงจับฟางวางพับทบทีละเส้น ไม่น่าเชื่อว่าลุงจะทำให้เส้นเล็ก ๆ พวกนี้กลายเป็นดาบได้
“เด็กสมัยก่อนต้องรู้จักทำของเล่นเอง สมัยนั้นเงินหายาก และของเล่นก็ใช่ว่าจะหาซื้อได้ง่ายนักหรอก”
เด็ก ๆ ยังคงนั่งล้อมดูลุงทำดาบฟางกัน เด็กบางฅนช่วยเลือกฟางเส้นสวย ๆ ส่งให้
“เห็นฟางแล้วอดนึกถึงอดีตไม่ได้ คิดว่าเด็กสมัยนี้ทั้งไทยทั้งขแมร์ไม่รู้จัดดาบฟางแน่นอน ก็เลยทำให้ดู” ลุงยังคงพูดไป เมื่อทำเสร็จก็ส่งให้เด็กเอาไปเล่นกัน แต่เด็กเล็กดูจะถูกอกถูกใจมากกว่า เด็กโตอย่างก๊อบก็สนใจ แต่พวกเขาโตเกินจะเอามันไปเล่นไล่ฟันกันแล้ว
แม้แต่ลุงแก่ที่ทำงานอยู่กับกรงนกกระทายังสนใจดาบฟางของลุงเช่นกัน แกเข้ามายืนดูเงียบ ๆ มองหน้าก๊อบแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ทุกครั้งที่เจอก๊อบนอกจากยิ้มให้แล้วแกจะไม่เคยพูดอะไร คงเข้าใจว่าถึงพูดก๊อบก็ฟังไม่ออก ผิดกับยายตู๊จ ทั้งที่รู้ว่าก๊อบฟังไม่ออกยังหาเรื่องพูดด้วยอีก
แต่เมื่อนึกถึงยายตู๊จ ตอนนี้ความรู้สึกของก๊อบได้เปลี่ยนไป ก๊อบเข้าใจแล้วว่า ยายตู๊จเห็นเขาเป็นหลานจึงอยากคุยด้วยแม้ใช้ฅนละภาษา และหลังจากได้ไปบ้านของแกเมื่อวานนี้ ก๊อบคิดว่าแกน่าสงสารมากกว่า แต่จะว่าไปผู้ฅนที่นี่ล้วนน่าสงสารไม่ต่างกัน แม้แต่ลุงแก่ที่อยู่ตรงหน้าก๊อบตอนนี้ด้วย ก๊อบเห็นแกใส่กางเกงเอวรูดขาสั้นเนื้อผ้าบาง ๆ เก่า ๆ ตัวเดียวนี่ตลอด ไม่เคยได้เห็นแกใส่เสื้อบ้างเลย
ค่ำนี้หลังกินข้าวแล้วก๊อบได้ขึ้นไปดูทีวีบนบ้านลุงเธียด้วย ถึงฟังไม่ออกแต่อยู่ข้างล่างก็ไม่มีเพื่อน ก๊อบจึงได้เห็นว่าบ้านของ ลุงเธียดูแคบไปเลยเมื่อฅนข้างบ้านต่างมาดูทีวีที่นี่กัน
และถึงจะดูไม่รู้เรื่องเพราะฟังไม่ออก แต่ฅนเยอะแบบนี้ก็อบว่ามันก็สนุกดี เพราะเขาสนิทกับธนและเข้ากับฅนอื่น ๆ ได้แล้วด้วย จึงเริ่มสนุกกับการ ได้อยู่รวมกลุ่ม
สักพักเมื่อจันธูเปลี่ยนช่องก๊อบจึงได้ดูละครไทย บ้านลุงเธียติดตั้งจานดาวเทียมรับสัญญาณโทรทัศน์ด้วยนั่นเอง และนั่นทำให้บ้านข้าง ๆ พากันมาดูทีวีที่นี่ ทุกฅนดูไปพูดคุยกันไป เป็นบรรยากาศอบอุ่นที่ก๊อบไม่ค่อยได้เจอเลยตอนอยู่เมืองไทย
“ฅนที่นี่เขารู้จักดาราไทยดีกว่าลุงเสียอีกนะ”
ลุงชัยบอกกับก๊อบเมื่อเขาลงมาเล่าให้ฟังเรื่องฅนที่นี่ดูละครไทยกัน
“พวกเขาต่างชอบดูละครไทย แม้ว่าละครไทยจะถูกห้ามฉายทางทีวีขแมร์ก็ตาม” ลุงชวนหลานคุย “นั่นแหละ ทุกฅนจึงต้องดูผ่านดาวเทียมแบบนี้กัน”
“แล้วเขาฟังออกกันใช่ไหมครับ” ก๊อบถาม
“บางฅนก็ฟังออกบางฅนไม่รู้เรื่อง แต่เขาก็ดูกันได้” ลุงอธิบาย
“ความชอบละครไทยทำให้พวกเขาไม่สนใจข้อจำกัดทางภาษาเลยนั่นแหละ”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
(ตอนที่แล้ว)