เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๐ ปิว)
วันนี้ทุกฅนในบ้านยกเว้นยายต่างพากันเข้าไร่ ป้าเซร็ยเมียของลุงเธียหยุดขายของแต่เช้า เพื่อเธอและลูกสาวจะได้ไปช่วยเก็บเกี่ยวถั่วลิสงที่ปลูกไว้ ลุงกับก๊อบไปด้วยเช่นกัน
สายหน่อยทั้งหมดจึงนั่งรถไถติดพ่วงท้ายโดยมีลุงเธียเป็นคนขับไป ได้นั่งรถไถแบบนี้เป็นครั้งแรกก๊อบก็นึกชอบใจอยู่เหมือนกัน น่าตื่นเต้นดี แม้พ่วงท้ายรถไถจะพาเขาสั่นคลอนไปตามทางลูกรังได้มากกว่ามอเตอร์ไซค์ของลุงเลือง ทำให้ต้องนั่งท้องคัดท้องแข็งบ้าง แต่ก็สนุกดี
เด็กสองสามฅนที่เจอในระหว่างทางพากันโดดขึ้นพ่วงท้ายตามไปด้วย ก๊อบรู้สึกว่าที่นี่จะมีเด็กเยอะจนเขาจำหน้าได้ไม่หมดเลยทีเดียว
ไร่ของลุงเธียอยู่ติดภูเขาที่มองเห็นจาง ๆ ตรงเส้นขอบฟ้าจากผืนนาริมสระที่ก๊อบเล่นน้ำกัน มันเป็นภูเขาหินปูนซึ่งโผล่ขึ้นมาท่ามกลางไร่พืชผลของชาวบ้าน รวมถึงไร่ลุงเธียด้วยเช่นกัน ลุงเธียปลูกทั้งมันสับปะหลังและถั่ว พวกไม้ยืนต้นอย่างมะม่วงลำไยก็มีบ้างแต่ไม่มากนัก เด็ก ๆ ต่างช่วยกันทำงานเมื่อมาถึง บางฅนช่วยกันถอน บางฅนหอบถั่วที่ถอนไปไว้ใต้ร่มไม้ ป้าเซร็ยและจันธูนั่งปลิดเมล็ดถั่วออกจากต้นใส่กระสอบที่เตรียมมา ก๊อบกับลุงช่วยลุงเธียถอนถั่วด้วยเช่นกัน ตอนนี้มีแต่จันเธือนฅนเดียวที่ไม่ได้ทำอะไร
การทำงานท่ามกลางเพื่อน ๆ หลายฅน ได้แหย่กันบ้างหยอกกันบ้างมันก็สนุกดี ก๊อบว่าถ้าก๊อบจะชอบที่นี่ก็ตรงมีเพื่อนเยอะนี่แหละ
แต่ฅนเดียวที่ทำให้เขารำคาญก็คือจันเธือน เมื่อเหนื่อยจากถอนก๊อบก็มานั่งปลิดถั่วในร่ม แล้วเด็กที่ไม่มีอะไรทำก็ชอบมาแกล้ง แหย่เอวให้สะดุ้งแล้วหัวเราะชอบใจ ชวนเล่นบ้าง หรือไม่ก็คุยด้วยทั้งที่รู้ว่าก๊อบฟังไม่ออก ยังยิ้มประจบได้ตลอดแม้ว่าเขาจะทำท่ารำคาญใส่แค่ไหนก็ตาม
จันธูสอนให้ก๊อบปลิดถั่วด้วยการจับปลายรากมาทบกับเถาถั่ว ให้เหลือแต่เมล็ดห้อยเป็นพวงเพื่อกำบิดออกได้ในทีเดียว การทำงานมันก็สนุกเหมือนกัน ก๊อบคิดในใจ นั่นเป็นเพราะเขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ด้วยนั่นเอง
“ปิว... โตวณา”
ก๊อบหันตามสายตาป้าเซร็ยที่ร้องทักใครสักฅน เด็กชายวัยเดียวกับเขาที่กำลังเดินเข้ามาน่าจะชื่อปิว ก๊อบจำได้ว่าเมื่อเช้าเขาเจอเด็กฅนนี้ที่ตลาด ระหว่างพาก๊อบไปกินข้าวต้มลุงได้ทักทายกับปิว เด็กมอมแมมกับมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ในตะกร้าท้ายรถมีสิ่งของที่เพิ่งซื้อมา บ้านปิวน่าจะอยู่แถวนี้ ก๊อบคิดในใจ
ปิวทักทายกับป้าเซร็ยก่อนหันไปพูดกับพวกของธน แน่นอนว่าก๊อบฟังไม่ออก นอกจากเดาตามน้ำเสียงและท่าทางของแต่ละฅน ก๊อบคิดว่าเขาอยู่ที่นี่นานพอเดาท่าทางกับน้ำเสียงของทุกฅนได้แล้ว หรือบางทีเขาอาจแค่เข้าใจไปเองก็ได้
ปิวมาช่วยลุงเธียถอนถั่วเหมือนฅนอื่น ๆ เช่นกัน เด็กที่นี่ดูขันแข็งและตื่นตัวกับการทำงานจนก๊อบยังพลอยสนุกตามไปด้วย
บ้านของปิวอยู่ชายเขานี่เอง ตอนเย็นก่อนกลับลุงเธียแวะไปส่งปิวก๊อบจึงได้เห็นบ้านของเขา แม้จะไม่ดูซอมซ่อเหมือนบ้านของยายตู๊จนัก แต่บ้านของปิวก็เก่าและเล็กมาก กระท่อมหลังเล็ก ๆ ยกพื้นจากดินพอก้าวขึ้นได้ มีถุงขนมแขวนหน้าบ้าน ขนมที่ก๊อบเห็นในตะกร้าท้ายรถเมื่อเช้าที่ปิวไปซื้อมาขาย จะว่าไป ร้านค้าเล็ก ๆ แบบนี้ ก๊อบว่ามันมีทั่วไปไม่ต่างจากร้านสะดวกซื้อในไทยเลย เพียงแต่ที่นี่ต่างร้านต่างเจ้าของกันเท่านั้น
“ปิวเป็นหลานของลุงเธีย เขาเป็นเด็กที่ขยันมากนะ” ลุงชัยชวนคุยบนพ่วงไถ ขณะที่ลุงเธียนั่งคุยอยู่กับน้องชาย หรือพ่อของปิวซึ่งนั่งพิงฝาบ้านตามอาการของฅนเมา
“ทั้งบ้านมีปิวกับแม่ทำงานกันสองฅน แถมแม่ของปิวก็เจ็บออด ๆ แอด ๆ ตลอด ปิวจึงถือว่าเป็นเรี่ยวแรงหลักของบ้านก็ว่าได้”
เด็กสิบสองขวบเท่าเขาเป็นเรี่ยวแรงหลักของบ้าน ก๊อบคิดในใจ
“แล้วพ่อปิวไม่ทำงานเหรอครับ” เขาถามออกมา
“พ่อปิวก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ เมาทั้งวันและทุกวัน ดีแล้วที่มีลูกแค่ฅนเดียว” ลุงตอบพลางยิ้มให้หลาน และยังคงกล่าวต่อ “ที่นี่เหล้าบุหรี่จะมีราคาค่อนข้างถูกมากด้วย”
เพราะเหล้าถูกพ่อของปลิวเลยกินได้ทุกวันอย่างนั้นเหรอ ก๊อบอดคิดแบบนั้นไม่ได้
“น่าสงสารปิวนะครับ” ก๊อบบอกเบา ๆ
“ก็น่าสงสาร” ลุงตอบเบา ๆ เช่นกัน “เขาต้องทำงานจนไม่ได้เรียน แต่ปิวไม่เคยทำตัวให้ใครสงสารนะ เขาไม่เคยน้อยใจที่ไม่ได้เรียน ไม่เคยน้อยใจที่มีพ่อขี้เมา ไม่เคยคิดว่าทำไมเขาต้องมารับผิดชอบครอบครัวทั้งที่อายุแค่นี้ ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ไม่ว่าจะจัดการหาซื้อของมาขายเอง ดูแลวัวหรือทำงานในไร่นาโดยไม่ต้องให้ใครมาคอยจ้ำจี้จ้ำไชแม้แต่แค่ล้างจาน”
ก๊อบชำเลืองมองลุง แกกำลังว่าเขาอยู่แน่ ๆ แต่ก๊อบก็แค่ทำยิ้ม หันมองปิวที่ตอนนี้เอาข้าวมาหว่านให้ไก่แล้ว
“ปิวน่าชื่นชมมากกว่าน่าสงสาร” ลุงยังคงมองปิวและพูดต่อ “ลุงเชื่อว่าวันข้างหน้า ต่อให้เจอเรื่องอะไรแบบไหน เขาจะรับมือกับมันได้ไม่ยาก” ลุงทำให้ก๊อบรู้สึกชื่นชมเด็กมอมแมมฅนนี้ไปด้วยเช่นกัน
บ้านของปิวอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีมาก ด้านหน้าอีกฟากทางเป็นทุ่งนา ด้านหลังเป็นไร่ซึ่งมีภูเขาหินปูนเป็นฉากหลัง ที่นี่มีบ้านไม่กี่หลัง ดูสงบสวยงามน่าอยู่ทีเดียว
“น่าเสียดาย ไม่นานครอบครัวของปิวก็ต้องย้ายออกจากที่นี่กันแล้ว” ลุงหันมองโดยรอบขณะบอกกับหลาน
“ทำไมเหรอครับ” ก๊อบอดหันมองหน้าลุงไม่ได้
“ภูเขาด้านหลังนั่นแหละ นายทุนจีนได้รับสัมปทานแล้ว พวกเขาจะตั้งโรงงานปูนซีเมนต์ที่นี่”
“แล้วไร่ของลุงเธีย” ก๊อบยังคงถาม
“ไร่ของลุงเธียก็ถูกเวนคืนด้วย โดยรอบทั้งหมดนี่แหละ อีกไม่นานเราก็จะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้กันแล้ว”
แม้จะไม่มีความผูกพันอะไร แต่ก๊อบก็อดนึกเสียดายไม่ได้เช่นกัน.
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ภาพ : ภูเขาอันเป็นที่ตั้งโรงงานปูนซีเมนต์ที่พูดถึง
ก๊อบ (ตอนที่๑๐ ปิว)
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๐ ปิว)
วันนี้ทุกฅนในบ้านยกเว้นยายต่างพากันเข้าไร่ ป้าเซร็ยเมียของลุงเธียหยุดขายของแต่เช้า เพื่อเธอและลูกสาวจะได้ไปช่วยเก็บเกี่ยวถั่วลิสงที่ปลูกไว้ ลุงกับก๊อบไปด้วยเช่นกัน
สายหน่อยทั้งหมดจึงนั่งรถไถติดพ่วงท้ายโดยมีลุงเธียเป็นคนขับไป ได้นั่งรถไถแบบนี้เป็นครั้งแรกก๊อบก็นึกชอบใจอยู่เหมือนกัน น่าตื่นเต้นดี แม้พ่วงท้ายรถไถจะพาเขาสั่นคลอนไปตามทางลูกรังได้มากกว่ามอเตอร์ไซค์ของลุงเลือง ทำให้ต้องนั่งท้องคัดท้องแข็งบ้าง แต่ก็สนุกดี
เด็กสองสามฅนที่เจอในระหว่างทางพากันโดดขึ้นพ่วงท้ายตามไปด้วย ก๊อบรู้สึกว่าที่นี่จะมีเด็กเยอะจนเขาจำหน้าได้ไม่หมดเลยทีเดียว
ไร่ของลุงเธียอยู่ติดภูเขาที่มองเห็นจาง ๆ ตรงเส้นขอบฟ้าจากผืนนาริมสระที่ก๊อบเล่นน้ำกัน มันเป็นภูเขาหินปูนซึ่งโผล่ขึ้นมาท่ามกลางไร่พืชผลของชาวบ้าน รวมถึงไร่ลุงเธียด้วยเช่นกัน ลุงเธียปลูกทั้งมันสับปะหลังและถั่ว พวกไม้ยืนต้นอย่างมะม่วงลำไยก็มีบ้างแต่ไม่มากนัก เด็ก ๆ ต่างช่วยกันทำงานเมื่อมาถึง บางฅนช่วยกันถอน บางฅนหอบถั่วที่ถอนไปไว้ใต้ร่มไม้ ป้าเซร็ยและจันธูนั่งปลิดเมล็ดถั่วออกจากต้นใส่กระสอบที่เตรียมมา ก๊อบกับลุงช่วยลุงเธียถอนถั่วด้วยเช่นกัน ตอนนี้มีแต่จันเธือนฅนเดียวที่ไม่ได้ทำอะไร
การทำงานท่ามกลางเพื่อน ๆ หลายฅน ได้แหย่กันบ้างหยอกกันบ้างมันก็สนุกดี ก๊อบว่าถ้าก๊อบจะชอบที่นี่ก็ตรงมีเพื่อนเยอะนี่แหละ
แต่ฅนเดียวที่ทำให้เขารำคาญก็คือจันเธือน เมื่อเหนื่อยจากถอนก๊อบก็มานั่งปลิดถั่วในร่ม แล้วเด็กที่ไม่มีอะไรทำก็ชอบมาแกล้ง แหย่เอวให้สะดุ้งแล้วหัวเราะชอบใจ ชวนเล่นบ้าง หรือไม่ก็คุยด้วยทั้งที่รู้ว่าก๊อบฟังไม่ออก ยังยิ้มประจบได้ตลอดแม้ว่าเขาจะทำท่ารำคาญใส่แค่ไหนก็ตาม
จันธูสอนให้ก๊อบปลิดถั่วด้วยการจับปลายรากมาทบกับเถาถั่ว ให้เหลือแต่เมล็ดห้อยเป็นพวงเพื่อกำบิดออกได้ในทีเดียว การทำงานมันก็สนุกเหมือนกัน ก๊อบคิดในใจ นั่นเป็นเพราะเขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ด้วยนั่นเอง
“ปิว... โตวณา”
ก๊อบหันตามสายตาป้าเซร็ยที่ร้องทักใครสักฅน เด็กชายวัยเดียวกับเขาที่กำลังเดินเข้ามาน่าจะชื่อปิว ก๊อบจำได้ว่าเมื่อเช้าเขาเจอเด็กฅนนี้ที่ตลาด ระหว่างพาก๊อบไปกินข้าวต้มลุงได้ทักทายกับปิว เด็กมอมแมมกับมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ในตะกร้าท้ายรถมีสิ่งของที่เพิ่งซื้อมา บ้านปิวน่าจะอยู่แถวนี้ ก๊อบคิดในใจ
ปิวทักทายกับป้าเซร็ยก่อนหันไปพูดกับพวกของธน แน่นอนว่าก๊อบฟังไม่ออก นอกจากเดาตามน้ำเสียงและท่าทางของแต่ละฅน ก๊อบคิดว่าเขาอยู่ที่นี่นานพอเดาท่าทางกับน้ำเสียงของทุกฅนได้แล้ว หรือบางทีเขาอาจแค่เข้าใจไปเองก็ได้
ปิวมาช่วยลุงเธียถอนถั่วเหมือนฅนอื่น ๆ เช่นกัน เด็กที่นี่ดูขันแข็งและตื่นตัวกับการทำงานจนก๊อบยังพลอยสนุกตามไปด้วย
บ้านของปิวอยู่ชายเขานี่เอง ตอนเย็นก่อนกลับลุงเธียแวะไปส่งปิวก๊อบจึงได้เห็นบ้านของเขา แม้จะไม่ดูซอมซ่อเหมือนบ้านของยายตู๊จนัก แต่บ้านของปิวก็เก่าและเล็กมาก กระท่อมหลังเล็ก ๆ ยกพื้นจากดินพอก้าวขึ้นได้ มีถุงขนมแขวนหน้าบ้าน ขนมที่ก๊อบเห็นในตะกร้าท้ายรถเมื่อเช้าที่ปิวไปซื้อมาขาย จะว่าไป ร้านค้าเล็ก ๆ แบบนี้ ก๊อบว่ามันมีทั่วไปไม่ต่างจากร้านสะดวกซื้อในไทยเลย เพียงแต่ที่นี่ต่างร้านต่างเจ้าของกันเท่านั้น
“ปิวเป็นหลานของลุงเธีย เขาเป็นเด็กที่ขยันมากนะ” ลุงชัยชวนคุยบนพ่วงไถ ขณะที่ลุงเธียนั่งคุยอยู่กับน้องชาย หรือพ่อของปิวซึ่งนั่งพิงฝาบ้านตามอาการของฅนเมา
“ทั้งบ้านมีปิวกับแม่ทำงานกันสองฅน แถมแม่ของปิวก็เจ็บออด ๆ แอด ๆ ตลอด ปิวจึงถือว่าเป็นเรี่ยวแรงหลักของบ้านก็ว่าได้”
เด็กสิบสองขวบเท่าเขาเป็นเรี่ยวแรงหลักของบ้าน ก๊อบคิดในใจ
“แล้วพ่อปิวไม่ทำงานเหรอครับ” เขาถามออกมา
“พ่อปิวก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ เมาทั้งวันและทุกวัน ดีแล้วที่มีลูกแค่ฅนเดียว” ลุงตอบพลางยิ้มให้หลาน และยังคงกล่าวต่อ “ที่นี่เหล้าบุหรี่จะมีราคาค่อนข้างถูกมากด้วย”
เพราะเหล้าถูกพ่อของปลิวเลยกินได้ทุกวันอย่างนั้นเหรอ ก๊อบอดคิดแบบนั้นไม่ได้
“น่าสงสารปิวนะครับ” ก๊อบบอกเบา ๆ
“ก็น่าสงสาร” ลุงตอบเบา ๆ เช่นกัน “เขาต้องทำงานจนไม่ได้เรียน แต่ปิวไม่เคยทำตัวให้ใครสงสารนะ เขาไม่เคยน้อยใจที่ไม่ได้เรียน ไม่เคยน้อยใจที่มีพ่อขี้เมา ไม่เคยคิดว่าทำไมเขาต้องมารับผิดชอบครอบครัวทั้งที่อายุแค่นี้ ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ไม่ว่าจะจัดการหาซื้อของมาขายเอง ดูแลวัวหรือทำงานในไร่นาโดยไม่ต้องให้ใครมาคอยจ้ำจี้จ้ำไชแม้แต่แค่ล้างจาน”
ก๊อบชำเลืองมองลุง แกกำลังว่าเขาอยู่แน่ ๆ แต่ก๊อบก็แค่ทำยิ้ม หันมองปิวที่ตอนนี้เอาข้าวมาหว่านให้ไก่แล้ว
“ปิวน่าชื่นชมมากกว่าน่าสงสาร” ลุงยังคงมองปิวและพูดต่อ “ลุงเชื่อว่าวันข้างหน้า ต่อให้เจอเรื่องอะไรแบบไหน เขาจะรับมือกับมันได้ไม่ยาก” ลุงทำให้ก๊อบรู้สึกชื่นชมเด็กมอมแมมฅนนี้ไปด้วยเช่นกัน
บ้านของปิวอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีมาก ด้านหน้าอีกฟากทางเป็นทุ่งนา ด้านหลังเป็นไร่ซึ่งมีภูเขาหินปูนเป็นฉากหลัง ที่นี่มีบ้านไม่กี่หลัง ดูสงบสวยงามน่าอยู่ทีเดียว
“น่าเสียดาย ไม่นานครอบครัวของปิวก็ต้องย้ายออกจากที่นี่กันแล้ว” ลุงหันมองโดยรอบขณะบอกกับหลาน
“ทำไมเหรอครับ” ก๊อบอดหันมองหน้าลุงไม่ได้
“ภูเขาด้านหลังนั่นแหละ นายทุนจีนได้รับสัมปทานแล้ว พวกเขาจะตั้งโรงงานปูนซีเมนต์ที่นี่”
“แล้วไร่ของลุงเธีย” ก๊อบยังคงถาม
“ไร่ของลุงเธียก็ถูกเวนคืนด้วย โดยรอบทั้งหมดนี่แหละ อีกไม่นานเราก็จะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้กันแล้ว”
แม้จะไม่มีความผูกพันอะไร แต่ก๊อบก็อดนึกเสียดายไม่ได้เช่นกัน.
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ภาพ : ภูเขาอันเป็นที่ตั้งโรงงานปูนซีเมนต์ที่พูดถึง