คือ เราเป็นคนที่แทบจะไม่มีเพื่อนหรือเรียกว่าเคยมีหรือป่าว ทุกๆครั้งที่เจอกับเรื่องแย่ๆเราจะเขียนลงในแชทกลั่มที่ไม่มีใครอยู่นอกจากเรา ข้อความในแชทที่เอาลงระบายบางส่วน
12/01/67
เป็นอีกวันที่เสเเสร้งใส่หน้ากากอีกแล้ว ทำเป็นเก่ง แข็งแกร่ง อดทน พยายาม แต่ในใจลึกๆมันไม่ใช่ พยายามกลั้นน้ำตาสุดชีวิต แต่ถ้ากลั้นไม่ได้ก็ปล่อยมันออกมาแล้วบอก "เจ็บตา แสบตา" ไม่รู้ทำไมถึงไม่พูดความจริง ทุกๆวันต้องเจอกับเรื่องที่ไม่อยากเจอ เรื่องที่โดนบ่น ด่า ล้อเลียน บูลลี่หรือเป็นกำลังที่ตัดความมั่นใจของเรา ต้องทำยังไง ทำตัวยังไง ทำดียังไงถึงพวกเขาจะชอบ ตอนนี้ก็แทบจะเก็บไม่ไหว ต้องการที่ระบาย แต่ไม่รู้จะไประบายที่ไหน เพราะไม่มีความมั่นใจ หรือ ความกล้ามากพอที่จะพูดออกไปได้ เบื่อชีวิตนี้ อยากได้สิ่งใหม่ๆ ให้เข้าใกล้ชีวิต บางคนบอกให้ลองทำแต่สิ่งดีๆ ทำบุญหรือ อธิบายในวันพิเศษจะให้ชีวิตดี ไม่รู้ว่าพระเจ้า ฟังผิดหรือป่าว อยากตาย แต่มีคนที่ต้องดูแลเลยต้องอยู่ต่อไปความรู้สึกมันเหมือนอยากที่จะตาย ตายอย่างโดดเดี่ยว พยายามฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน แต่ภายในจิตใจอยากที่จะอยู่คนเดียว ตายคนเดียว..   บางที่หนูอาจจะเพ้อเจ้อ แต่แค่หนูอยากระบายความสึกนั้นออกมาเฉยๆค่ะ