ขอเล่าย้อนไปตอนหนูอายุ7-12 ครอบครัวหนูปกติมากๆ(ไม่ได้ยุกับพ่อแต่พ่อก้มาหาบ้างปกติและรักเราปกติ) เราอาศัยอยู่กับก๋ง(อายุ77)(พ่อของแม่อ่ะคะ) ตั้งแต่7ขวบ เราอยู่ต่างจังหวัดและก๋งเป็นคนกรุงเทพ แม่ซื้อบ้านใหม่ก๋งก็เลยมาอยู่ด้วยเพื่อเลี้ยงเรา แม่หนูทำงานที่โรงพยาบาลค่ะ ก้เลยกลับบ้านอาทิตย์ละ2-3ครั้ง ช่วงแรกตอน 7 ขวบ เรากับก๋งก็กันปกติ แต่ก๋งเป็นคนพูดแรงค่ะ จะด่าเป็นภาษาอังกฤษเวลาเห็นอะไรไม่ถูกใจ ก๋งเป็นคนขี้รำคาญค่ะ แต่ก๋งไม่เคยรำคาญเราเลยนะ พอเรา11ขวบก๋งเราก็เป็น"โรคเส้นเลือดในสมองแตก" เรารู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปเลยค่ะ ก๋งดูอารมณ์ร้อนมาก จากที่ขี้หงุดหงิดอยู่แล้ว ก๋งก็มาหงุดหงิดเราอีกค่ะแบบด่าเลย "กู sus E คwาย  ไอ่ชิwหาย" แต่คำยอดฮิตที่เราโดนบ่อยคือ "eบ้า" เรากลัวมากค่ะ เรานอนแยกห้องกับก๋งนะคะ เรากลัวเวลาก๋งขึ้นห้องจะนอน ก๋งชอบทุบประตูเราค่ะ แบบทุบเพื่ออะไรไม่รู้ ทุบ3ครั้งเหมือนระบายอะไร มันทำให้ทุกคืนเวลาก๋งขึ้นบ้าน เราจะเอามือปิดหูตลอด แล้วก้ชอบมีปัญหาเรื่องเข้าห้องน้ำอีกค่ะ(โครตจะpyo.) เราโดนว่าเพราะเข้าห้องน้ำนาน? 5นาทีเราก็โดนก๋งตะโกนด่าจากชั่นล่างแล้วค่ะ แต่ถ้าแม่อยู่ก๋งจะไม่ด่าหรืออะไรเราเลยค่ะ(เพื่อ) แต่มีครั้งหนึ่งที่เราเข้าห้องน้ำ แต่แม่อยู่บ้าน(ในห้อง) ก๋งเราโย่นถังน้ำเปล่าๆ ขึ้นมาชั้น2 กระแทกกับประตูห้องน้ำเราดังมาก เหมือนจะอยากด่าเราแต่แม่อยู่ เราไม่รู้ว่าเพราะก๋งผ่าตัดหรอ ถึงเปนแบบนี้ เรากลัวมากเวลาเดินไปข้างล่างเราไม่คุยกันเลย บอกให้กลับกรุงเทพฯก็ไม่กลับ หนูอยู่ในห้องตลอดไม่กล้าออกจากห้องเลย หนูอยากออกไปวิ่งเล่นแทบตายก็ไม่กล้าออกเพราะไม่อยากลงไปข้างล่างแล้วเจอก๋ง แค่ก๋งเห็นหน้าหนู ก็ทะเลาะกันแล้ว หนูจะทำยังไงดีคะ 77นี่วัยทองมั่ย ปรึกษาแม่แล้วแม่ก็บอกให้ปล่อยๆไป แต่สำหรับหนูไม่ไหวร้องไห้ทุกครั้ง....