คือเราอยากระบายปัญหาชีวิตที่เจอมามากเราเราเล่มันมาให่หมดแต่เล่าเท่สไหร่ก็ไม่ทีใครเข้าใจเราหรือกเรื่องนี้เรารู้ทุกคนไม่ได้เข้าใจเราไปซะทุกเรื่องแต่การที่ให้กำลังใจคือสอ่งที่สำคัญเมื่อคนที่เค้ามีปัญหาแบ้วต้องการกำลังใจคพปรึกษาเราเคยพ฿ดกับคนครอบครัวไปหลายครั้งไม่มีใครฟังเร่เลยหาว่าเราเพ้อเจ้อบ้าง บ้าบ้าง ที่บ้านเราชอบมช้แต่ความรุนแรงใช้แต่อารมณ์เร่เบยไม่มีคนให้ปรึกษาเพื่นก็ไม่ฟังหรอกเวลามีปัญหาถึงพูดแต่ก็ไม่ได้ให้อะไรเลยมีคนบูลลี่ที่บ้สนเราก็ว่าบูลลี่เราซำ้เติมอีก เราเกิดออกมาเป็นคนผิวสี คนที่บ้านบุลลี่เราว่าดำว่าซ้ำเติมดำแบบนี้ไงคนเลยรังเกลียด เรานี่ฮะเลยเกี่ยวไรคนดำผิดไรคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้จะให้เอายังไงนี่มันตัวเราเราภูมิใจกับที่เราเป็นเเบบนี้แล้วคนอื่นมันมีปัญหาอะไรกับเราก่อนนี่ตัวเราไม่พอใจไรงง ครูที่รร.ก็รัวเกลียดอีกโอ๊ยย เราไม่ไหวแล้วค่ะเหนื่อยมากปัญหาชีวิตมีทุกวัน ทั้งโดนคนในครอบครัวทำร้ายจนเป็นแผลเป็นรอยเพียบโดนกระชากผม โดนแช่งว่าให้เราตาย เราเ โดนทาหมดแล้วค่ะ แแต่เราสามารถเล่าให้ใครฟังได้เลยเล่าไปก็หาว่าเราออทิสติก คืองงมันเกี่ยวไรก่อนบ้าป่าวนี่ ถ้าเราเลือกได้จะเลือกแม่พ่อและญ่ติที่ดีกว่านี้ พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เรายังทารก เราเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ อม่เราท่องวัยเรียน เราเกิดมาเกือบตายแล้วค่ะ คอเราเกือบจิตด้วย ดีมีคนช่วยทัน เราเคยโดนเก้าอีตกใส่หัวเป็นเก้าอีกปูนสลบเลยค่ะ มึนตึบ แล้วพอเราสลบบังมาทุบเราซ้ำอีกจะบ้ากับคนบ้านนี้เราเหนื่อยจริงไปค่ะ ขอคำปรึกษาได้มั้ยคะ ไม่ไหวแล้วค่ะ