คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆพ่อแม่เราทำอาชีพค้าขาย เขาให้เราไปช่วยงานอยู่ตลอด ตอนนั้นเรามีน้องอยู่คนนึงเราก็เห็นน้องไปเล่นนู้นนี้ เราก็เลยคิดว่าทำไมเราต้องทำงานแต่น้องเราไม่ต้องทำ แต่เราก็ได้แต่คิดแล้วทำไป มีอยู่วันหนึ่งเราน่าจะเล่นเกมอยู่มั้ง เขามาเรียกไปทำงานเราเลยหงุดหงิดแล้วบอกว่ารอแปปนึง แต่เขาก็ไม่ฟังแล้วให้เราไปช่วย ตอนนั้นเรากำลังเดินไปช่วยแต่เราอุทานออกมาว่าโถ่เอย แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อนะ ในตอนที่เราหันหลังเดินไปทำงาน เขาเข้ามาข้างหลังแล้วตบหัวอย่างเเรงจนเราเซล้มไป แล้วก็ไปเอาไม้มาตีซ้ำ เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง คนอื่นที่เป็นญาติๆกันเขาก็บอกมานะว่าตีหัวมันไม่ดี แต่เขาก็ไม่เคยฟังใคร เวลาเขาไม่พอใจอะไรก็จะด่าด้วยคำที่รุนแรง เสียงดัง ถ้าเถียงก็จะมาตบหัว เราเลยกลายเป็นปมในใจที่ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆได้แต่เก็บไว้ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวจะโดนทำร้าย แต่ตอนนี้เราดีขึ้นมากแล้ว ถึงจะอยู่ด้วยกันกับเขาแต่เราไม่ค่อยได้พูดคุยกับเขาแล้ว จริงๆเรื่องของเราอาจจะไม่ได้รุนแรงมากแต่มันมีผลต่อจิตใจและบุคลิกเรามาก เรารู้เราเปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้หรอก เราเลยพยายามเปลี่ยนตัวเองเวลาอยู่ในบ้าน ไม่ไปทำอะไรให้เขาโกรธ บางทีก็อึดอัดเวลาอยู่ในบ้าน จนอยากออกไปนอกบ้านอยู่บ่อยๆท้ายที่สุดแล้ว ใครที่เจอเรื่องร้ายๆเจอเรื่องไม่ดีขอให้ผ่านไปได้นะครับ ผมแค่ขอพื่นที่ระบายนิดหน่อย ไม่ว่ากันนะครับ ขอบคุณครับ