เราเกิดมามีฝาแฝดคนส่วนใหญ่ที่เราสนิทด้วยเค้าจะชอบบอกว่าอิจฉาเราที่เรามีแฝดค่อยช่วยเหลือกันตลอดอย่างนู้นอย่างนี้

แต่ตัวเราเองกลับคิดว่าการไม่มีแฝดมันดีกว่า สมัยเด็กเรารู้สึกว่าพ่อเราให้ความสำคัญกับอีกคนมากกว่ามาตลอด ถึงแม้เรื่องมันจะเล็กน้อยๆและถึงแม้เราจะยังมีแม่อยู่ด้วย แต่มันเป็นแผลในใจเรามาตลอดหบายปีจนตอนนี้ก็จำไม่เคยลืม มันเลยทำให้เราเริ่มห่างเหินจากครอบครัวเรื่อยมา พอเราโตพอจะรู้เรื่องรู้ราวเราก็เริ่มคิดว่าทำไมเราต้องเกิดมามีแฝดและแฝดเราก็ไม่อยากมีแฝดหรอก ตั้งแต่ประถมถึงมัธยมเราจะมีกลุ่มเพื่อน3-4คน และเรามักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินเสมอถึงแม้จะมีกันตั้ง4คนแต่เรากลับเป็นคนถูกทิ้งตลอด เพราะเราเป็นคนชวนคุยไม่เก่ง ต่างจากแฝดเราที่ชวนคุยเก่งมาก เพื่อนที่เคยสนิทกับเราก็เริ่มหายไป แล้วไปสนิทกับแฝดเราแทน แถมยังชอบเรียกเราด้วยชื่ออีกคนอีกเหมือนไม่เคยจะจำชื่อเราได้เลย

แต่ทุกครั้งที่เขาพูดชื่อเราผิดเราจะน้อยใจมากแต่เราก็ไม่เคยแสดงออกเลย เพราะเราไม่อยากดูงี่เง่า ยิ่งตอนจะจีบใครนี่ยิ่งหนัก เพราะบางทีเราก็ดั๊นนนน ไปชอบคนเดียวกันอีก และแถมยังชอบผญ.เหมือนกันอีก

แล้วเราก็เคยมีแฟนคนนึงเราคบกันได้เกือบปีแต่เราพึ่งมารู้ว่าเค้าเคยชอบแฝดเรา แต่แฝดเรากำลับคบกับเพื่อนแฟนเรา เขาเลยจีบเราแทน(ตอนนี้เราเลิกกันได้2ปีแล้ว*แฟนเราคนนี้เป็นผช.*

(ﾉﾟ∀ﾟ)ﾉ)

สุดท้ายนี้นะคะ ใครที่อยากจะมีลูกแฝดต้องพยายามให้ความรักกับเขาเท่าๆกันไม่ว่ามันจะเล็กๆน้อยๆก็เถอะ การมีแฝดมันก็มีข้อเสียอีกเยอะจะเก็บเงินทีก็ต้องแบ่งกันอีก(ーー;) แล้วเราก็ไม่อยากให้คนอื่นแนะนำให้เรากอดกันด้วย(;-Д-) ตอนนี้เราก็เพื่อนน้อยเหมือนเดิมแหละแฮะๆจริงๆเราเปลี่ยนทุกอย่างแต่ก็ดีขึ้นนิดนึง แต่ถึงอย่างงั้นเราก็มีเพื่อนที่รู้ใจเราที่สุดอยู่1คนอิอิ สุขภาพจิตเราดีขึ้นมากเพราะตัวเราเองแต่ก็แย่ลงบางครั้งเพราะเรื่องเพื่อนกับเรื่องความรักนี่แหละ แล้วเราก็อยากรู้ด้วยว่าแฝดคู่อื่นเป็นไงจะเป็นเหมือนเรารึเปล่า(^-^;