ผมไม่รู้ว่าใครเป็นบ้างนะครับเเต่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ที่ผ่านๆมาผมนั่งนึกนั่งคิดมาตลอดว่าทำไมผมเนี่ยมาถึงจุดนี้จุดที่ตัวผมเหนื่อยมากโครตจะเหนื่อยเลยก็เลยได้รู้ว่าตัวผมเนี่ยใจดีเกินไปสงสารคนอื่นมากเกินไปปฏิเสธคนไม่เป็นบังเบิญคนรอบตัวผมนั้นเขามองผมเหมือนเป็นเครื่องจักรที่ไม่มีวันเหนื่อยเเค่เห็นผมก็ชวนทำงานตลอด
ทำงานผมไม่เกี่ยงหรอกเเต่ผมช่วยงานที่บ้านก็เหนื่อยจะเเย่อยู่เเล้ว
เเทบไม่ได้พักหายใจเเต่ก็เเปลกที่ผม
ไม่เคยปฏิเสธทุกครั้งที่ไปทั้งที่ในใจลึกๆคืออยากพักไม่อยากไปเเล้ว
ผมเหนื่อยมากๆ มันก็ยิ่งเปลกไปอีกทั้งที่อยากทำหน้าบูดบึ้งทำหน้าไม่พอใจเเต่กลับเเสดงสีหน้ายิ้มเเย้มออกมา
ผมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองดูเป็นปกติ สามารถรับฟังปัญหาคนอื่นพร้อมให้คำปรึกษาหรือบางครั้งก็เเค่รับฟังซึ้งทุกอย่างที่ผมได้กล่าวไปนั้นผมก็ได้พูดคุยกับพวกผู้ใหญ่ว่าผมเหนื่อยน้ะผมไหวเเค่นี้น่ะบลาๆๆเเต่สิ่งที่พวกเขาตอบกลับมา ลูกผู้ชายต้องอดทนหน่อยสิมันจะเหนื่อยสักเท่าไรกัน เป็นคำตอบที่มันทำให้ผมนอกจากตอบกลับอะไรไม่ได้เเล้วมันยิ่งบั่นทอนจิตใจผมอีกทุกๆความรู้สึกมัน
ไม่สามารถอธิบายได้เลยนอกจากเหนื่อยมากๆเหนื่อยกายเหนื่อยใจขอบคุณสำหรับคนที่อ่านด้วยนะคับหากงงก็ขออภัยด้วยคับตัวผมเหนื่อยเกินไปตามความคิดตัวเองไม่ทัน