เหนื่อยจังเลยค่ะ เหนื่อยจนไม่อยากอยู่เเล้ว ทำยังไงดีคะ เราอยากเอาความคิดบ้าๆนี้ออกจากหัว เราไม่อยากคิดเเบบนี้เลย เราไม่อยากโทษตัวเอง เรามีอาการย้ำคิดย้ำทำ,มือสั่น,ทำร้ายตัวเอง มันทำให้เราทรมานมากๆ ภาพมันอยู่ในหัวซ้ำๆตอนนี้ป๊าเราเหมือนจะไปมีครอบครัวไหม่ ปกติป๊าจะกลับมานอนที่บ้าน เเต่เหมือนเค้าจะย้ายออกไปเสื้อผ้าของเค้าที่บ้านน้อยมากๆ เเม่เราก็อยู่อีกบ้าน ตอนนี้เเม่กับป๊าเลิกกันเเล้วค่ะ เราไม่ไช่คนที่เข้มเเข็งขนาดนั้น "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"เราปลอบตัวเองซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
ตอนนี้เหมือนมันเเย่ลงอีกเลยค่ะ เราเเทบจะฮีลตัวเองไม่ได้เลย เรานี่มันตัวปัญหาจิงๆ เราทั้งด่าทั้งว่าเเล้วก็โทษตัวเอง มันจะอะไรกันนักกันหนา เกลียดตัวเองจนจะบ้าอยู่เเล้ว เราจะทำยังไงดีคะ เราพยายามเเล้วพยายามให้กำลังใจ พยายามเเล้วจิงๆ มันเหนื่อย เหนื่อยจนไม่อยากอยู่เเล้ว เราจะทำยังไงดีเรามโนภาพต่างๆตอนงานศพ เราเคยมาเฝ้าย่าที่โรงพยาบาลชั้น6มันจะมีดาดฟ้า มีเเวบนึงในหัวที่เราจะกระโดดเเต่ดีที่เราพอตั้งสติได้ เหนื่อยจังเลยค่ะ เราอายุเเค่นี้เองคนอื่นเหนื่อยกว่าเราตั้งเยอะเเยะ ทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้ เกลียดตัวเองจะเเย่อยู่เเล้ว