เราอยากออกจากงาน อยาก หนีไปใช้ขีวิต แบบที่คนอื้นทำได้......แต่เราไม่รู้ว่าจะทำได้รึป่าวแบบคนอื้นทำ

บอกตรงๆเลยเราเป็นคนที่ไม่ชิบเข้า สังคมสุดๆ เพราะกลัว ว่าจะไปทำร้ายจิตใจคนอื้นหรือไปทำให้เขาเกลียดเพิ่หรือแย้สุดๆคือ โดนเกลียดและเมิน ไปเลย อย่างที่ทำงานเรา.  แม้ภายนอกคนจะดูทำดี ดู เอ็นดู...แต่เรามองออกว่าเขารำคาญเรา ไม่อยากยุ่ง. มันเป็นเรื่องตลกร้ายที่ เราก็ทำได้แค่ ครับ กับยิ้มแห้งๆไป
แต่ไอการใส่หน้ากากยิ้มตลอดมันก็ เจ็บสุดๆ. แต่เรายอมทำยอมทน เพราะเพื่อปค่จะได้เงินมาซื้อของที่ชอบ แม้จะต้องอดข้าว ก็ตาม มันหน้า เศร้านะ ที่เราไม่ได้เป็นเด็กที่ฉลาด เหมือนคนอื้น ไม่ได้เด่งเหมือนพวกรุนน้องหรือเด็กยุคใหม่

  เราเรียกได้เลยว่าเป็นเด็ก เจน z ที่ ขาดคุณสมบัติของคนยุคใหม่ สุดๆ และเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าแม้ง ไม่ควรเกิดมา เลย เหมือนเกิดมาเป็น ภาระ ยังไงไม่รู้    และเป็นคนที่เหมือน มีคำสาป ที่ทำให้ ไม่ สมหวังติดตัว   เพราะทำอะไรก็ไม่เคย สมหวัง ว่างแผ่น. อนาคต.  ใว้หลายๆแบบ  เพื่อ แผนหนึ่ง ไม่รอด แผนสองแผนสามอาจจะได้ สุดท้าย....พังหมดทุกแผน....

และเราก็เป็นโรคซึม เศร้า บวกกัล โรค ทางจิตสมับเด็กที่เริ่มกลับมา รวมถึง สมาธิสั่น. ที่ทำให้ทำอะไรก็ช้าไม่ถูกใจคนอื้น

 ก่อจะได้งานนี้ เราไม่เคยขาดหวังอะไริยู่แล้ว ตอนั้น เราคิดแค่ว่าท่าไม่ได้ก็ค่อยไป หาต้นไม้ใหญ่ๆแข็งแรงแล้ว ปก็บายๆโลก แต่พอได้งานทำ ตอนแรกๆมันก็มีไฟ อยู่หรอก และคิดว่างแผน อนาคต เก็บเงินบลาๆ แต่พอทำจริงๆ. อนาคตมันก็แค่ เรื่อง มโน ทุกวนั้นนี้ แค่คิดจะไปทำงานมันก็ไม่อยากทำแล้ว. แล้วยิ่งเจ็บมาก เมื่อเห็นคนที่  ออนไลน์ แต่งตัวสวยๆ. ได้ไปเที่ยวมะเล มีเงิน ้ยอะแยะ คยพวกนี้ไปหาเงินมาจากไหนกัน. ของเราแค่ทำงานก็แถบไม่มีเวลา ดูแลตัวเองจน ร่างกาย พังเละเทะ มือ กับแขนก็ไม่ใช้สีเดียวกันแล้วเพราะไม่มีเงินซื้อถุงมือ  เพราะกลัวเดียวจะไม่มีเงินกินข้าว เติมน้ำมัน ของที่อยากได้ก็ต้องพับเก็บ ไปก่อน ข้าวต้องมาก่อน
....อยากทำงานได้เยอะ ลองศึกษา หาความรู้เพิ่ม และเริ่มทำ แต่มันก็ อยากและมันอยากสำหรับคนที่ไม่ได้ ฉลาด แบบเรา. มันดูอยากไปหมด. เห็ยคนยุคเจน เดียวกันเปลี่ยนงานเป็นว่าเล่น ก็ไม่เห็นทุกร้อนอะไรเลยทำไมพวกเขาถึงกล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ ก็ไม่รู้