เราเป็นเด็กอายุ13 ที่ใช้ชีวิตเเบบอย่างเบื่อหน่าย ( เเต่มะนก้คงเพราะเราทําตัวเอง ) เพราะอะไรนะหรือ?
เราเปนคนที่ความกล้าเเสดงออกมาก ในตอนเด็ก ชอบคอย ชอบตั้งคำถาม หาความสามารถตัวเองเสมอ อยากเปนนู่นนั่น เราเปนลูกคนเดียว พ่อเเม่เราไม่รวยเเต่พอมี ( เเเต่ก่อน ) พ่อเเม่มีเวลาไห้ตลอด คอยสอนหนังสือ เเละบ้าน+รร.เปน safezoneที่เดียวของเรา
เเต่พอเราโตขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเปนหลังมือ ตั้งเเต่เราจําความได้ เเต่อนุบาล3 เราถูกทุกคนบูลลี่ว่าไปปากหนาหน้าทอม หลายคนก้คนจะงงว่ามันคืออะไรนะ555 เราเปนคนที่หน้าตาเเปลก ตาเราตี่มาก จนมองเเทบเหมือนหยีตา (ตั้งเเต่เด็ก) ปากล่างหนา ( มากก ) เเต่ปากบนบางจนไม่สมรูป จมูกบานออก มีหนวด เเละขนตามๆตัวมากกว่าปกติ ทั้งๆที่เรายังเด็ก น่าจะเปนเพราะฮอร์โมนเพศชายเยอะ หน้าอกเราก้เเบน ก้เลยเเปลกๆ นั่นมันจะไม่ใช่ปัญหาถ้าคนไม่บูลลี่เราทั่วทุกที่ เดืนไปไหนก้มีเเต่เรื่อง เเต่ที่เเย่ที่สุดคือเราต้อบทนฟังคําว่าง หน้าตาน่าเกลียดในที่ที่หนีไปไหนไม่ได้คือ "บ้าน" เอาง่ายๆบ้านเราไม่เหมือนเดิม พ่อเเม่ตกงาน เงินต้องกู้หนี้ยืมสิน เเต่มีขอบที่เคยซื้อมาเยอะตอนมีเงิน ก้ไม่ค่อยขาดเหลืออะไรนัก พ่อเราต้องไปทํางานต่างจังหวัด เดือนนึงเเทบไม่กลับ พอกละบมาก้ไม่มีเวลาไห้ เเม่เราอยู่บ้านทั้งวันเพราะตกงาน เเต่ก้เอางานมาทําจนไม่มีเวลาไห้เรา พ่อเเม่เราเอาเราออกมาเรียนบ้านเรียน หรือ homeschool คือพ่อเมเ่ต้องเปนคนจัดการเรียนการสอนน่ะ เเต่เเม่พ่อไม่มีเวลาไห้รเาสักนิด ปล่อยไห้เราเรียนออนไลน์ตั้งเเต่เด็ก ชีวิตเราอาจไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองมาก เเต่ด้วยความที่เราเปนคนเเบบเรียนเก่ง มีไหวพริบ คนในตระกูลก้คาดหวังไห้เราเป็นนอย่างงั้นต่อไป เมื่อเราทําไรไม่ดี เขาจะเอามาเปรียบเทียบไม่มีหยุด เราก้เเอบน้อยใจน้อยๆ น่าเสียดายที่ชีวิตเรายังลําบากไม่พอ เราเป็นโรคชนิดนึงที่มไ่มีทางรักษา พอยากมาก 1ใน100000 ไม่มีชื่อในการเเพทย์ คือเรากินอะไรไม่ได้ นอกจากข้าวหรือผักธรรมดาที่กินทุกๆวันไม่มีเปลี่ยนมา 13ปี ตอนนี้ก้ยังไม่เปลี่ยน เเละคงเปนตลอดชีวิต นอกจากจะเข้าสังคมไม่ได้ เเล้วมันก้ไม่มีรสชาติอะไรเเม้เเต่เครื่องปรุง คนมักตั้งคําถามกับเรื่องเราตลอด จนเราอึดอัด และไม่อยากบอกใคร , พอคนในบ้านบูลลี่เรามากๆ ความดล้าเเสดงออกเราก้หาย กลายเปนไม่ร้องไห้ เงียบๆ เราพยายามไม่อ่อนเเอไห้มาก ทั้งที่ๆเราอ่อนไหวง่าย เพราะคนในบ้านจะหัวเราะเราตลอด เราไม่รู้ว่าทําไมพ่อเเม่ตระกุลเราถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้ !! นอกจากนี้ พ่อเเม่เราอยากไห้เราฉลาดมาก ให้รเาเรียนหลักสูตรเเทบม.ปลาย ทั้งที่เรายังไม่ทันขึ้นม.1 ( เราเรียนช้าด้วยปห.สุขภาพ ) ไม่ไห้เล่นเกมดูหนัง++ เราเบื่อมาก เพื่อนเราก้ไม่มีเราเลยไม่อยากเข้าสังคม เราไม่รู้จะพูดกับใคร เราเคยต้องคุยพับจิตยเเพทย์ เเต่พอเราคุย หลังคุยจบ พ่อเเม่ก่จะบอกว่าเราทํานองเเบบ สำออยง่าย เราเกลียดคําดูถูกของคนในสายเลือดเเท้ ความเสียใจ ความโกรธ เริ่มกลายเปนความเเค้นอย่างเก็บกดโดยที่เรายังรู้ตัว , เเต่ก่อนเราเปนคยชอบเช้ค ชอบร้องเพลง เเต่ตายานชอบขําเราตลอด หาว่า เเรดเเต่เด็ก หาว่าเรากระเเดะ เราจึงเลิกทํา เเละไม่หาความสามารถตัวเองอีก สุดท้ายเราก้รู้ว่าทุกคําพูดของพ่อเเม่ญาติในเชิงดุถุกมันไม่มีผลอะไรต่อรเา เเต่เราเหนื่อยมากกับการเกบทุกยอ่าง การใช้ชีวิตตามกรอบ ตามระบบของพ่อเเม่เหมือนทาสรับใช้ เพื่อเปนหน้าเปนตาให้สกุล ทุกคนบูลลี่ฐานะหน้าตาครอบครัวเรา มิหนำซ้ำ พ่อเเม่ยังทําร้ายเราในลาวครั้งด้วยอารมณ์เเม้จะไม่เจ็บ เเต่บ่อยครั้งๆเราเริ่มมีเเผลทั้งกาย และ ในใจ เรารับไม่ได้กับคําพูดเเละการกระทำเหล่านั้น เราเปนคนชอบพูดฮีลใจคนอื่น ไห้กําลังใจ เเละพยายามสร้างรอยยิ้มให้คนนอกเเละในบ้ทน เเต่สิ่งที่เราทําไป หากเราเอามาใช้กับตัวเองคงไม่เปนเเบบนี้ เเต่เรากลับทําไม่ได้ #ถ้าเราเปนเเบบนี้ต่อไป มันจะดีหรือ?? (คําไหนพิมผิด ขออภัยนะคะ เรารีบมากถ้าเเม่เราเหน เราก้คงเเย่… )
ชีวิตดูไม่มีค่า ไม่มีอะไรสุข มีเเต่คนบูลลี่ ไม่อยากมีสังคม
เราเปนคนที่ความกล้าเเสดงออกมาก ในตอนเด็ก ชอบคอย ชอบตั้งคำถาม หาความสามารถตัวเองเสมอ อยากเปนนู่นนั่น เราเปนลูกคนเดียว พ่อเเม่เราไม่รวยเเต่พอมี ( เเเต่ก่อน ) พ่อเเม่มีเวลาไห้ตลอด คอยสอนหนังสือ เเละบ้าน+รร.เปน safezoneที่เดียวของเรา
เเต่พอเราโตขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเปนหลังมือ ตั้งเเต่เราจําความได้ เเต่อนุบาล3 เราถูกทุกคนบูลลี่ว่าไปปากหนาหน้าทอม หลายคนก้คนจะงงว่ามันคืออะไรนะ555 เราเปนคนที่หน้าตาเเปลก ตาเราตี่มาก จนมองเเทบเหมือนหยีตา (ตั้งเเต่เด็ก) ปากล่างหนา ( มากก ) เเต่ปากบนบางจนไม่สมรูป จมูกบานออก มีหนวด เเละขนตามๆตัวมากกว่าปกติ ทั้งๆที่เรายังเด็ก น่าจะเปนเพราะฮอร์โมนเพศชายเยอะ หน้าอกเราก้เเบน ก้เลยเเปลกๆ นั่นมันจะไม่ใช่ปัญหาถ้าคนไม่บูลลี่เราทั่วทุกที่ เดืนไปไหนก้มีเเต่เรื่อง เเต่ที่เเย่ที่สุดคือเราต้อบทนฟังคําว่าง หน้าตาน่าเกลียดในที่ที่หนีไปไหนไม่ได้คือ "บ้าน" เอาง่ายๆบ้านเราไม่เหมือนเดิม พ่อเเม่ตกงาน เงินต้องกู้หนี้ยืมสิน เเต่มีขอบที่เคยซื้อมาเยอะตอนมีเงิน ก้ไม่ค่อยขาดเหลืออะไรนัก พ่อเราต้องไปทํางานต่างจังหวัด เดือนนึงเเทบไม่กลับ พอกละบมาก้ไม่มีเวลาไห้ เเม่เราอยู่บ้านทั้งวันเพราะตกงาน เเต่ก้เอางานมาทําจนไม่มีเวลาไห้เรา พ่อเเม่เราเอาเราออกมาเรียนบ้านเรียน หรือ homeschool คือพ่อเมเ่ต้องเปนคนจัดการเรียนการสอนน่ะ เเต่เเม่พ่อไม่มีเวลาไห้รเาสักนิด ปล่อยไห้เราเรียนออนไลน์ตั้งเเต่เด็ก ชีวิตเราอาจไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองมาก เเต่ด้วยความที่เราเปนคนเเบบเรียนเก่ง มีไหวพริบ คนในตระกูลก้คาดหวังไห้เราเป็นนอย่างงั้นต่อไป เมื่อเราทําไรไม่ดี เขาจะเอามาเปรียบเทียบไม่มีหยุด เราก้เเอบน้อยใจน้อยๆ น่าเสียดายที่ชีวิตเรายังลําบากไม่พอ เราเป็นโรคชนิดนึงที่มไ่มีทางรักษา พอยากมาก 1ใน100000 ไม่มีชื่อในการเเพทย์ คือเรากินอะไรไม่ได้ นอกจากข้าวหรือผักธรรมดาที่กินทุกๆวันไม่มีเปลี่ยนมา 13ปี ตอนนี้ก้ยังไม่เปลี่ยน เเละคงเปนตลอดชีวิต นอกจากจะเข้าสังคมไม่ได้ เเล้วมันก้ไม่มีรสชาติอะไรเเม้เเต่เครื่องปรุง คนมักตั้งคําถามกับเรื่องเราตลอด จนเราอึดอัด และไม่อยากบอกใคร , พอคนในบ้านบูลลี่เรามากๆ ความดล้าเเสดงออกเราก้หาย กลายเปนไม่ร้องไห้ เงียบๆ เราพยายามไม่อ่อนเเอไห้มาก ทั้งที่ๆเราอ่อนไหวง่าย เพราะคนในบ้านจะหัวเราะเราตลอด เราไม่รู้ว่าทําไมพ่อเเม่ตระกุลเราถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้ !! นอกจากนี้ พ่อเเม่เราอยากไห้เราฉลาดมาก ให้รเาเรียนหลักสูตรเเทบม.ปลาย ทั้งที่เรายังไม่ทันขึ้นม.1 ( เราเรียนช้าด้วยปห.สุขภาพ ) ไม่ไห้เล่นเกมดูหนัง++ เราเบื่อมาก เพื่อนเราก้ไม่มีเราเลยไม่อยากเข้าสังคม เราไม่รู้จะพูดกับใคร เราเคยต้องคุยพับจิตยเเพทย์ เเต่พอเราคุย หลังคุยจบ พ่อเเม่ก่จะบอกว่าเราทํานองเเบบ สำออยง่าย เราเกลียดคําดูถูกของคนในสายเลือดเเท้ ความเสียใจ ความโกรธ เริ่มกลายเปนความเเค้นอย่างเก็บกดโดยที่เรายังรู้ตัว , เเต่ก่อนเราเปนคยชอบเช้ค ชอบร้องเพลง เเต่ตายานชอบขําเราตลอด หาว่า เเรดเเต่เด็ก หาว่าเรากระเเดะ เราจึงเลิกทํา เเละไม่หาความสามารถตัวเองอีก สุดท้ายเราก้รู้ว่าทุกคําพูดของพ่อเเม่ญาติในเชิงดุถุกมันไม่มีผลอะไรต่อรเา เเต่เราเหนื่อยมากกับการเกบทุกยอ่าง การใช้ชีวิตตามกรอบ ตามระบบของพ่อเเม่เหมือนทาสรับใช้ เพื่อเปนหน้าเปนตาให้สกุล ทุกคนบูลลี่ฐานะหน้าตาครอบครัวเรา มิหนำซ้ำ พ่อเเม่ยังทําร้ายเราในลาวครั้งด้วยอารมณ์เเม้จะไม่เจ็บ เเต่บ่อยครั้งๆเราเริ่มมีเเผลทั้งกาย และ ในใจ เรารับไม่ได้กับคําพูดเเละการกระทำเหล่านั้น เราเปนคนชอบพูดฮีลใจคนอื่น ไห้กําลังใจ เเละพยายามสร้างรอยยิ้มให้คนนอกเเละในบ้ทน เเต่สิ่งที่เราทําไป หากเราเอามาใช้กับตัวเองคงไม่เปนเเบบนี้ เเต่เรากลับทําไม่ได้ #ถ้าเราเปนเเบบนี้ต่อไป มันจะดีหรือ?? (คําไหนพิมผิด ขออภัยนะคะ เรารีบมากถ้าเเม่เราเหน เราก้คงเเย่… )