เกิ่นก่อนคือเราอายุ18ปี เราอยู่กับปู่ย่าอาและน้องชาย เรื่องมันเริ่มเมื่อตอน5-6เดือนที่แล้ว เมียของอาเราอาศัยอยู่กับอา วันนึงเมียอามีหนี้นอกระบบมากมายแต่ไม่มีใครรู้เลยสักคนแม้กระทั่งอาเรา วันนึงมีรถกระบะเขามาเก็บหนี้รายวันค่ะ จนทุกคนรู้หมดว่ามีหนี้เกือบแสน ย่าเราควักเงินโปะหนี้ให้ไป3หมื่น ทึกคนพร้อมช่วยเหบือมากตอนนั้น เฒ่าแก่ของอาก็ช่วยโปะจนไม่มีหนี้ ย่าเราถามว่าหมดแน่ใช่มั้ย อีนั่นมันตอบว่าหมดแล้วแม่ แต่มันเอามาเพิ่มค่ะแต่ก็ไม่มีใครรู้อีก รู้ตัวอีกทีหนี้ปาไป3แสนกว่าย่าเราเตรียดอาเราเครียดกันหมด ไล่ให้อีนั่นไปหาเงินใช้หนี้แต่มันก็ไปมีผัวใหม่เฉยเลย   เข้าเรื่องเลย อาเราตรอมใจค่ะแต่ตรอมนานมาก บ้านอาเราอยู่ติดกันกับบ้านเราย่าเป็นคนเอาเงินมาสร้างให้  ทีนี้ย่าเราก็รู้ว่าอาตรอมใจซักผ้าให้ล้างจานให้ เราก็นึกว่าคงทำแค่แรกๆแหละ แต่มันไม่ใช่ค่ะ ย่าซักให้ยันกกน. ซักเสื้อโรงงานให้ กินข้าวเหลือไว้ก็ไม่เททิ้งให้หมด ปล่อยไว้จนเน่าเฟะย่ามาเจออีกทีหนอนขึ้นเต็ม ทีนี้เริ่มหนักขึ้นลามยันเรา ทำไหนทิ้งนั่น ทิ้งให้เราเก็บ น้ำกินไว้ก็ไม่กรอก กินกับข้าวก็ไม่ใข้ช้อนกลางเศษข้าวเต็มช้อน กินข้าวเหลือไว้ก็ไม่สาดทิ้ง  เราทำงานมาเหนื่อยเราก็ต้องทำให้เขาอีก เราเห็นแก่ย่าเรา  เราเลยทำให้แต่ไม่ซักผ้าให้นะคะ ทีนี้นานๆไปเริ่มที่จะไม่ไปทำงาน วันนั้นเราผัดข้าวผัดกินแค่ของเราค่ะ อามาเห็นข้าวผัด เขาพูดขึ้นว่า แหม่ผัดกินทำกินคนเดียวเลยเนาะ เราก็พูดไปว่าแล้วจะรู้มั้ยว่าจะกิน ตอนเราผัดเขาไม่ได้ยินเสียงเลยหรอทั้งที่บ้านก็ติดกัน ไม่จบแค่นี้นะคะ กินขนมก็ทิ้งซองเอาไว้ เราพูดกับย่าว่าทำให้จนเคยตัวถ้าไม่มีย่าบ้านไม่เน่าเลยรึ ย่ากลับตะหวาดใส่เรา ว่าเรา ว่าเป็นผญ.ถ้าไม่ทำจะให้ใครทำ เราก็เลยพูดว่าหนูไม่เก็บนะใครจะกินก็เก็บหนูไม่ได้กิน เลยอยากจะถามว่าคนเรามันตรอมใจจนเดือดร้อนคนอื่นได้ถึงขนาดนั้นเลยหรอคะหรือเขาขี้เกียจ มีวิธีรับมือยังไงดี