เราเป็นคนนึงที่ไม่ได้เป็นเด็กดีเด็กเลวแต่เราพยายามเพื่อพ่อแม่มาตลอด เราโดนใช้ใช้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่เค้าจะใช้ได้ เราทำผิดเค้ากลับตีกลับด่าเรา เรารู้สึกกรุไม่มีความหมายเลยหรอว่ะ เคยเห็นกรุอยู่ในสายตาไหม เคยถามไหมว่าเหนื่อยไหมลูก วันนี้เป็นไง แต่เค้ากลับสั่งทำงานบ้านด่าไม่ให้ไปเที่ยวกับคนในครอบครัว บางที่คนเรามันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันถึงขั้นกรีดกันไม่ให้ไปไหน ไม่ให้เล่นโทรศัพท์มากเกินไป เช็คโทรศัพท์ เช็คของที่สั่ง เช็คสมุดไดอารี่ทั้งๆที่มันเป็นของส่วนตัวของเรา มันทำให้เราเริ่มสร้างกำแพงที่เรียกว่าโลกส่วนตัวขึ้นมา มันทำให้เราไม่ไว้ใจใคร เรารู้เเค่ว่ามันดีนะที่เรายังมีความอดทนอยู่ยังมีความกตัญญูรู้คุณไม่งั้นเราคงระเบิดอารมณ์ของเราออกมา เราอยากบอกกับตัวเองว่าขอบคุณที่พยายามเพื่อเค้าแต่เค้ากลับไม่เคยเห็นค่ามันทำให้เรารู้ว่าเราต้องพยายามเพื่อตัวเราเองอย่าไปทำเพื่อคนอื่นเยอะ