สวัสดีครับผมชื่อเล่นเชื่อเวียร์ อยากจะมาแชร์ มรสุมชีวิตที่โดนโถมกระหน่ำมาตั้งแต่จำความใด้ ขอแนะนำตัวนะครับ ปัจจุบันอายุ16เรียนม.4
เข้าเรื่องนะครับ.ผมลูกคนโต ที่โดนเลี้ยงมาแบบทุกข์ยากเพราะช่วงตอนนั่นแม่แกอยากไปทำงานแกก็ไปคุยกันกับพ่อแต่ไม่เข้าใจกัน พอวันต่อมาผมช่วงนั้นอายุประมาน4เดือนโดนผู้เป็นแม่แท้ๆเอาไปทิ้งใว้ข้างคลอง แล้วแกก็หนีหายไปเลยพ่อก็เลยเอามาเลี้ยงโดนการเอาไปใว้กับยายเพราะช่วงนั่นพ่ออยู่ที่ลาวแกก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือนตลอด แต่ผมแทบจะไม่ใด้กินเพราะยายแกเหมือนเกลียดผมที่มาเป็นภาระให้แกเลี้ยงจนตอนนั้นผมกินอยู่แบบอดๆหยากๆ พอช่วงเรียนประถมศึกษาผมก็โดนใช้ให้ไปล้างจานทุกวันทำอาหารซักผ้าถอนผมงอกคือถ้าไม่ทำคือโดนตีครับแล้วซักเสื้อผ้าอยู่กัน7-8คนมีผมทำคนเดียวทั้งๆที่ตอนนั่นยุป.4 ผมโดนตีโดนดุด่าประจำจนคนข้างบ้านบอกให้โทรเลียดตำตรวจแล้วชาวบ้านว่าผมหน้าอมทุกข์ในช่วงนั่นแต่มันก็จริงเพราะช่วงนั่นไม่เคยยิ้มเลยแม้แต่ตอนจับของขวัญปีใหม่ของครูได้ครูเรียกมาถ่ายรูปผมเลยถามว่ายิ้มยังไงครับนี้แหละคือคำถามที่ผมถามจนจำใด้ไม่มีวันลืมและทั้งโดนตีตาเกือบแตกไปโรงเรียนทั้งอายเพื่อนและครู ทั้งโดนไล้ออกบ้านเป็นอาทิตย์และมันทำให้ผมจำไม่ลืมถึงทุกวันนี้........หลายปีต่อมาพ่อก็ใด้แต่งงานกับเมียใหม่และมีลูกด้วยกัน2คนแล้วผมก็ใด้อยู่กับเขาผมรู้สึกใด้เลยว่าผมเป็นส่วนเกินของครอบครัวเขาและก็โดนด่าตลอดถ้าไม่ทำให้ลูกเค้า แม้แต่อาหารการอยู่การกินผมก็ใด้เป็นคนทำล้างจานทุกอย่าผมโดนเิาเปรียบตลอด....ตั้งแต่อดีต-ปัจจุบัน ก็ยังโดนเหมือนเดิมตอนนี้ผมอายุ16ปีผมก็ทั้งทำงานเรียนหาเงินจ่ายค่าเทอมเองซื้อชุดเสื้อผ้าเองหมดเพราะอยากแบ่งเบาภาระเขาแต่พ่อแท้ๆและแม่เลี้ยเขากับเกลียดผมด่าผมทุกคำพูดพูดจาทำร้ายจิตใจตลอดมาจนกระทั้งวันนี้คนเป็น:;พ่อแท้ๆเขาทักมาบอกว่าเก่งแล้วหาเงินใช่เองนะแล้วบ้านกูก็ไม่ต้องอยู่ถ้าจะเรียนต่อหาตังค์เรียนแล้วไม่ต้องมาขอตังค์กูกินกูใช้ แล้วช่วงนั่นผมเขียนงานอยู่ถึงกับแขนขาอ่อนแรงอะมันทั้งเสียใจจุกในอกที่โดนแบบนี้มาทั้งช่วงชีวิต ผมเคยคิดแบบนี้ใว้แล้วว่าเกิดวันนึงเป็นแบบนี้จริงๆเราจะไปอยู่ที่ไหนอายุก็16ไปหางานทำเขาก็ไม่ค่อยอบากรับคือตอนนี้ผมเครียดมากมันไม่มีทางออกผมไม่น่าเกิดมาเลยเพราะไม่เคยมีใครจะรักผมเลยแม้แต่ตอนป่วยหนักผมก็ต้องฝืนร่างกายไปโรงบาลไปหาหมอทำกับข้าวให้เขากินแต่ทำไมสิ่งที่ผมใด้กลับมาถึงเป็นแบบนี้ ผมโครตเสียใจเลยครับ ใครพอจะมีทางออกให้ผมบ้างผมไม่อยากพักการเรียนผมแค่อยากเรียนใด้จบ
อยากจะมาแชร์ปัญหาชีวิตของเด็กคนนึงที่เป็นส่วนเกินของครอบครัว
เข้าเรื่องนะครับ.ผมลูกคนโต ที่โดนเลี้ยงมาแบบทุกข์ยากเพราะช่วงตอนนั่นแม่แกอยากไปทำงานแกก็ไปคุยกันกับพ่อแต่ไม่เข้าใจกัน พอวันต่อมาผมช่วงนั้นอายุประมาน4เดือนโดนผู้เป็นแม่แท้ๆเอาไปทิ้งใว้ข้างคลอง แล้วแกก็หนีหายไปเลยพ่อก็เลยเอามาเลี้ยงโดนการเอาไปใว้กับยายเพราะช่วงนั่นพ่ออยู่ที่ลาวแกก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือนตลอด แต่ผมแทบจะไม่ใด้กินเพราะยายแกเหมือนเกลียดผมที่มาเป็นภาระให้แกเลี้ยงจนตอนนั้นผมกินอยู่แบบอดๆหยากๆ พอช่วงเรียนประถมศึกษาผมก็โดนใช้ให้ไปล้างจานทุกวันทำอาหารซักผ้าถอนผมงอกคือถ้าไม่ทำคือโดนตีครับแล้วซักเสื้อผ้าอยู่กัน7-8คนมีผมทำคนเดียวทั้งๆที่ตอนนั่นยุป.4 ผมโดนตีโดนดุด่าประจำจนคนข้างบ้านบอกให้โทรเลียดตำตรวจแล้วชาวบ้านว่าผมหน้าอมทุกข์ในช่วงนั่นแต่มันก็จริงเพราะช่วงนั่นไม่เคยยิ้มเลยแม้แต่ตอนจับของขวัญปีใหม่ของครูได้ครูเรียกมาถ่ายรูปผมเลยถามว่ายิ้มยังไงครับนี้แหละคือคำถามที่ผมถามจนจำใด้ไม่มีวันลืมและทั้งโดนตีตาเกือบแตกไปโรงเรียนทั้งอายเพื่อนและครู ทั้งโดนไล้ออกบ้านเป็นอาทิตย์และมันทำให้ผมจำไม่ลืมถึงทุกวันนี้........หลายปีต่อมาพ่อก็ใด้แต่งงานกับเมียใหม่และมีลูกด้วยกัน2คนแล้วผมก็ใด้อยู่กับเขาผมรู้สึกใด้เลยว่าผมเป็นส่วนเกินของครอบครัวเขาและก็โดนด่าตลอดถ้าไม่ทำให้ลูกเค้า แม้แต่อาหารการอยู่การกินผมก็ใด้เป็นคนทำล้างจานทุกอย่าผมโดนเิาเปรียบตลอด....ตั้งแต่อดีต-ปัจจุบัน ก็ยังโดนเหมือนเดิมตอนนี้ผมอายุ16ปีผมก็ทั้งทำงานเรียนหาเงินจ่ายค่าเทอมเองซื้อชุดเสื้อผ้าเองหมดเพราะอยากแบ่งเบาภาระเขาแต่พ่อแท้ๆและแม่เลี้ยเขากับเกลียดผมด่าผมทุกคำพูดพูดจาทำร้ายจิตใจตลอดมาจนกระทั้งวันนี้คนเป็น:;พ่อแท้ๆเขาทักมาบอกว่าเก่งแล้วหาเงินใช่เองนะแล้วบ้านกูก็ไม่ต้องอยู่ถ้าจะเรียนต่อหาตังค์เรียนแล้วไม่ต้องมาขอตังค์กูกินกูใช้ แล้วช่วงนั่นผมเขียนงานอยู่ถึงกับแขนขาอ่อนแรงอะมันทั้งเสียใจจุกในอกที่โดนแบบนี้มาทั้งช่วงชีวิต ผมเคยคิดแบบนี้ใว้แล้วว่าเกิดวันนึงเป็นแบบนี้จริงๆเราจะไปอยู่ที่ไหนอายุก็16ไปหางานทำเขาก็ไม่ค่อยอบากรับคือตอนนี้ผมเครียดมากมันไม่มีทางออกผมไม่น่าเกิดมาเลยเพราะไม่เคยมีใครจะรักผมเลยแม้แต่ตอนป่วยหนักผมก็ต้องฝืนร่างกายไปโรงบาลไปหาหมอทำกับข้าวให้เขากินแต่ทำไมสิ่งที่ผมใด้กลับมาถึงเป็นแบบนี้ ผมโครตเสียใจเลยครับ ใครพอจะมีทางออกให้ผมบ้างผมไม่อยากพักการเรียนผมแค่อยากเรียนใด้จบ